 |
Noelia |
|
|
Hallo, mijn naam is Noelia, ik kom uit Argentinië, en ben zesentwintig jaar. Toen ik zeven was, verloor ik mijn vader. Hij stierf aan een hartaanval en vanaf dat moment veranderde mijn leven omdat het thuis niet gemakkelijk was. We waren een arm en eenvoudig gezin en mijn moeder moest de hele dag werken om mijn broer en mezelf eten te kunnen geven. Ze bracht hiervoor zoveel offers waar ik nooit bij stilstond, en ze ook niet waardeerde. Ik had vaak ruzie met mijn broer en met mijn moeder praatte ik niet echt: er was altijd spanning en en ik verhief dikwijls mijn stem. Ik slaagde er niet in om lief te hebben, noch van haar te houden en mijn hart was erg gesloten.
Na verloop van tijd ontdekten we dat mijn broer in de wereld van de drugs was verzeild: dat kon en wou ik niet accepteren, ik schaamde me enorm en tegelijkertijd wist ik niet hoe ik hem moest helpen. Ik zag mijn moeder lijden en ik voelde me machteloos, maar ik heb deze gevoelens nooit laten zien; Ik heb het altijd geprobeerd, mama, maar helaas sloot ik me meer en meer af.
Jarenlang ging ik door met dit alles in mezelf “te onderdrukken”; mijn “medicijn” was eten, ik dumpte alles daar, en woog uiteindelijk meer dan honderd kilo. Ik wilde niet langer leven, was depressief, wilde het huis niet meer uit, bleef altijd in bed en deed niets meer, in de overtuiging dat mijn leven toch geen zin meer had.
Bij mijn vrienden was ik degene die iedereen aan het lachen maakte, op die manier om liefde bedelend, maar thuis bestond dat masker niet, er was alleen een gesloten Noelia, egoïstisch en lui, met in haar hart een grote leegte en een immens verdriet.
De Voorzienigheid heeft ons kennis laten maken met een dame die met ons sprak over de Gemeenschap Cenacolo en dankzij haar is mijn broer er zijn weg begonnen.
De eerste ontmoeting met mijn broer in de Gemeenschap was erg “sterk”, indrukwekkend, omdat er zoveel licht in zijn ogen was, zoveel leven; Ik was blij hem zo te zien en vanbinnen wilde ik ook dat licht, maar het maakte me erg bang.
Korte tijd nadien werd er een groep opgericht van broers, zussen, neven, nichten en (klein)kinderen van zij die iemand in de Gemeenschap hadden. Elke maand kwamen we bij elkaar en het was daar dat ik begon te begrijpen dat de Gemeenschap mij ook kon helpen, omdat het de enige plek was waar ik de waarheid over mezelf kon vertellen.
Op negentienjarige leeftijd geeft God mij het grootste geschenk van mijn leven gegeven: Hij bracht me naar de Gemeenschap, via de Braziliaanse missies, en daar begon mijn leven te veranderen. Ik begreep dat Jezus al zo lang op me had gewacht. De kinderen hebben me eenvoud geleerd, met hen heb ik geleerd mijn blik omhoog te richten en te glimlachen, zelfs als de dingen moeilijk zijn; Ik begreep de waarde van het hebben van een moeder die niet bang was om zichzelf voor ons op te offeren, zelfs in armoede. Deze kinderen hebben me geholpen om dat stenen hart, dat ik al zoveel jaren had verhard, te “breken” en te beseffen dat Noelia een hart van vlees had dat wilde liefhebben, maar zich schaamde om dat te doen, uit angst.
Stukje bij beetje kwam het licht binnen in mijn leven: ik kon mensen in de ogen kijken zonder me te schamen, een diep gesprek hebben zonder hieraan te willen ontsnappen... maar na verloop van tijd besefte ik dat er in mij nog andere wonden waren die geheeld moesten worden en dat ik daarvoor een “diepere” weg nodig had. En zodoende heb ik mijn verlangen gedeeld om een “ervaring” mee te maken in de meisjeshuizen. (nota: dit is een periode van minimum 2 weken, maar meestal 40 dagen dat je werkelijk in de Gemeenschap gaat meeleven - het gebeurt regelmatig dat een jongere nadien beslist om voor langere tijd op weg te gaan in de Gemeenschap, zo ook bij Noelia)
Toen ik in Italië aankwam, kreeg ik het fantastische geschenk om Moeder Elvira te leren kennen. In mijn hele leven had ik nog nooit een blik gezien die zo diep en vol leven was ... ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar elke keer dat ik samen met haar de Heilige Mis bijwoonde, voelde ik een grote vreugde. Die "kleine grote" vrouw nam het verdriet weg van mij en mijn familie. Gods liefde bracht me bij de fraterniteit van Spinetta en wat me daar enorm opviel, was die “familiale sfeer”. Dit had ik bij me thuis nog nooit meegemaakt: meisjes die, zonder mij te kennen, meer in mij geloofden dan ikzelf, die zich niet lieten tegenhouden door mijn armoede, mijn kleinheid; neen, ze bleven van me houden en gingen met volharding en geduld door om me te onderwijzen, en ik besefte dat ze gratuit van me hielden.
Een van de sterke genezingen die ik heb meegemaakt, was me realiseren dat ik niet langer een oppervlakkige 'clown' moest zijn, een kind dat sympathie gebruikt om te bedelen om liefde. Ik voel dat ik langzaam aan het leren ben om lief te hebben en mezelf laat beminnen.
Doordat ik het geschenk ontving om "beschermengel" te zijn voor andere jonge meisjes (die pas hun weg begonnen in de Gemeenschap), genas de relatie met mijn moeder! Op een bepaald ogenblik gebeurde het dat ik bij enkele heel gesloten meisjes moest verblijven, en ik enorm leed voor hen. Toen realiseerde ik me hoe erg mijn mama moet geleden hebben in die jaren dat ik zo gesloten was.
Ik herontdekte gaven waarvan ik nooit gedacht had ze te hebben: vandaag breng ik vreugde door muziek, kan ik meer bidden en ben ik blij als ik anderen kan helpen. Ik ben in staat om te dienen, te rennen, uit mijn comfortzone te komen, te lijden en me te verheugen.
Ik dank de “zusjes” die bij mij wonen omdat zij die familieleden zijn die nooit ophouden met me lief te hebben en me op te voeden. Ik dank God voor het leven van Moeder Elvira, omdat mijn familie, dankzij haar, vandaag herboren is; vandaag kan ik mijn moeder bedanken voor het feit dat ze me leven heeft gegeven, voor alle offers die ze heeft gebracht voor me; vandaag schaam ik me niet langer voor mijn verleden en mijn geschiedenis, en ik zeg ook dank voor deze nieuwe familie van het Cenacolo, die mijn levensschool is geworden. Hier in de Gemeenschap keerde mijn verlangen om te leven terug, hier ontmoette ik Jezus die ik wil volgen, hier ontdekte ik dat ik niet alleen ben en dat ik het ook nooit meer zal zijn!! Noelia