 |
Gregoy |
|
|
Hallo, ik ben Gregory en allereerst dank ik de Heer voor het geschenk van het leven. Ik ben geboren in Madrid en vrijwel onmiddellijk werd ik overvallen door een grote kwetsuur van verlatenheid: ik ben namelijk opgegroeid zonder vader omdat hij van huis was gegaan. Mijn jeugd herinner ik me toch als mooi: mijn moeder en ik waren altijd heel close en we hielden heel veel van elkaar. Ik heb maar een paar slechte herinneringen met haar en één van de dingen die ik me nooit vergeten ben, is dat ze altijd de rozenkrans bad en we op zondag naar de mis gingen.
Maar op een dag werd ik wakker en mijn moeder was stervende: het was op mijn verjaardag. Zij ging naar de hemel en ik ging bij een familie van een schoolvriend wonen. Ik voelde de behoefte om met mijn moeder te praten en haar te omhelzen, maar bovenal had ik een gevoel van schuld dat ik niet kon loslaten. Ik heb dertien jaar bij hen gewoond, waarna ik werd geadopteerd door degenen die nog steeds mijn ouders zijn.
Onze start verliep moeilijk, omdat ik me nog steeds sterk in de steek gelaten voelde door mijn familie. Deze nieuwe familie was heel anders. Er werd gebeden thuis, naar de Mis gegaan, onderling gedeeld, maar bovenal voelde ik zoveel liefde van hun kant. En toch heb ik dit alles verworpen. Ik was gekwetst in mijn relatie met anderen, ik was maar een “gewoon” iemand en wilde mezelf zo niet zien, dus ging ik op zoek naar mensen en vrienden die mijn persoonlijkheid bewonderden.
Zo trad ik een wereld binnen die me fascineerde en me een gerespecteerd gevoel gaf: de drugswereld. Ik was me ervan bewust dat het niet goed met me ging, maar het gevoel dat ik geaccepteerd werd door mijn vrienden was sterker en “onderdrukte” steeds meer mijn geweten. Op mijn achttiende ging het echt niet goed met me en na een paar onaangename voorvallen bij mijn ouders ben ik thuis weggegaan. Ik dacht dat ik op dat moment alles had: vrijheid, geld, plezier, drugs ... maar in korte tijd bevond ik me op straat, waar ik probeerde me van het leven te beroven.
In die totale duisternis waarin ik me bevond, is het licht van de Gemeenschap naar me gekomen. Mijn ouders stelden voor om terug naar huis te komen met als enige voorwaarde dat ik naar Lourdes zou gaan, naar de Gemeenschap Cenacolo. Ik heb dit geaccepteerd en samen vertrokken we naar Lourdes.
Ik dank God voor dit moment en voor mijn "beschermengel", de jongen die me “opgevangen” heeft en bij wie ik me onmiddellijk thuis voelde. Ik voelde me niet langer verlaten, maar verwelkomd en bemind. Ondanks de moeilijkheden bleef ik in de Gemeenschap. Het is nooit in me opgekomen om er weg te gaan, juist omdat ik in de fraterniteit heel sterk vriendschap en eenheid mocht ervaren. Ik voelde me geholpen en begeleid.
Bij de jongens zag ik gezichten en ogen die me deden denken aan mijn moeder, en ook aan mijn vader, en dit heeft me er altijd toe aangezet om te blijven. Ik ben zo dankbaar omdat ik God in de Gemeenschap heb gevonden, en door het gebed kon ik terugkijken op mijn leven en heb ik beseft dat Jezus altijd heel dicht bij me geweest is.
Eén van de grote geschenken die in de Gemeenschap beleefd kan worden, en dit was ook voor mij het geval, is de Missie. Ik ben gedurende een periode vrijwilligerswerk gaan doen als missionaris in de missiepost van Mexico en ik kan jullie zeggen dat het dáár is dat ik opnieuw met mezelf van start ben gegaan! Door in dienst te staan voor de kinderen… met liefde, toewijding, geduld, … heeft God veel gebeurtenissen, passages uit mijn jeugd, genezen. Daar in Mexico was ik voor de kinderen, broer én vader! Ik dank God voor het immense geluk dat ik heb gehad om het leven van de armsten te kunnen dienen en liefhebben: zij hebben mijn leven in overvloed verrijkt. Ik dank Moeder Elvira en alle mensen die me hebben geholpen om naar het licht toe te lopen. Dankjewel. Gregory