 |
Aleksandra |
|
|
Mijn naam is Zuster Aleksandra en ik wil je graag vertellen over mijn roeping. Reeds als klein meisje hoorde ik de oproep om de Heer te volgen. Dichtbij ons huis was er een klooster van de Zusters Clarissen en ik herinner me dat ik vaak naar hen keek toen ik er met mijn moeder naar de Mis ging en dacht: "ooit zal ik ook een Zuster zijn”, maar thuis spraken we daar nooit over.
Ik ben enig kind, mijn ouders wilden dat ik naar de universiteit ging en zou trouwen, en met het verstrijken van de jaren dacht ik niet meer aan dit verlangen om zuster te worden en kwam ik in contact met verkeerde mensen. Ik ben naar de Gemeenschap gegaan omwille van problemen van drugsverslaving, ik had zoveel nodig maar ik herinner me dat ik na een tijdje opnieuw die roep van God begon te voelen maar het moeilijk vond om dit te accepteren. Ik had zoveel angsten, de angst vooral dat het een ontsnapping was aan wat ik leefde, angst om niet te slagen. Er waren zoveel vragen: "Maar waarom ik? Hoe zal ik het doen?" Thuis had ik zoveel dingen die op me wachten: mijn appartement, het geld, alles wat ik nodig had en ik dacht dat het onmogelijk was om dit alles achter te laten.
Ik herinner me de eerste keer dat ik Moeder Elvira zag in Medjugorje. Vanaf een grote afstand rende ze me tegemoet, omhelsde me en zei: “Kijk omhoog, richt je blik omhoog, kijk hoe mooi de lucht is, kijk omhoog!”. Dit bleef ze maar herhalen. Ik begreep het niet meteen maar ik bleef erover nadenken en uiteindelijk begreep ik wat ze me eigenlijk wilde zeggen: mijn horizonten verruimen, mezelf in vraag stellen, kijken wat Jezus van mijn leven wilde. En beetje bij beetje, terwijl ik verder op weg ging in de Gemeenschap, begreep ik dat mijn roeping deze van toewijding was, maar het was niet gemakkelijk om deze te “omhelzen” omdat ik zoveel twijfels had, omdat er zoveel strijd in me was.
Tijdens mijn “weg” ontdekte ik een geloof en een heel concreet gebed dat buiten de kapel werd omgezet in dienstbaarheid. Ik ontdekte dat als je goed bidt, goed werkt, en deze concreetheid deed me beseffen dat zuster worden niet alleen een habijt aantrekken was, maar ook je leven geven aan Jezus, je leven geven om iedereen lief te hebben, op missie gaan en bij de kinderen zijn: dienend en liefhebbend; het is iets veel veel groter dan ik me had voorgesteld.
Terwijl ik Moeder Elvira observeerde en luisterde naar de woorden die ze tot de toegewijde zusters richtte, begreep ik dat ze ook voor mij waren en ze gaven me zoveel hoop. Dus schreef ik haar dat ik de weg wilde beginnen om Zuster te worden en ik wachtte een paar jaar voordat ik bij het Vormingshuis aankwam, om mijn roeping te laten rijpen. Nu doe ik het noviciaat en ik ben blij om de kleine, alledaagse dingen mee te maken, onvoorstelbaar want ik wilde altijd grote dingen doen: dit is echt een groot wonder!
Ik woon vlakbij Moeder Elvira en door haar te observeren begrijp en leer ik elke dag meer dat het leven het allerbelangrijkste is, dat er iets meer is, dat niets me mag tegenhouden maar dat ik mijn blik omhoog gericht moet houden. Er is zoveel te doen, te geven, te beminnen: het is fijn om dit allemaal te kunnen beleven! Er is het kruis, het lijden, maar er is ook zoveel vreugde: ik voel me gelukkig!
Mijn familie heeft het er moeilijk mee om mijn beslissing te accepteren, maar de Heer heeft me zoveel moed, zoveel kracht en zoveel vrede in mijn hart gegeven. Er waren momenten waarop ik dacht: "maar hoe zullen zij het doen ..." maar nu voel ik dat Hij aan hen zal denken, ik voel dat Jezus mij heeft geroepen om alles achter te laten om Hem te volgen! Hij geeft me alles: kracht, moed en geloof dat elke dag groeit. Eén ding dat ik alle jonge mensen zou aanbevelen is niet bang te zijn, want alleen door Zijn wil te doen zullen we vreugde en vrede vinden, en zullen we weten hoe we verder moeten gaan met alles omdat Hij ons de kracht geeft.
Dankjewel.
Zuster Aleksandra
(Deze getuigenis is geschreven toen zuster Aleksandra nog novice was… ondertussen heeft zij haar Eerste Geloften afgelegd op Pinksteren 2016 en is zij bijna 2 jaar werkzaam op de Missiepost Villa el Salvador nabij Lima, Peru - zie ook de foto bij deze getuigenis)