 |
Damien |
|
|
Ik ben Damien en ik ben een "zoon" van Moeder Elvira. Ik ben 45 jaar en geboren in Dublin. Toen ik dertien was, zijn mijn vader en moeder gescheiden, en dit heeft me enorm pijn gedaan. Op mijn vijftiende liet ik de school voor wat ze was en ik begon drugs te gebruiken; ik raakte verslaafd aan heroïne, op zoek naar het geheim van het geluk.
Op twintigjarige leeftijd was ik al de poorten van vier verschillende Dublin-gevangenissen gepasseerd. Toen ik vierentwintig was, hadden mijn vriendin en ik onze eerste dochter, die door ons toedoen bij haar geboorte verslaafd was aan heroïne en methadon. Mijn vriendin had zes broers en zussen in haar familie, allemaal verslaafd aan heroïne en methadon.
Na veertien jaar verslaving was ik als mens compleet “geruïneerd”. Ik had het verlangen om te leven verloren. Op al dat fysieke, mentale en emotionele lijden, had ik slechts één antwoord: zelfmoord plegen.
In 2002 nam mijn zus me echter mee naar Medjugorje, waar ik al een paar keer was geweest. Ik bezocht de Gemeenschap en daar begon ik met een van de jongens te praten. Ik vertelde hem mijn verhaal en hij zei enkele woorden die ik nooit zal vergeten: "De drugs zijn niet het probleem, ze zullen er altijd zijn; je moet je leven veranderen".
Hij vertelde me ook dat er in Ierland heel recent een fraterniteit was geopend. Ik begon daarom mijn weg in de Gemeenschap in het huis van Knock. Ik was daar een jaar en “verhuisde” vervolgens naar Medjugorje. Het was een buitengewone ervaring voor mij en tijdens het Jongerenfestival mocht ik deelnemen aan de recital “I Misteri Della Luce” - “De Mysteries van het Licht”.
Een ander onvergetelijk moment was toen Moeder Elvira, die het atelier betrad waar ik werkte, me in de ogen keek en vroeg: "Waarom zit jij zo vol angst?" Toen vroeg zij mij en de andere jongens om te knielen, we zongen samen en daarna heeft zij een hele poos voor ons gebeden.
Toen ik de Gemeenschap verliet, is mijn vriendin afgekickt van de heroïne en zijn we samen beginnen bidden. Het eerste dat ik wilde doen, was trouwen. Mary en ik trouwden in 2005 en gingen naar Medjugorje voor onze 'huwelijksreis'. We wilden de Madonna bedanken voor haar hulp. Naar de Gemeenschap gaan, was het beste dat ik ooit heb gedaan en het gaf me een tweede kans in het leven.
Het grootste geschenk dat ik meegekregen heb vanuit de Gemeenschap is de schat van het geloof, de sacramenten en de heilige rozenkrans. Met de hulp van de weg die ik afgelegd heb in Cenacolo, leven mijn vrouw en ik nu reeds zestien jaar lang zonder drugs en daar zijn we God en zijn heilige Moeder heel dankbaar voor.
Vóór het Cenacolo was mijn leven één en al duisternis, wanneer ik een probleem had, dan greep ik naar de drugs, maar nu, wanneer het leven moeilijk is, bid ik tot Jezus en Maria om hen hulp te vragen, en Ze hebben me altijd geholpen!
Vandaag zijn we gezegend met het geschenk van tien kinderen, negen van onszelf en één pleegkind: Tammie, Amy, Luke, Nadia, Rachel, Anthony, Joshua, Lily May, Joseph en Benjamin. Mijn kinderen zouden nooit bestaan hebben zonder het geschenk van de Gemeenschap Cenacolo in Ierland.
Mijn oudste dochter, die twintig is, is nu al twee jaar lang een zendeling in Ierland. Ze dient in parochies in het hele land en moedigt jongeren aan om terug te keren naar het geloof. Zoals Moeder Elvira ons vaak heeft verteld: “Voor God is niets onmogelijk!".
We hadden het buitengewone geluk om de Heilige Vader te ontmoeten tijdens de Wereldbijeenkomst van de Gezinnen in Dublin in augustus vorig jaar (nota: aug 2018). Er waren meer dan tachtigduizend mensen in het voetbalstadion aanwezig, en miljoenen, van over de hele wereld, hebben naar ons gekeken via de live-uitzending... Op dat moment moest ik terugdenken aan het moment dat ik binnen ben gegaan in de Gemeenschap, vervuld van angst, doodsbang om één woord te zeggen. De Heilige Vader bedankte ons voor onze openheid voor het leven en onze getuigenis van liefde en geloof.
Ik dank de hele Gemeenschap voor de hulp en aanmoediging die ik in de loop der jaren heb gekregen, en ik vraag haar om Moeder Elvira een dikke knuffel te geven van mij! We zullen blijven bidden voor jullie allemaal in onze dagelijkse rozenkrans. Denk alstublieft ook aan ons in uw gebeden: dit zijn moeilijke tijden voor de Kerk in Ierland. De uwe in Jezus, langsheen Maria!
Damien