 |
Martina en Andrea |
|
|
Hallo iedereen! Wij zijn Andrea, Martina, Emma Maria en Celeste, een familie geboren en getogen in het hart van de Gemeenschap Cenacolo, en die er nu voor heeft gekozen om haar weg verder te zetten in de “gewone” wereld.
Ons verhaal begon in 2002 toen we de Gemeenschap binnengingen zonder vertrouwen in het leven en zonder doelen, denkend dat de oorzaak van ons verdriet en onze drugsverslaving alle inconsistenties waren die we waarnamen in de samenleving.
Tijdens ons parcours binnen de Gemeenschap heeft Moeder Elvira zaadjes van geloof en hoop in ons geplant om weer te kunnen leven met de zekerheid dat ons leven herboren kan worden als een geschenk voor anderen.
Nadat elk van ons een paar jaar op weg was in de Gemeenschap, hebben we elkaar ontmoet in de fraterniteiten van Medjugorje en daar werden we verliefd op elkaar. Ons geloof en de Gemeenschap heeft onze verdere stappen geleid, eerst als verloofden, later als gezin.
We hebben altijd ons hart opengesteld en -gehouden voor God om te begrijpen wat onze roeping was en na een paar jaar gemeenschapsleven, niet zonder moeilijkheden en twijfels, voelden we sterk de oproep om een gezin in de wereld te zijn, juist in die wereld die we altijd hebben verworpen.
Ons parcours binnen de Gemeenschap heeft ons dagelijks getraind om volgende zaken echt te beleven: de opoffering, het geschenk van onszelf, het werk, het gebed, aandacht voor de anderen door "beschermengel" te zijn, andere keren door verplichtingen en het onderling delen met broeders en zusters. Vandaag is die levensschool van fundamenteel belang om onze relatie als koppel te beleven en voor de opvoeding van onze dochters; wij blijven "beschermengelen" voor elkaar, en we houden nog steeds momenten van “revisie”, zoals we deden in onze fraterniteiten met onze broers en zussen!
Het advies van Moeder Elvira om niet terug te keren naar de landen waar we in duisternis geleefd hadden was kostbaar, en daarom hebben we ruimte en tijd genomen om het gebroken vertrouwen met onze families en vooral met onszelf weer op te bouwen.
Ondanks het enthousiasme hebben we de eerste periode de Gemeenschap erg gemist, en onze dochters, gewend aan de glimlach en het onthaal van de broers, zussen en families van Saluzzo, vroegen ons, terwijl we ons land doortrokken: «Mama, papa, waarom glimlacht er niemand naar ons, waarom zegt niemand hallo?”
Op dat moment realiseerden we ons dat het onze missie zou zijn om als eersten een glimlach, een begroeting of een knuffel, een moment van luisteren en onze tijd... te geven aan de mensen die het leven ons zou “geven”. Kansen genoeg, te beginnen met de buren, collega's, families van de klasgenoten van onze dochters. De eerste stap zetten naar onze naaste helpt ons om onze onzekerheid te overwinnen, alsook de angst om afgewezen te worden, zich buitengesloten of beoordeeld te voelen.
We voelen de noodzaak om consistent te zijn met de keuzes en de levensstijl die we in de Gemeenschap hebben geleerd. We schamen ons niet om het kruisteken te maken voordat we eten wanneer we in een restaurant, op het werk of op school zijn, of om tegen de stroom in te gaan bij sommige educatieve keuzes voor onze dochters, bij het verdedigen van de belangrijke waarden van het leven in actuele kwesties zoals het verwelkomen van de allerarmsten.
Dit maakt ons vrij om onszelf te zijn en geeft ons de zekerheid dat we nog altijd tot de grote famille Cenacolo horen. We voelen dat God ons trouw en concreet begeleidt bij onze dagelijkse keuzes: de Voorzienigheid blijft onze behoeften opmerken ... van nieuwe vriendenfamilies die in geloof met ons op weg gaan, tot kleren voor Emma en Celeste ... en Ze blijft ons constant verbazen!
De Heer heeft ons nooit alleen gelaten. Ook in moeilijke tijden, zoals twee jaar geleden, toen Andrea met een ernstig gezondheidsprobleem werd geconfronteerd, voelden we dat God ons steunde via onze vrienden, onze families en de Gemeenschap. Het leven is mooi als we de Heer de hoofdpersoon laten zijn, waar we ook zijn!
Dankjewel, Martina en Andrea