Gemeenschap Cenacolo - Officiële Nederlandstalige Site

“Mijn leven heeft waarde, juist omdat het niet langer van mij is. Wie leven heeft, zegt Jezus, en het verliest, wie geen tijd meer heeft om aan zichzelf te denken, wie zijn leven verliest voor zijn broer, voor anderen, heeft een ander leven. Nou, ik moet je echt zeggen, ik waardeer het leven, ik ben een liefhebber van het leven, alleen omdat het niet langer van mij is. Nu zijn jullie mijn leven, ik heb mijn eigen leven niet meer, mijn leven ligt in Gods handen, maar God houdt zoveel van jullie, dat Hij het aan jullie heeft gegeven, het is voor jullie. Dus dit is wat mijn leven ten volle laat leven.

Daarom is de dag van mijn verjaardag een dag om nooit te vergeten, we moeten die herdenken. We moeten die herdenken juist om de Heer te danken, want zelfs voordat we waren wat we nu zijn, had Hij al aan ons gedacht, Hij heeft altijd aan ons gedacht.

Ieder van ons, als hij het leven weigert, is alsof hij tegen God zegt: 'Maar waarom heb Jij aan me gedacht? Waarom heb Je zo lang op me gewacht?" Nou, God wachtte dat zijn gedachte, zijn liefde, zich zou realiseren… en ze heette Claudio, ze heette Elvira,  Luciana, Marco, … ieder van ons.

Enkel God is zo: terwijl andere mensen aan ons denken, van ons houden, aan ons denken, zoals ieder van ons doet, en de herinnering aan die persoon maken we zichtbaar in de fantasie, in de verbeelding, …welnu, als God aan een persoon denkt, creëert Hij hem, wordt die tastbaar, voor altijd aanwezig, wordt die een ervaring, wordt die een geschenk voor de hele mensheid. Zo heeft Hij dat gedaan voor ons, voor jou… zo heeft Hij het gedaan voor mij.

De verjaardag moet gevierd worden omdat we God willen danken dat Hij er, zonder dat we het ons konden voorstellen, al over had nagedacht, en Hij dacht er ook aan bij onze fouten, bij onze blunders, bij onze val, maar het doet er niet toe, want Hij is niet bang om zijn handen vuil te maken; Hij is gekomen om ons uit het riool te vissen waarin we gevallen waren.

Dus laten we onze verjaardag vieren om dit gevoel van dankbaarheid te hebben, van dankbaarheid aan God voor het geschenk van het leven." Moeder Elvira

De vastentijd waar we nu voorstaan, het is een soort van nieuw leven dat je in je bestaan ​​moet verwelkomen. Waarom? Omdat er elke dag wederopstandingen zullen zijn, er zullen elke dag momenten zijn dat we vallen, er zal elke dag vreugde zijn, maar ook elke dag het kruis, het lijden; er zullen dingen zijn die overwonnen moeten worden en er zullen een aantal dingen zijn waarbij ik zal falen.

Dit is het het dagelijks leven. Deze "Via Crucis" leggen we niet alleen af, maar met Jezus. Dat is waarom er zo’n lange tijd gewijd wordt aan de "Via Crucis", aan de weg van het kruis, aan de woestijn, gewijd aan de vasten, wat wil zeggen: veertig dagen onderweg naar de opstanding;  veertig dagen op weg naar Pasen; Pasen is de dag van de opstanding.

Ik weet dat je in de Vasten al verschillende engagementen bent aangegaan, en een van die persoonlijke engagementen die ik jullie zou voorstellen, zou de volgende kunnen zijn: “Wees voorzichtig met wat je denkt, wees voorzichtig opdat je hoofd, je brein, geen drieledige weg is, iedereen passeert er, kruist die, misschien rennen ze erover, dan gebeuren er ongelukken, dat gebeurt er allemaal…

Zelfbeheersing is de eerste vasten. Roep een halt toe aan die gedachten, onzuivere bijvoorbeeld, zeg stop aan de verbeeldingskracht, aan herinneringen, zeg stop aan buitensporige gevoeligheid.

Zelfbeheersing, bedenk dat het een geschenk van de Heilige Geest is. Zelfbeheersing, zelfcontrole ... laten we dat vragen aan de Heilige Geest. Moeder Elvira

"Waarom ontstaat er droefheid? Laten we er even over nadenken. We zitten met een zieke dialoog tussen het hoofd en het hart... Binnenin ons is er een harmonieuze dialoog - de geest en het hart –  en daarom hoorde ik heel sterk: "kom terug naar Mij met heel je hart!". "Heel je hart", mijn gedachten spraken die woorden wel, maar ze waren nog geen hart van vlees geworden. Het hart is synoniem voor liefde ... van geschenk. Dus, "met mijn hele hart", mijn gedachten zijn er nog niet. Het hart ... mijn verlangens = iets realiseren dat jij hebt gedacht, met jezelf. Je dacht het niet met je hart, met de waarheid. De waarheid is geen idee, het is niet mijn of jouw waarheid, de waarheid is een levend persoon: "Jezus van Nazareth".

Dus daarom zijn we verdrietig. In het bijzonder omdat we bang zijn om in dialoog te gaan met onszelf. Verdriet, waar komt het vandaan? Laten we daar goed over nadenken, vanuit ons stilzwijgen... wanneer we niet willen praten.

Een keuze die we ook dienen te nemen tijdens deze veertigdagentijd is om terug te keren naar de oorsprong, om eerst in gesprek te gaan... met liefde, respect en vertrouwen in dialoog te gaan met de ander... zelfs als alles binnen in je "nee" zegt, geef je het vertrouwen een kans, en zeg je: "ik vertrouw sowieso, ik kom weer terug, ik begin opnieuw, ik probeer het opnieuw." Moeder Elvira

"Laten wij toestaan dat God zijn plan voor ons voltooit, stellen wij ons in de dispositie om te zeggen: Heer, verwezenlijk in mij wat U gedroomd hebt sinds het moment van mijn conceptie. Hij heeft ons bij onze naam geroepen. We zijn gemaakt voor het oneindige, wij zijn gemaakt voor de schoonheid die geen einde heeft, en Gods genade in ons is die grote schoonheid. Maria is de eerste vrouw van wie God zielsveel houdt en, dankzij Haar, dankzij die kleine, maar universele, totale en onvoorwaardelijk "ja", zijn wij hier vandaag.

Maria is ons voorbeeld. Het is Maria. Die nieuwe aarde en die nieuwe hemel, die vinden we in Haar. Eens te meer wil de Heer ons vervullen met de vreugde die moet exploderen in ons. De zangers en de muziek doen de buitenkant exploderen, maar het is niet voldoende om gebaren te maken, het is aan de binnenkant dat het hart moet dansen, dat het verstand moet dansen, dat de Geest moet dansen, met andere woorden alles wat in ons is, want overal waar we zijn, zijn we belangrijk voor God.

Jezus is naar ons gekomen om ons te bevrijden, Hij is naar ons gekomen omdat Hij wil dat we vrij zijn, dat we sereen zijn, Hij wil ons gelukkig zien, Hij heeft ons geschapen voor de vreugde, voor het geluk; niet voor een kruimeltje vreugde maar voor de volle vreugde! Wees niet tevreden met kruimels, je kunt echt gelukkig zijn, je kunt in de vreugde zijn. Maar probeer om beter te worden, probeer het; je weet niet wat Gods omhelzing wil zeggen, de omhelzing van de barmhartigheid, de omhelzing van de vergeving, de omhelzing van de glimlach, de omhelzing van het leven, het is een nieuw leven. De Heer wacht ons op." Moeder Elivra

Deze eucharistie is het belangrijkste moment. Jezus toont ons nogmaals zijn trouw door zich nederig te geven. Zijn gave aan ons is voedsel: “Neem en eet, dit is mijn lichaam”. De Eucharistie (=de Hostie) die het lichaam en het bloed van Christus is, komt om ons leven te voeden, om sterkte en zin te geven, om vreugde, hoop, gezondheid aan ieder van ons te geven. Sterkte, vreugde, gezondheid aan ons leven te geven. Hij denkt aan ons leven.

Laten we met alles ophouden, om Hem te verwachten die ons leven komt voeden. Onze maag, ons fysiek lichaam, hebben we deze middag gevoed; nu gaat het verder: het leven voeden! Het is het moment om aan het leven te denken. De ontmoeting met Jezus, de dialoog met Jezus, maakt je vrij, maakt je vrij van elke vorm van angst. Moeder Elvira

Wees niet bang om ook jullie kwetsuren te tonen. Hoeveel wij in ons leven ook fout hebben gedaan, deze zonde, deze kwetsuur wordt Barmhartigheid, “gelukkig schuld” (Sint Augustijn). Omdat onze zonde aan God de vreugde schenkt om ons te omhelzen, en ons met Barmhartigheid te bekleden. En dat mogen we nooit vergeten. Dan zullen we de kracht en de vreugde en de vrijheid hebben om wat ons pijn doet te gaan biechten.

De Heer zendt ons zoveel Barmhartigheid omdat Hij ons gelukkig wil zien!Dan zullen jullie dag na dag hetzelfde experimenteren en horen als wat de apostelen zeggen: “Wij hebben Het Woord van God gehoord, we hebben Hem aanschouwd, we hebben Hem met onze eigen ogen gezien, we hebben Hem met onze handen aangeraakt”. Zover moeten wij ook komen, om de ervaring van het geloof in de Verrezene Jezus te mogen beleven en die te verkondigen. Moeder Elvira

Het is geen fabeltje, het is de werkelijkheid. Het is ons verhaal, van dood en verrijzenis. Deze nacht is datgene gebeurd wat men al duizenden jaren heeft verwacht. Het is gebeurd, het is volbracht, de Heer is verrezen, de dood heeft niet overwonnen. Maar dat telt ook voor ons, we zijn geboren en we zullen nooit meer sterven; dat is wat Jezus ons heeft gezegd.

Deze verwachting, vooral op deze zaterdag, wachten, verwachten, Hem verwachten. Ik denk dat Onze Lieve vrouw altijd in verbondenheid is gebleven met het geloof, met haar geloof. Onze Lieve Vrouw heeft zich niet overgegeven aan de dood. Ze is wel degelijk blijven geloven, en het geloof heeft haar het antwoord gegeven, heeft haar gelijk gegeven: haar Zoon is verrezen , onze Redder, Jezus de Nazareeër, voor altijd in ons midden. Moeder Elvira

 Ieder mens heeft zijn eigen stukje van de Kruisweg af te leggen, want het maakt deel uit van het leven. Waarom? Omdat we onderweg zijn, omdat we bezig zijn om een eeuwige werkelijkheid te “behalen”, het Eeuwig Leven. Het is dus normaal dat we tegen moeilijkheden, tegen problemen, tegen het kruis (het lijden) aanlopen. Laten we het bij naam noemen, laten we de zaken bij hun naam noemen; het is het kruis dat aanklopt aan onze deur, dat ons uitnodigt om een ​​stuk van de Kruisweg af te leggen, de weg van het kruis (het lijden). De weg van het kruis! ... Wie het kruis niet wil, is een lijk, is al dood.

Dat is waarom de jonge mensen van vandaag - die niet meer gewend zijn aan zulke taal, aan deze levensstijl, m.a.w. het kruis, uitdagingen, zorgen, verplichtingen, inspanningen, dat zijn ze niet meer gewend... - waarom ze zich op een bepaald moment, in confrontatie met hun verlegenheid, hun angsten, hun mislukkingen, gedrogeerd hebben.

Dit is dus de Kruisweg van iedere mens, het is de weg van het kruis, waar we moeten aan wennen om hem te lopen, en we moeten die Ene bereiken die deze weg vóór ons heeft afgelegd; Hij heeft die voor ons afgelegd, Hij heeft die juist afgelegd om ons kracht te geven. We mogen U werkelijk danken Jezus voor de zekerheid die Hij ons biedt in momenten van angst, van eenzaamheid, in een woord van het kruis. Laten we om vergeving vragen voor elke vorm van lafheid, voor elk vorm van verraad, voor onze onverschilligheid, juist voor die onverschilligheid... Of Hij er nu wel of niet is, wij leven net zo goed,... maar integendeel, dat klopt niet...

Laten we nu vergeving vragen voor onze oppervlakkigheid, voor het negeren van Zijn bestaan in ons leven, voor het negeren van zijn Liefde, zijn Barmhartigheid... Laten we dus vergeving vragen voor de dingen die binnenin ons op ons wegen. Moeder Elvira

Je wordt een beter mens als je weet dat iemand heeft geleden... dat Hij geleden heeft voor jou... We moeten binnentreden in dit grote Mysterie dat verdergaat in de geschiedenis, in het vlees van vele mensen, in gevoelens, in teleurstellingen. Zoveel mensen zijn teleurgesteld, geschokt, verdrietig ... We moeten de Liefde aanschouwen die ons betere mensen laat worden, en de Liefde beleven.

Laten we even nadenken: groter Liefde dan de Zijne bestaat er niet! Wanneer je weet dat een persoon je onrecht heeft aangedaan, op dat moment, wat denk je? Je denkt: “Hij heeft mij onrecht aangedaan"... Als je lijdt, dan kijk je niet met het licht van je hart,  dan kijk je niet in de waarheid.

Als we het kruis, het lijden, aanschouwen, welnu, het is dáár dat je vertrekt met vertrouwen, met moed, en dan kun je al het onrecht van de wereld in ontvangst nemen... - een doorn, een zwaard, een mes dat je hart doorboort - , maar je weet dat je de kracht hebt om te vergeven, dat je de kracht hebt om door te gaan.. zeker, want Hij is die kracht! Maar als we Hem niet aanschouwen, als we Hem niet kennen, in deze trouw tot en met de laatste druppel, zonder te klagen ...

Juist in deze krachtige tijd van de Vasten, in deze veertig dagen waarin we veel dichter bij Jezus moeten verblijven... dan zouden de pijn, de vermoeidheid, de ontberingen, de offers, niet zo zwaar moeten wegen, want we zijn dichtbij Jezus, we beleven het lijden samen met Jezus. Laten we dus dankzeggen omdat we net iets méér te lijden hebben, laten we leren om het te offeren aan Hem, om het te beleven met Maria, en laten we niet beginnen te klagen. Het zou al een grote overwinning zijn als deze ontberingen, in deze periode, getransformeerd zouden kunnen worden in een glimlach, in hoop. Moeder Elvira

"Laten we deze vastentijd goed houden hé! Het is een periode die we ons van tijd tot tijd moeten herinneren... En als er eens iets is dat we heel lekker vinden… laten we proberen niet afhankelijk te zijn van onze “goestinskes”. Een mens leeft niet alleen van waar men zin in heeft. Want iets “leuk” vinden, dat duurt maar een ogenblik. Maar wij moeten op zoek gaan naar een leven in vreugde. En ik ben er zeker van dat velen van jullie deze ervaring hebben gehad: juist door aan onze “goesting” voor dit stukje chocolade, voor dat snoepje, die karamel te verzaken… ervaren we daarna de vreugde.

Als je met kracht naar de vreugde verlangt, dan wordt die geboren. De vreugde is niet die “goesting”! Het “genot” duurt slechts een ogenblik zegt de psalm, maar de vreugde duurt een hele leven, omdat je dan bekwaam wordt om de vreugde te genereren (een vreugdezaaier te worden!) ... omdat je bekwaam bent om neen te zeggen tegen je goesting. Misschien zal je tien keer struikelen.. en dan lukt het je toch één keer…  Maar dan heb je een wonderbaarlijke overwinning behaald!

Dit is dus de vastentijd: het leven goed beheren. Het “genoegen” of de vreugde? Laten we de vreugde kiezen, je zal ze terugvinden en haar kunnen behouden voor de rest van je leven. Elk jaar laat de Kerk ons deze weg gaan, van de dood naar de verrijzenis, en binnen 40 dagen zullen we dansen." Moeder Elvira

In God zijn alle “dingen” die de mens verlangt: licht, vrede, vergeving, genade, enthousiasme, waarheid, liefde ... en eigenlijk zijn ook wij op zoek naar echte vriendschap, zijn wij op zoek naar vrede, zoeken wij bij iedereen naar vergeving. We zijn vol vreugde als wij barmhartigheid verkrijgen! En allemaal hebben we iets gedaan, duidelijk zichtbaar of in het geheim, allemaal verdienen we een veroordeling... Wat zou je het liefst willen ontvangen als jullie je voor een rechtbank bevinden? Een veroordeling of een vrijspraak voor de dingen die we gedaan hebben? Allen willen we de rechter horen zeggen dat we ontheven zijn van elke vorm van criminaliteit. Wat een vreugde! De barmhartigheid strekt zich uit naar de zondaar, naar de ellende.

De barmhartigheid is het hart van God dat neerdaalt op je ellende... Op de menselijke ellende...

Zijn barmhartigheid is geen concept, geen woord, geen idee, geen filosofie.. maar Zijn barmhartigheid, die zien we op het Kruis: Hij gaf zijn leven voor ons. Hij nam dat ernstig; Hij weet dat we serieus op zoek zijn naar vrede, serieus op zoek zijn naar het licht, serieus op zoek zijn naar vriendschap, naar goedheid, dat we op zoek zijn naar vergeving, naar liefde .. Moeder Elvira

Wanneer wij zondigen, is het een genade als wij berouw tonen. Omdat je begint te begrijpen dat je gevoeliger moet worden tegenover de anderen. Wanneer de ander verkeerd doet, wanneer hij valt, dan wijs je hem niet met de vinger, want je weet dat wat je choqueert in de ander, ook jou kan overkomen. Dus, zoals Sint Paulus het zegt : “van hen die beminnen, draagt alles bij tot het goede…. (citaat). Zijn jullie bekwaam om lief te hebben? Hebben jullie dat al ervaren? Een oud vrouwtje liefhebben, een kind dat valt en jij snelt ernaartoe om het overeind te helpen… Beminnen, beminnen, eender wie, altijd, in alle momenten, overal.. kunnen wij deze gebaren doen. Dus, als jullie nog niet geweend hebben uit liefde, dan hebben jullie nog niet begrepen wat de liefde is. Eigenlijk zijn we bang om te huilen omwille van een armoede, die van jou, niet die van de anderen. Dat is liefde. Binnen in jezelf huiver je omdat je iets beter had kunnen verwezenlijken, omdat je gewelddadig bent geweest, omdat je je gelijk wou halen, kost wat kost… (...)

De liefde drukt zich uit in duizend gebaren. Ook in tranen, in huilen…als wij niet weten te huilen in een levende handeling,  in een moment van liefde, herinner u dan dat liefde uit pijn wordt geboren, vanuit de pijn, vanuit het offer! Niet de liefde van het bed, wel de liefde die zorgzaam is, de liefde van de waarheid binnen in jou. Maar vergeet niet dat de wereld de woorden van Jezus niet beleeft. De prins van deze wereld is satan, en wij laten ons door hem vangen en met ons spelen alsof het niets is. Daarom moeten wij in de wereld van Gods genade leven, in de wereld van de barmhartigheid, de wereld van de liefde. Liefde, dat betekent dat je vergeeft, dat je herbegint, dat je vergeving gaat vragen aan je werkgever wanneer jij een stommiteit hebt gedaan... Moeder Elvira

Jullie moeten luisteren naar jullie zuiver en oprecht geweten. Zie hoe de heilige Paulus ons zegt dat het onze veroordeling kan worden. We moeten daar niet mee “lachen”. Jezus is werkelijk in dit stukje brood aanwezig, enkel omdat Hij zichzelf heeft vernederd, vernietigd. Hij is immers niet bang geweest om nederig te zijn, nochtans is Hij de Zoon van God, degene die ons verlost heeft.. en op een dag zullen we Hem zien. Ik heb het jullie gezegd: "De dood bestaat niet, en de deur die zich de dood noemt, is de deur die de weg naar het leven opent." Wanneer we deze dingen zullen begrijpen, dan zullen we zeggen: ”Mama mia! maar het was echt waar, het was allemaal waar, en wat heb ik in mijn leven gedaan?! Wat het ik gedaan??!”

Welnu, we zijn nog op tijd om ons leven te leven, een mooi en oprecht leven, een loyaal leven. Maar het is ook waar dat we zondaars zijn. Maar zie hoe goed de Heer voor ons zorgt.. Hij heeft ons zijn dienaars (priesters) gegeven die ons zeventig keer per dag kunnen zeggen: “Ik vergeef je, ik vergeef je, ik vergeef je…” Jezus is niet verbaasd over onze zonde. Hij weet dat wij broos zijn, Hij weet het, Hij weet het allemaal. Maar Hij heeft ons zijn priesters gegeven opdat wij de moed zouden hebben om berouw te hebben over onze fouten. Niet alleen gaan biechten om de zonde te laten wegnemen omdat die aan mijn geweten knaagt, maar echt berouw hebben: “Heer, het spijt me enorm, ik ben zwak geweest”..  En vervolgens, als wij een zonde begaan, laten we daaraan denken; laten we er aan denken als we geneigd zijn om glorieus uit de hoek te komen, wanneer we denken dat wij “ik- weet-niet-wat” zijn! Omdat ik gewerkt heb, omdat ik geld gegeven heb, omdat.. omdat…” Maar je was zooo klein op dat moment!

Welnu, de zonde leert ons nederigheid, ze leert ons om de anderen te vergeven, ze leert ons om barmhartig te worden, om niet te oordelen. Waarom? Omdat ook ik de vergeving van God nodig heb, Zijn barmhartigheid nodig heb, net zoals iedereen. Moeder Elvira

We hebben jullie uitgenodigd tot de bekering. We hebben jullie uitgenodigd om meer van elkaar te houden. We hebben jullie uitgenodigd om elkaar te vergeven. Dit is het christelijk leven. Daarvoor is Jezus is gekomen, elke dag.. met zijn trouw, zijn trouw voor ons. Dus, ofwel verwelkomen we dit kindje, ofwel zullen we altijd wanhopigen zijn. Wij hebben de oplossing van het probleem van ons leven gevonden: dit kindje verwelkomen dat een oneindig potentieel heeft… bijvoorbeeld dat van barmhartigheid. Wij hebben de moed niet om iemand te vergeven, wij oordelen, veroordelen, beschuldigen.

Welnu, dit kindje is kindje geworden omdat wij niet bang zouden zijn van Hem, om Hem in onze amen te nemen. Wie is er nu bang van een kindje? De Heer heeft zich in twee houdingen van een ongelooflijke onmacht getoond: in een kindje.. en in een gekruisigde mens. Wie is er nu bang van een gekruisigde? Hij kan niets doen.. genagelde handen.. genagelde voeten. Het is de kracht van de liefde die dat heeft gedaan, zowel als klein kindje, als op het kruis. De kracht van de liefde is juist waar het ons aan ontbreekt... want om onze naaste te vergeven, om de zwaksten te verdedigen, om de kleinen te beschermen, om rechtvaardig te zijn in de maatschappij, daar hebben we Jezus voor nodig. Anders zijn wij daar niet toe bekwaam. We doen het wel voor de familieleden, we vergeven onze nichtjes en neven, onze kinderen... Wij bouwen huizen, kopen terreinen voor de onzen… en de anderen zijn "niets"! Maar wij zijn de familie van God! Moeder Elvira

Laten we leren nadenken, observeren, kijken, ons verwonderen over (letterlijk: verliefd worden op) het gezicht van de kinderen. En stel je Onze Lieve Vrouw voor: wat Zij zag, hoe Zij keek .. wanneer Zij haar kind aanschouwde, vereerde... Welnu, wij waren ook dat jongetje, dat meisje! Als ik aan de Heer denk, dan heb ik altijd een beeld voor ogen, omdat Hij oneindige Barmhartigheid is, oneindige Schoonheid is, oneindige Liefde is. Hij is alles waardoor we ons goed kunnen voelen... fantastisch, zoals de kinderen zich voelen in de armen van hun moeder. Dit is omdat Hij ons altijd ziet vanuit de oorsprong. Bijgevolg, en ondanks alles, houdt dit wonder nooit op zich te verwonderen.. de blik van God, de ogen van God, die over ons gebogen zijn.

Iemand zegt: "hé, maar ik heb zoveel slechte dingen gedaan".. Maar kijk, zelfs indien we er superveel hadden ‘uitgespookt’, toch zijn die zaken al verlicht door de Schoonheid, door de Liefde, door de Goedheid van God, en tellen ze niet meer mee. Wij gaan onmiddellijk kijken naar de kleine en grote wonden, naar die kleine en grote schaduwen. Maar de Heer kan niet naar de schaduwen kijken want Hij is Licht; Hij kan niet naar de kwetsuren kijken want Hij is nieuw Leven, dat zich elke dag vernieuwd. Wij zijn het die daarnaar kijken want wij zijn arm. Maar wee ons, dat wij ons laten tegenhouden door onze wonden! De Heer heeft ze genezen, dat is de waarheid! Al zouden wij er nog zoveel andere maken, Hij zou zijn ogen niet kunnen afwenden van ons om de schoonheid en de grootheid te aanschouwen van een leven dat geboren is uit Gods Liefde. Moeder Elvira

De Heilige Geest is levenskracht in ons, levensmoed. Hij is het leven zelf! Ik denk dat jullie, net zoals ik, soms woorden ontvangen die je daarna vergeet. Soms komt iemand mij zeggen: “Kijk Elvira, je hebt juist voor mij gesproken, ik had het net nodig om dat te horen, ik had de indruk dat je in mijn hart kon kijken" (letterlijk:dat je in mijn hart aan het lezen was) en ik wist daar niets van. De Heilige Geest is in jullie, geloof het maar, in eenvoud, en laat alle angst varen. Maar ook al zouden wij ons soms vergissen, het heeft geen belang, je moet in dienst van het goede staan. Het goede is de Heilige Geest die in ons is, Hij is in jullie! Onthou dat, jullie hebben deze rijkdom die je nu moet verspreiden. Niet onze woorden, maar die van de Heilige Geest. Wij zijn de mond, het hart, de ogen, de vreugde van de Heilige Geest. We zijn ervan vervuld, en het is voor de anderen ook een recht om dat te hebben, want wij hebben het ontvangen, en wij weten het. We moeten de moed hebben om wat wij in de Heilige Geest zijn, waarlijk te beleven, zonder onszelf te veroordelen. De Heilige Geest is ongedurig opdat wij de hoop, de vreugde, de dans, de waarheid, de vrede, de barmhartigheid gaan verspreiden. Die glimlach komt van de Heilige Geest, en dat oud vrouwtje die het gezien heeft, die jongen, dat kind die deze glimlach gezien heeft, zal het zich herinneren (zal het blijven onthouden), en het zal altijd een lichtpuntje zijn voor hem, voor dat kind, dat oudje, die jongen, je moeder, je vader… Glimlach!!!!! Moeder Elvira

De eerste die behoefte heeft aan de barmhartigheid ben ik… en ieder van ons moet dat meemaken, moet de barmhartigheid ervaren. Ik ontmoette een jongere buiten aan de deur en ik zei: "ben je verdrietig?" "ehh, ja"… "Waarom?" "Ik weet het niet." En ik bekeek hem en zei: "Probeer te denken aan iemand die je vergeving kan schenken. Probeer te vergeven." "Ik herinner me niemand." Maar als je ervoor zal bidden, dan zal datgene dat je tegenhoudt om te glimlachen, aan het licht komen. Een glimlach is niet zomaar iets dat vanzelf komt, op zijn eentje. Dat is een daad van wilskracht. Waarom zeg ik jullie dit. Omdat ik het gewend ben om naar de kinderen te kijken ... waar ze ook zijn ... Vandaag lachen de kinderen niet meer. Maar wij weten dat de kindjes naar het gezicht van hun mama kijken. Ze doen de volwassenen na, vooral hun mama. En die kindjes voelen zich verloren en zeggen: "Wat is het leven?" Wij hebben voor hen de droefenis voorbereid, de zwaarmoedigheid, de eenzaamheid, de verstomming in de families; er wordt niet meer gesproken.. We kunnen niet leven met het verdriet, met de angst, met de haat, met de veroordeling, met de verbittering… Maar laten we elkander vergeven! Mmmm… Dit is belangrijk om zich goed te voelen qua gezondheid, om het goed te maken in je hart. Met andere woorden, open de deuren van het heil; wij moeten nu de moed hebben om in dat heil binnen te treden. Het zal ons goed doen! Ik voel me gered! En wanneer je je gered voelt - ook al zijn je zonden rood als scharlaken, vuil, rood van angst - … en wanneer ze groot zijn, gigantisch… welnu, ze betekenen niets voor de Heer als wij zeggen: ik vertrouw op U! Ik vertrouw op U! Ook al ben ik een arme man, een arme vrouw, toch vertrouw ik op U! Net in de overgave is onze moed, onze kracht, ons liefde, onze barmhartigheid die we aan iedereen uitdelen; omdat God dit aan iedereen geeft. Moeder Elvira

De Heer liet me zijn werken, zijn wonderen, zijn menswording kon zien, ik heb het waarlijk gezien en aanschouwd, en ik werd verliefd. Ik dacht tijdens de eucharistie aan de schoonheid en de offers van mijn moeder ... Mijn vader was een zeer goede man, hij kon geen kwaad doen, hij heeft nooit een vlieg kwaad gedaan, hij was buitengewoon eerlijk. Helaas had hij een kleine gebrek: elke keer als hij begon te drinken, dan kon hij niet meer stoppen, dan stopte hij niet meer! En toen ik ouder was geworden, merkte ik dat mijn moeder hem altijd verdedigde, ook toen mijn broers ouder waren en een minimum aan vrijheid wilden. Op dat moment was hij misschien in een dronkenmansbui en hij beledigde hen. En mijn moeder ging naar hen toe en zei: "Het is jullie vader! Het is jullie vader." Toen ik ouder was, heb ik op een gegeven moment gevraagd: "Maar mama, hoe heb je dat volgehouden? " Ze keek me aan toen ik zei: 'Mama, hoe heb je dat gekund?". Ze antwoordde me:  “Ik heb hem zelf gekozen.” En hou in gedachten dat, als ik van je vader zou gescheiden zijn, jij nooit zou geworden zijn wie je bent”. Ik was toen al enkele jaren zuster, maar in die tijd werden kinderen van gescheiden ouders niet toegelaten in het klooster. Ik weet dat mijn mama dit niet kon weten, daar ben ik zeker van. Maar in die tijd was het zo. Wat ze me eigenlijk zei was: “Als ik weggegaan was van je vader, dan zou jij niet zijn wie je nu bent..”. Ik was een jonge zuster... ah, hoe mooi is dat!

Dan moet je weten dat wij “Ciociari”(*) zijn, en ik hou er enorm van om ons dialect te spreken want ik ben nooit vergeten, ook al zijn er ondertussen al meer dan 50 jaar verstreken, dat wij in Piemonte zijn aangekomen in de oorlogstijd, in de jaren 40, toen ik klein was. Maar mijn vader en moeder wilden dat wij het (dialect) ook spraken, en als wij op zijn Piemonts spraken, werd hij heel kwaad en zei: “Maar wat heb je gezegd? Wat zeg je? Ik begrijp je niet! (in zijn dialect!) Hij wou dat wij in zijn “taal” spraken, haha... het was een “cinema” bij ons, .. en dat bleef zo duren want we waren met veel broers en zussen... we hielden heel veel van elkaar, en we hebben nooit, nooit, nooit, onze armoede veracht. Ik heb begrepen dat de waardigheid in een persoon veel groter is dan de armoede... Armoede is vrijheid, dan doe je het maar zonder al die dingen, doe meer met veel minder. Je bent veel vrijer als je niet alles hebt, als het er niet altijd is, als je het niet onmiddellijk hebt. Wij zijn dus zo opgegroeid, in deze vrijheid. Moeder Elvira

(*) “Ciociari”: dit is een term die men gebruikt voor een traditionele streek in het midden van Italië, zonder dat ze een gedefinieerde grens of een historische identiteit heeft. (bron Wikipedia)

Maar als ik nu terugkijk op mijn leven, dan zeg ik, maar kijk hoe, zelfs door de tegenslagen, de naoorlogse (tijd), de honger, de kou,, de sociale uitsluiting, we waren met veel kinderen... en sommigen van jullie kunnen me begrijpen (weten waar ik het over heb). Toch “herlees” ik mijn geschiedenis nu in het Licht van het geloof in God, Hij die samen met mij mijn geschiedenis, mijn leven meegeleefd heeft. Dus zeg ik dank, want het is een grote zegen voor me geweest. Omdat ik in de eerste plaats denk dat God mij aan het voorbereiden was, omdat Hij toen al aan jullie dacht. Moeder Elvira