 |
Joy |
|
|
Hallo, mijn naam is Joy, ik ben 24 jaar en ik kom uit Ierland. Ik ben opgegroeid met mijn ouders en een broer die een jaar jonger is dan ik.
Sinds de adolescentie ervoer ik een diepe droefheid en een grote leegte in mij die me verhinderde om sereen te zijn. Ik probeerde die leegte te vullen met de ambitie om op school goede cijfers te halen en in mijn “vrije” tijd te werken, aangezien er thuis niet veel geld was. Ik dacht dat ik op die manier me te verzekeren van een "goede toekomst".
Meer en meer zakte ik echter weg onder het gewicht van de verwachtingen die ik mezelf oplegde en zo begon ik mezelf pijn te doen en zoveel minachting voor mezelf en mijn lichaam te krijgen.
Voordat hij hertrouwde, had mijn vader jarenlang een alcoholverslaving, terwijl mijn moeder aan depressies en eetproblemen lijdt. Toen ik hun zwakheden zag, was ik bang om zelf dezelfde moeilijkheden te ervaren, dus verstootte ik hen. Vandaag zie ik met de ogen van het geloof dat ze ondanks al hun armoede zoveel van elkaar hielden en van elkaar houden.
Jezus bracht mensen dichtbij me die me probeerden te helpen, maar ik was zo teruggetrokken in mezelf dat ik dit goede niet kon zien . Ik heb mezelf vaak afgevraagd: "Wat is de zin van het leven?" en "Waarom lijden?".
Toen ik een jaar of zeventien was, zei een dokter, nadat ik me van het leven had willen beroven: “Maar geloof je niet in God? Denk je echt dat je minder zou lijden als je nu je leven beneemt?“
Daar, in al mijn verwarring, schreeuwde ik naar God om hulp. Een vriend van de familie schreef me terwijl ik in het ziekenhuis lag en nodigde me uit om naar het "Jongerenfestival” in Medjugorje te gaan.
Ik ontmoette daar de Gemeenschap en ik was ondersteboven bij het zien van de verandering in jonge mensen die veel fouten hebben gemaakt, hebben geleden en, net als ik, de ware zin van het leven zochten. De hoop dat ik ook zou kunnen veranderen, was in mij aangewakkerd.
Toen ik thuiskwam, besloot ik me in te schrijven aan de universiteit om iedereen te laten zien dat het goed met me ging. Ik begon rechten te studeren, maar ik veranderde en raakte gepassioneerd door de studie van verpleegkunde. Helaas, aan het einde van het eerste jaar raakte ik opnieuw in een depressie, tot het punt waarop ik opnieuw een zelfmoordpoging deed.
In de eenzaamheid van die situatie had ik het gevoel dat God de enige was die me kon redden, dus vroeg ik de Gemeenschap om hulp en zij verwelkomde me als een moeder in haar armen.
Ik zag de meisjes, "arme mensen" zoals ik, er elke dag naar streven om weer op te staan en op hun knieën gaan voor de Eucharistie. Door hen te volgen, kreeg ik elke dag weer de kracht om voor mijn leven te vechten.
Mijn vriendschap met Jezus is gegroeid en vandaag ondersteunt Hij me op mijn weg en vult Hij voortdurend de leegte die in mij zit. Van mijn “zusjes” leer ik elke dag dat uit mezelf komen om God en de naaste liefhebben dé remedie is tegen alle verdriet, ontevredenheid en egoïsme.
Op momenten van strijd zeg ik: "Jezus, ik ben nog niet in staat om volledig te leven, maar ik wil met geduld voorwaarts gaan, ook al begrijp ik soms niet waarom: ik wil vertrouwen!".
Door op te treden als een "beschermengel" voor de meisjes die de Gemeenschap binnenkomen, luisterend naar hun wonden, ontdekte ik dat de negatieve dingen die ik in het verleden heb meegemaakt vandaag een rijkdom zijn om te begrijpen en niet te veroordelen, om lief te hebben en hoop te geven.
Een andere leuke verandering die in de loop der jaren in mij plaatsvond, is het ontdekken van de schoonheid van het vrouwzijn.
Dankzij mijn dagelijkse groei ben ik een meer open meisje geworden, losser in de omgang met anderen, beter in staat om gedachten te "knippen" die niet van God komen. Het geeft me zoveel vreugde als ik kan zeggen tegen een meisje dat net is binnengekomen: “Kom op, laten we samen vechten want het leven is mooi en de moeite waard!”.
De Heer heeft de kruisen en moeilijkheden niet uit mijn leven laten verdwijnen, maar vandaag lijd ik niet langer zinloos en alleen, omdat ik een God heb die mij kent en begrijpt.
Ik dank Moeder Elvira en elke persoon van deze "grote familie", want ik zou mijn leven op mijn twintigste hebben vergooid en in plaats daarvan voel ik nu dat het een geschenk van God is, en ik ben er zeker van dat het met Uw genade en uw hulp de vruchten zal dragen die Hij wil!
Dankjewel Joy