Ik wil heel graag met jullie het geschenk delen dat ik deel mag uitmaken van de Cenacolo-familie. Mijn naam is Laura en ik ben opgegroeid in een gezin waarin God een plek had, echt aanwezig was. Toen wij nog klein waren, maakten mijn ouders een sterke bekering door en gedurende een hele periode baden wij 's avonds thuis met zijn allen. Het ontroert me nog altijd als ik terugdenk aan enkele krachtige momenten van geloof die we toen beleefden.
Ik had een vrij gesloten karakter, ik was snel bang en hield alles voor mezelf: emoties, verlangens, angsten… en vaak verwachtte ik dat de anderen zouden raden wat er zich afspeelde in me. In mijn familie deed men moeite om over zichzelf te praten, om te discussiëren over diepe dingen en dikwijls was de lucht te snijden. Ik herinner me veel momenten aan tafel waarbij wij er verveeld bijzaten, met "lange gezichten". Mijn ouders wisten niet wat te doen met onze "ontevreden gezichten" en ik slaagde er niet in om de kloof die ontstond te overbruggen. Ik wist niet hoe ik in alle eenvoud vergeving kon vragen, mijn excuses kon aanbieden, dus deed ik alsof er niets gebeurd was en ging gewoon door.
Ik was een goeie leerling, ik zette me enorm in voor mijn studie, bij het aanleren van nieuwe dingen. Sporten hielp me om "het spoor niet bijster te raken" in het leven. Maar toch bleef ik achter met een diepe onvrede in mezelf: ik wist niet goed wie ik was of wat ik wou doen in/met mijn leven. Ik had zoveel minderwaardigheidscomplexen en deze zorgden ervoor dat ik het zicht op het wezenlijke verloor. Ik raakte geblokkeerd door de angst om fouten te maken. Hoopvol naar de toekomst kijken, dat kon ik niet meer. Ik maakte een innerlijk verdriet en een leegte door en hierdoor besefte ik dat ik hulp nodig had.
Het eenvoudige en ware geloof dat ik sinds mijn kindertijd had, dat was ik kwijt. Maar tijdens mijn universitaire studies vond God een manier om me weer dichter bij Hem te brengen: een opgelegd theologie-examen waarvoor ik het leven van enkele heiligen diende te lezen. En ik dacht bij mezelf: " Als dit allemaal waar is, dan moet ik een antwoord geven aan het leven! Geloof ik of geloof ik niet?" En vanaf dat ogenblik begon mijn zoektocht naar God en vervolgens deze naar het ware geluk. Ik bezocht regelmatig gebedsgroepen, gemeenschappen, plaatsen van geloof, maar ik hield het nergens lang vol: door eerdere moeilijkheden die ik had op vlak van relaties, sloot ik me af en ging er weg. Tijdens een bedevaart naar Medjugorje ontmoette ik de Gemeenschap en had ik een ontmoeting met Moeder Elvira die "insloeg als een bom". Terwijl ze onze groep begroette, vroeg ze ons: "Geloven jullie in Jezus Christus?". We antwoordden automatisch: "Ja". Ze zei: "Da's goed, en nu zonder toneel te spelen: geloven jullie in Jezus Christus?".
Op dat moment is mijn masker van schijnbaar geluk gevallen. Ik begreep niet waarom, maar ik begon te huilen: al mijn verdriet kwam naar buiten! Ik herinner me haar knuffel, haar ogen en hoe ze me uitnodigde om haar op te zoeken. Tijdens het lezen van de getuigenissen in het tijdschrift (nota: Risurezzione) voelde ik de behoefte aan dit leven, maar ik was nog te bang om me eraan over te geven.
Zo verliepen er nog eens vier jaar waarbij ik verder beroep deed op psychotherapie. Dit heeft me op verschillende momenten veel steun gegeven, maar het kon me slechts helpen tot op een bepaald punt. Op het moment dat mijn broer naar de Gemeenschap ging omdat hij drugsproblemen had, heeft God mij dat duwtje gegeven waardoor ik de beslissing nam om zelf ook een stap te zetten: in het begin deed ik het voor mijn broer, omdat ik me dan dichter bij hem voelde, maar daarna ging ik door voor mezelf.
Eerst nam ik deel aan de maandelijkse bijeenkomsten voor de "externe" meisjes (nota: oorspronkelijk ontstonden deze bijeenkomsten voor de zusjes van jongeren in de gemeenschap; nu staan ze open voor alle meisjes vanaf 17 jaar die op zoek willen gaan naar de zin van hun leven, en hoe God daarin een plaats kan hebben). Daarna beleefde ik een bijzondere, sterke ervaring door veertig dagen mee te leven in de Gemeenschap. Ik besefte hoe kwetsbaar ik was en hoe het leven in de Gemeenschap me zou kunnen helpen om te genezen en me sterker kon maken. De eenvoudige kledingstijl, het werk dat goed gedaan werd, de maaltijden en de vreugdevolle momenten samen, kleine overwinningen op mijn angsten, het concrete geloof, … dit alles hielp me om te begrijpen wie ik werkelijk was en wat mijn leven nodig had.
Ik ben toen voor een langere periode teruggekeerd naar de Gemeenschap en zo mocht ik ervaren dat de Waarheid me vrij maakt, dat ze me echte vreugde schenkt. Ik leerde sorry zeggen, vergeving vragen, dankjewel zeggen, in rust en vrede zeggen wat ik dacht, … ik leerde mezelf kennen zoals ik was… Het vulde mijn hart met vrede en deed me beseffen dat ik op het juiste spoor zat.
Eindelijk hoefde ik niet meer te vluchten! Ik hervond het vertrouwen in mezelf en ontdekte dat ik, met een beetje moed, tot meer in staat was dan ik oorspronkelijk had gedacht. Zonder dat "duwtje" van de Gemeenschap zou ik nooit geweten hebben dat ik deze dingen kon realiseren. Vandaag merk ik dat Jezus heel concreet "verrijst" in mij, in alles wat ik beleef en dat Hij me de vrijheid geeft om te dienen met vreugde! Dag na dag leer ik meer te geloven, leer ik mezelf meer te openen, en herken ik alsmaar meer de wonderen die God doet in mijn leven.
Ik dank mijn ouders van ganser harte omdat zij me bij elke keuze gesteund hebben, omdat zij voor mij een groot voorbeeld en een grote steun zijn: zij bidden samen en zetten zich in op een weg van geloof en dienstbaarheid. Laura