Gemeenschap Cenacolo - Officiële Nederlandstalige Site

“Het Beloofde Land" wordt onze Filippijnse fraterniteit genoemd. Ze bevindt zich op het eiland Luzon, in een kleine "Barangay" van San Fabian, in de regio Pangasinan. Deze fraterniteit is ontstaan dankzij de gebeden van vrienden die lange tijd hebben gebeden voor de opening van een huis in Azië. De politieke situatie met betrekking tot de afhankelijkheidsproblemen in de Filippijnen werd erg kritiek, en zo ontstond de wens om hier een ​​huis te openen in het prachtige land van de Filippijnen.

De hulp van pater Adrián, een Ierse priester die al jaren een vriend van de Gemeenschap is, met veel ervaring in onze missies in Peru en Afrika, was essentieel om de juiste plek te vinden om te beginnen. Hij is op zoek gegaan naar een stuk grond en we kunnen echt wel zeggen dat de Goddelijke Voorzienigheid hem heeft bijgestaan. Toen hij langs het heiligdom van Onze-Lieve-Vrouw van Manaoag liep, ontmoette hij bisschop, Mgr. Socrates Villegas, die onmiddellijk klaarstond om de Gemeenschap te helpen en een stuk grond voorstelde om het huis te op te bouwen.

Vervolgens kwam de eerste groep aan: drie jongeren met pater Adrián. Voordat ze aan de bouw van het huis konden beginnen, moesten ze een grote oppervlakte vlak en veilig maken, en ook omheinen; ondertussen had de aartsbisschop 4 "Bahai Cubo" gebouwd, dat zijn kleine huisjes gemaakt van bamboe ... De jongeren werden goed ontvangen door de buren van de nabijgelegen stad, waar een nieuwe kapel was en waar ze de eerste vrienden van de fraterniteit ontmoetten. Het waren deze vrienden die hen kennis lieten maken met het voedsel van de streek en met de cultuur van dit land; ja, zij hielpen hen “thuiskomen” in dit nieuwe land.

Bij de bouw van dit huis werden de jongens geholpen door de buren die met hen meewerkten. Er werd besloten om een ​​tijdelijk huis te bouwen om meer jongeren te kunnen ontvangen. Het werd een klein en eenvoudig huis, heel warm en gezellig, waar we nog steeds wonen.

Dit huis liet ons toe dat we, minder dan een jaar na het arriveren van de eerste jongeren, een tweede groep konden verwelkomen. Toen ze aankwamen waren ze verbaasd over het werk dat in zo'n korte tijd was gedaan en ook zij vestigden zich in dit huis. Met de tweede groep van nog eens vijf jongeren kwam ook Don Andrea mee, en hij verbleef 2 maanden bij de jongens om hen een handje te helpen om de omgeving goed schoon te maken en toekomstig werk te organiseren.

Vanaf dag een werd de tweede groep ondergedompeld in het specifieke klimaat van de plaats: een hete regenachtige dag.
Het was een heel sterk moment, we werkten allemaal samen, droegen zakken zand en grind van de ingang van het huis, het stelde ons in staat om elkaar te leren kennen en het was een erg leuke dag!

Daarna vorderde het werk gestaag. Eerst kwam de kapel, daarna de toiletten en douches, een plek om de gereedschappen neer te zetten, de eerste dieren ... Iets heel moois in deze periode was de aanwezigheid van degenen die met ons werkten: onze buren, die samen met ons onze Gemeenschap leerden kennen. Het mooie van deze mensen is dat ze ondanks materiële armoede erg gul zijn en altijd glimlachen, ze geven ons altijd een les in het leven!

Zo vorderde de missie, met het ritme en de routine van een gemeenschapshuis. De aanwezigheid van pater Adrián was voor ons niet alleen een grote geestelijke voorzienigheid, maar ook een materiële voorzienigheid, dus toen zijn periode in de Filippijnen ten einde liep, baden we veel voor Voorzienigheid en wat ik kan zeggen is dat deze ook in dit land aanwezig was en vol verrassingen zit. Maar zoals Moeder Elvira zegt, wij zijn de eerste voorzienigheid en daardoor konden we onze rijst verbouwen. Opnieuw hebben onze buren ons enorm geholpen door ons te leren hoe we rijst moeten planten, verbouwen en oogsten! Het is echt zwaar werk, maar het is noodzakelijk om elke dag te eten, rijst is het belangrijkste voedsel van de Filippijnen.

Als eerste huis in Azië was en is het erg moeilijk om je aan te passen aan het land, de cultuur en het klimaat ... Zelfs de tuin is een uitdaging, met ons onbekende planten, groenten die in eerste instantie op onkruid leken ... Heel vaak waren we het veld rond het huis aan het schoonmaken met de machete toen onze vrienden langskwamen en ons vertelden dat we planten aan het wegsnijden waren die konden gebruikt worden om te koken; deze dingen hebben ons geleerd nederiger te zijn en onze buren om advies te vragen! Rijst leren planten en oogsten was alles bij elkaar een heel mooie klus, maar zonder hen was het niet mogelijk geweest !!
 
Tot slot wil ik zeggen dat we met open armen zijn ontvangen door de kerk van dit land, niet alleen door de aartsbisschop maar ook door de religieuze gemeenschappen. Het is een geweldig cadeau om het Seminarie heel dichtbij te hebben (5 minuten lopen). Vanaf het begin hebben ze ons hartelijk verwelkomd en stonden ze altijd klaar om ons te helpen wanneer we het nodig hadden. Vooral nadat pater Adrian naar Ierland moest terugkeren en we uit huis moesten gaan om de Mis bij te wonen. We zijn altijd welkom, zelfs als ze meer intieme momenten vieren zoals verjaardagen, privéfeesten ... We hebben ook het geluk dat we één keer per week naar de Karmelietessen kunnen gaan voor de Heilige Mis, het is een geweldig geschenk om de Voorzienigheid met hen te kunnen delen.

Dankjewel voor jullie gebeden, dit is een beetje van de grootsheid en schoonheid van wat de Heer in ons leven op deze gezegende plek tot stand brengt! Vanwege Covid en de pandemie zijn we aan wachten op de eerste jongeren in nood die naar onze Gemeenschap zullen komen. Wij geloven dat onze Heer weet wanneer het de beste tijd daarvoor is ... Zijn liefde heeft ons nog nooit teleurgesteld!