 |
Meeleefdagen voor meisjes! |
|
|
Pagno, 23 - 26 augustus 2018
Het begon allemaal op de donderdag, toen de meisjes die op dit moment een periode “ervaring” aan het opdoen zijn in de Gemeenschap, aankwamen in Pagno: de blijde ontvangst van de Zusters, het moment van kennismaken met elkaar, en dan het eerste sterke moment: allemaal samen in de tuin, met Vader Stefano die ons vertelt hoe onze Moeder altijd heeft gesproken tegen de vrouwen, opdat zij het grote potentieel van liefde mogen beseffen dat God in hun hart heeft gelegd, want elke vrouw kan dit op haar beurt geven in dienstbaarheid. En vervolgens vertelt hij ons dat er geen verschillen zijn tussen de meisjes die de Gemeenschap binnenkomen vanwege verslavingsproblemen of om een periode van ervaring mee te maken, want ieder van ons moet de kwetsuren, die om heel verschillende redenen ons hart hebben verhard, ontdekken, om ze, door de school van het leven van de Gemeenschap te volgen, te laten genezen en zo steeds vrijer te worden en in staat te zijn om onszelf te geven.
En dan een vraag voor ieder van ons: "Waarom ben je naar de Gemeenschap gekomen en er gebleven?". Vader Stefano nodigde ons uit om binnen in onszelf te kijken en ondanks de eerste antwoorden die we probeerden te geven, is deze vraag ons gedurende de hele bijeenkomst bijgebleven.
We bidden de Heilige Rozenkrans op het tempo van de Zusters, wat een “vlot tempo" is want Moeder Elvira leert ons dat het leven ons oproept om te rennen en niet te slenteren, en daarna is er een catechese over de waarde van het zich gratuit geven in de Gemeenschap. ’s Avonds hadden we het geluk om de ontmoeting van de paus in het Circus Maximus met de jongeren te volgen. Zoals altijd blijkt “de Heilige Geest de beste organisator” te zijn, want de vragen waarop paus Franciscus antwoord gaf, werden ook een lichtpunt voor onze momenten van onderling delen.
Daarna begaven we ons allemaal richting de fraterniteit van de "Herders van Fatima" (nota: deze is gelegen hogerop de helling, achter het Vormingshuis)… vergezeld door zr. Rosangela en zr. Lucia die constant bij ons waren, niet alleen fysiek, maar ook door ons te laten ontdekken hoe de liefde van de Gemeenschap een echte eenheid creëert die moeilijk uit te leggen valt, maar zo teder is om te beleven.
Op vrijdagochtend openden de vreugde en het zingen van de zusters de weg voor een nieuwe dag vol geschenken: een wandeling met veel steile hellingen en de finish in Saluzzo om een moment mee te maken dat we nooit meer vergeten… de ontmoeting met zuster Aurelia: voor ieder van ons heeft zij een persoonlijke groet en een vreugdevolle blik. Zij schenkt ons haar nederigheid, terwijl ze zegt dat ze niet weet of ze wel iets interessants te vertellen heeft, om vervolgens in te gaan op onze vragen. We zitten om haar heen en ze begint te vertellen hoe de Gemeenschap is ontstaan en hoe moeder Elvira de eerste huizen voor meisjes heeft geopend ... het is een verhaal dat de meesten van ons al kennen, maar toch, zuster Aurelia horen spreken, zij die de momenten waarover ze vertelt persoonlijk meegemaakt heeft, dat maakt het nieuw. Het is een verhaal dat ons ontroert, dat ons leven roept ... Ze vertelt en richt haar blik op ons, en haar ogen bevestigen datgene dat ze ons vertelt: ware vreugde ontstaat uit het echt begrepen hebben van en gekozen voor datgene waarvoor de Heer ons gecreëerd heeft, en het zorgt ervoor dat we ons op onze plek voelen in ons leven.
Wanneer zuster Aurelia zwijgt, blijft in ons het verlangen om naar haar te luisteren, en daardoor borrelen er nog heel veel vragen op: "Waarom heb je moeder Elvira gevolgd? Hoe kunnen we weten wanneer het moment er is om nog meer te leren en te begrijpen van onszelf of van één van onze zussen?” En nog maar eens verkrijgen we het geschenk om te ontdekken hoe de Heilige Geest grote dingen heeft gedaan in alle eenvoud, in de ware en diepgaande vriendschap van deze twee vrouwen die door hun moed hun “ja” hebben uitgesproken bij deze speciale oproep, dit alles van bij het begin samen belevend. En de ware betekenis van Zuster Aurelia verlicht onze gedachtengangen: voor elke stap, voor elk moment van groei voorziet de Heer verschillende tijden voor ieder van ons ... het geheim is het vertrouwen, het is de intuïtie die enkel tot stand komt vanuit gebed en offer.
De tijd vliegt voorbij, gaat mee op het ritme van onze vreugde en we nemen afscheid van zuster Aurelia. Terug in Pagno gaan we naar de kapel voor een moment van Eucharistische Aanbidding ... we voelen in ons hart echt de behoefte om Jezus te danken voor alles wat we hier meemaken. Daarna maken we wat van het concrete leven mee door de zusters te helpen bij enkele taken, terwijl we ondertussen elk om beurt het geschenk van de biecht mogen ontvangen.
Zaterdag, rugzakken gepakt, op weg voor een leuke picknick op een rustgevende plek: er liggen matten in het gras, in een cirkel, en dit opent de weg voor een moment van onderling delen! Nu zijn onze harten geopend, de antwoorden op de vragen van don Stefano springen op vanuit onze harten, omdat ze naar buiten en gedeeld willen worden met alle zusjes. Ieder van ons heeft zijn eigen geschiedenis, maar toch hebben we een doel dat ons verenigt: we zoeken de vreugde waar zuster Aurelia over sprak en we zijn bereid om onze angsten te overwinnen en de waarheid te vertellen om te weten te komen wat God voor ons heeft voorbereid.
Een partijtje volleybal, vol inzet gespeeld, en vergezeld van veel gelach, brengt ons naar het avondeten - en dus ook naar de pizza! - en later bevinden we ons op onze knieën voor een gemeenschappelijk moment van Aanbidding op zaterdagavond, een moment van eenheid, van gebed, dat alle Fraterniteiten verbindt met elkaar.
De zondagochtend worden we verwelkomd door een prachtige zon en een heldere hemel die ons het zicht op de berg Monviso schenkt, en zie, de Mis met alle zusters, voorgegaan door Vader Stefano.
Tijdens deze bijeenkomst hebben we ook de gelegenheid gehad om veel video's van Moeder Elvira te zien, filmfragmenten van verschillende momenten waarop zij met de meisjes sprak. In een paar dagen tijd hebben we een sprong doorheen de tijd gemaakt: we waren bij Moeder Elvira in 1987, bij een jonge en mooie zuster, verliefd op het leven, met een vurige liefde die elke blik en elk gebaar verlichtte ... en vervolgens arriveerden we in Envie, in 2010, bij een jonge en mooie zuster, die taratatà zong op een podium, rondrennend om elk meisje te ontmoeten, zonder iemand uit het oog te verliezen terwijl ze zei: "Ik ben blij omdat ik jullie alles heb verteld wat ik jullie wilde vertellen, en dat jullie nu weten wat vreugde zal geven aan jullie leven!”
Dankjewel Moeder Elvira, want vanaf het begin wilde je die meisjes ontmoeten die, net als wij, ervoor kozen om een periode van ervaring mee te maken in de Gemeenschap. Dankjewel, omdat je nooit grenzen hebt gesteld aan diegenen die hun hart wilden bekeren: je opende niet alleen de deur voor de drugsverslaafden, maar hebt iedereen verwelkomd zonder onderscheid of een selectie te maken! Dankjewel, want wat jou interesseerde was het vullen van de leegte van verdriet met de genade van het geloof. Jouw nabijheid voelen, Moeder Elvira, heeft ervoor gezorgd dat wij vier dagen hebben mogen beleven die we voor altijd zullen koesteren in ons hart!