 |
Ester |
|
|
’De Heer opende zijn hart' (Handelingen 16, 14b)
Mijn naam is Esther, ik kom uit Spanje en ik dank God dat ik de Gemeenschap Cenacolo heb mogen leren kennen die me heeft geholpen en nog elke dag helpt om mijn hart te openen.
Ik kom uit een familie die me veel goede waarden heeft gegeven, maar begon me voor haar te schamen omdat we geen materiële dingen hadden.
Ik sprak met niemand over de gevoelens van wat ik doormaakte, en dus haatte ik mijn leven omdat ik de motivatie om te leven niet kon vinden. Zo begon ik mijn moeder de schuld te geven van alles omdat ze mij ter wereld heeft gebracht.
In mijn kindertijd was ik levendig, vol energie en vreugde, maar toen de adolescentie begon, de verantwoordelijkheid, beslissingen moest nemen, volwassen zijn, blokkeerde ik helemaal en had ik geen kracht om iets onder ogen te zien. Dan heb ik maar voor de gemakkelijke weg gekozen, dat wil zeggen: niet studeren, tatoeages, piercings, drugs, jongens. Deze dingen hielpen me om met anderen om te gaan, om mezelf te waarderen. Ik dacht dat ze me geluk gaven, maar toen werd ik depressief, en dus ik probeerde psychologen, psychiaters, verhuizen, andere steden, andere banen, sport ... om te ontsnappen aan de moeilijkheden, maar niets hielp me om gelukkig te zijn.
Na 10 jaar zoeken naar de zin van het leven en het niet gevonden te hebben, kwam ik op het punt dat ik niet meer wilde leven, maar ik had niet de moed om me van het leven te beroven, godzijdank! Ik vroeg hulp aan mijn ouders die me verwelkomd hebben in hun huis waar ik enkel sliep en at terwijl ik wachtte op de dood.
Ik ontmoette de Gemeenschap in Medjugorje dankzij de Maagd Maria, door de gebeden van mijn moeder die nooit de hoop voor mij verloor. Het trok mijn aandacht toen ze zeiden dat de persoon die de Gemeenschap had opgericht een zuster was die niet kon lezen of schrijven, maar een groot hart had. Het raakte me omdat ik ervan overtuigd was dat ik niet kon studeren, maar wel wist dat ik een goed hart had. Dus het verhaal van die zuster heeft me de hoop gegeven dat ik iets met mijn leven kon doen. Ik wist dat ik een goed hart had, maar ik wist niet hoe ik het moest gebruiken en deed alleen mijn familie en mezelf pijn.
In de Gemeenschap zie ik, zowel door de beschermengel die geduld met me had en mij steunde, door de “hulp” van de meisjes, de catecheses van moeder Elvira, tot en met de momenten van aanbidding voor het heilig Sacrament, hoe mijn hart zich opent om me te richten naar de anderen, want dat is wat geluk schenkt. Ik ben als een dode plant aangekomen in de Gemeenschap; de weg om wakker te worden was lang, maar ik heb altijd geweten dat het daar de juiste plek voor me was. Daarom ben ik er, ondanks de moeilijkheden, altijd gebleven en niet weggelopen, me vasthoudend aan het beetje geloof dat ook ik kan veranderen omdat NIETS ONMOGELIJK IS VOOR GOD, en vandaag kan ik de vruchten ervan zien.
Ik heb nog dezelfde armoede als toen ik de Gemeenschap binnenkwam, maar vandaag kan ik ze zien, herkennen, kan ik goed of kwaad kiezen, en weten dat, als ik val, ik altijd kan opstaan omdat de Heer mij bij de hand neemt. Dankjewel Ester