 |
Bijzondere bijeenkomst in Merksem! |
|
|
Merksem 21 januari 2017
"Neem en ontvang, o Heer, mijn gehele vrijheid, mijn geheugen, mijn verstand, mijn hele wil, alles wat ik heb en bezit; U hebt het me gegeven, en ik geef het aan U, terug, o Heer: Alles is van U, U mag over alles beschikken volgens uw wil. Geef mij enkel uw liefde en uw genade, en dat is mij genoeg."
(Heilige Ignatius van Loyola)
Hallo iedereen,
op zaterdag 21 januari hadden we opnieuw een ouderbijeenkomst in Merksem, maar ditmaal verliep de dag een beetje anders dan anders, niet alleen omdat we voor de komende maanden een nieuwe volgorde van het programma "uitproberen", maar ook omdat we, in verbondenheid met Saluzzo en de andere oudergroepen, fraterniteiten en missieposten over de hele wereld verspreid, de 80° verjaardag van Moeder Elvira vierden!
Zoals altijd was het onthaal heel warm en open; en bij een kop koffie of thee en een versnapering werd iedereen hartelijk ontvangen en konden we gezellig bijpraten! Vervolgens werden we uitgenodigd om naar enkele filmfragmenten te kijken die men in Italië en daarbuiten gemaakt had om Moeder Elvira te feliciteren met haar 80° verjaardag! En om, net zoals zij ons dit altijd geleerd heeft, op deze dag ook het geschenk van ons eigen leven te vieren, en God te danken voor alles wat Hij ons gegeven heeft door getuigenis te geven van onze verrezen levens, mochten verschillende onder ons een stukje voorlezen van de getuigenissen/gelukwensen uit de diverse "groepen" van onze Gemeenschap: 
jongeren, zusters, broeders, ouders, families, enz.. Deze getuigenissen zijn echt ontroerend, je voelt er de liefde in voor Moeder Elvira; je kan ze hier allemaal lezen.
Zr. Aurelia schreef: "Liefste Moeder Elvira, mijn gedachten gaan terug naar onze eerste ontmoeting die zoveel jaren geleden plaatsvond in een ondergrondse keuken van een ziekenhuis in Turijn. Ik herinner me nog het moment dat jouw ogen de mijne ontmoetten… er werd niet gesproken, er was slechts jouw glimlach die mijn hart deed smelten. Onze vriendschap ontstond zonder woorden, we hebben elkaar alleen maar aangekeken. Ik denk dat de Heer op dat moment een lichtje heeft aangestoken dat een lichtend pad trok door mijn leven."
We lazen ook stukjes uit inspirerende toespraken van onze Moeder: die vind je terug in de noveen die men gebeden heeft naar aanleiding van haar 80° verjaardag! Klik hier om ze te beluisteren en te lezen. 
Het raakte ook onze harten toen we al die blije mensen "live" zagen, hoe ze hun liefde en dankbaarheid uitten, en haar in diverse talen GELUKKIGE VERJAARDAG wensten! Het meest recente filmpje bekijken kan hier.
Ook wij wilden, als oudergroep, God danken voor het leven van Moeder Elvira en voor alles wat zij voor onze kinderen en onszelf gedaan heeft vanuit haar "ja" aan de Heer. Met deze gedachte gingen we naar de kapel, en zo werd onze Eucharistieviering, in verbondenheid met alle Missen die voor haar opgedragen werden die dag, ook een echte DANKMIS! Pater Sylvain sprak in zijn homilie over het samengaan van vreugde en lijden in het leven. Niet alleen in ons leven, maar ook in het leven van Moeder Elvira gaan vreugde en lijden hand in hand, zeker de laatste jaren. En dat het ook voor haar niet zomaar evident was om dit kruis te omhelzen, kregen we te horen in het Onderricht dat na de Mis gegeven werd door Pascal, uit de reeks onderrichten die Vader Stefano gemaakt heeft voor de oudergroepen, met als titel: "Het kruis omhelzen met liefde".
Het is méér dan normaal dat we het kruis waarmee we geconfronteerd worden niet zomaar verwelkomen, dat we het van ons af willen duwen, ontvluchten… kijk naar Jezus, ook Hij vroeg of die beker van Hem kon weggenomen
worden, maar legde het vervolgens in handen van zijn Vader… en zo werd het onze Redding! Ook het kruis dat onze partner, ons kind, met zich meedraagt, kan zwaar om dragen zijn voor onszelf; Kunnen we dit kruis aanvaarden of raken we er door geïrriteerd?… Wil ik het kruis aanvaarden dat de anderen voor mij zijn? Wil ik hun lijden "zien" als ze zich kwetsbaar opstellen voor me? Vervolgens kregen we enkele vragen mee waarover we mochten nadenken en delen in kleine groepjes: het Kruis waar we zelf mee geconfronteerd werden, werd het een gelegenheid om elkaar te omhelzen, om de verbondenheid in de familie te versterken? Wat heeft ons geholpen om dit Kruis te omhelzen, te aanvaarden… of werd het de oorzaak van verdeeldheid?…
De ochtend vloog voorbij, "plots" was het al 13u. Tijd voor de lunch. Het werd een fijn moment van onderling delen terwijl we genoten van al het "lekkers" dat iedereen had meegebracht aan Voorzienigheid, in combinatie met de overheerlijke tomatensoep die Sabine met veel liefde voor ons gemaakt had. DANKJEWEL, Sabine! Als dessert waren er ondermeer pannenkoeken, eclairs en een heel speciaal brood dat Els en Greet meebrachten uit Peru: dit brood wordt daarginds enkel gebakken ter gelegenheid van Kerstmis, en op de Missiepost "Rayo de Luz" kregen alle aanwezigen het geserveerd na de voorstelling van het Kerstverhaal met warme chocolademelk, gemaakt van hun verse koeienmelk en met een snuifje kaneel: een ware delicatesse!!
Om 14u zijn we naar het nabijgelegen park gegaan om al wandelend de Rozenkrans te bidden die we afgesloten hebben met het lievelingsgebed van Moeder Elvira, het Suscipe Domine van de Heilige Ignatius van Loyola, waarin hij alles wat hij ooit ontvangen heeft van God aan Hem terug geeft, in totale overgave. Dit doet onze lieve Moeder ook op dit moment van haar leven…
Dit werd gevolgd door de getuigenis van Greet en Els die in december jongstleden naar Peru zijn gegaan. Els haar dochter, zr. Anna, is sinds augustus 2015 op haar eerste missiezending in Peru, vlakbij Lima, in het huis "Villa el Salvador". Daar worden op dit moment 27 kindjes tussen 0 en 3 jaar "opgevangen", kindjes die geplaatst worden door het Ministerie, kindjes die te vondeling gelegd zijn, die tijdelijk of in het geheel niet meer naar hun ouders of familie kunnen terugkeren, en die vervolgens - na veel papierwerk - voor adoptie "vrijgegeven" worden. 
De ouders van de zusters en de meisjes die er werkzaam zijn, zijn altijd welkom om er enkele weken door te brengen, mee te leven en te werken op de missiepost, alles te delen met de kindjes die er opgevangen worden. Els had Greet uitgenodigd om met haar deze grote reis te ondernemen. Het werd een heel bijzondere tijd: ze werden er zowel diep geraakt door de grote armoede van de bevolking, als door de immense vreugde, liefde en oprechte vriendschap die ze mochten ervaren op de beide missieposten, en voelden hoe ze geliefd zijn in de nabijgelegen parochies, door hun "buren", die heel dankbaar zijn dat de kindjes, die geen thuis hebben, bij hen opgevangen worden, en door de zieken uit de buurt, omdat zij hulp en bezoek krijgen van de Zusters en de meisjes die 2 jaar van hun leven "geven" om te dienen en te beminnen, om de allerkleinsten en armsten te helpen, volledig onbezoldigd. We hebben mogen "meeleven" door de vele foto's en verhalen die ze verteld hebben, en die jullie uitgebreider zullen kunnen lezen in het artikel dat binnenkort te lezen is op de site: "Els en Greet op missie in Peru! en kregen de boodschap mee dat er DRINGEND nood is aan extra jongeren uit de Gemeenschap die naar de Missies trekken, niet enkel in Peru, want zonder hen kan men niet alle kinderen opvangen die hulp en onderdak zoeken.
En toen was het alweer tijd voor een moment van revisie: zoals gewoonlijk splitsten we ons op in 2 groepen: enerzijds de ouders en anderzijds de ex-jongeren… en we deelden met elkaar, konden vragen stellen...
Ter afsluiting, nu de dag niet met de eucharistieviering eindigde, hebben we samen een Onze Vader gebeden, en innerlijk versterkt door de fijne bijeenkomst die we mochten meemaken, zijn we huiswaarts gekeerd. We kijken vol verwachting uit naar de volgende bijeenkomst die plaatsvindt op zaterdag 18 februari: we hopen jullie talrijk te mogen verwelkomen!
ONDERRICHT: HET KRUIS OMHELZEN MET LIEFDE
Het kruis, het lijden, wordt aanvaard en omhelsd.
Het kruis omhelzen………..
Moeder Elvira , haar persoon en haar leven, is echt een levensschool in het lijden, in het kruis, vooral de laatste jaren van haar leven.
In de jaren dat Elvira het moeilijk begon te krijgen om te praten – en misschien hebben sommigen onder jullie haar nog gekend met haar snijdende taal, een taal die je ondersteboven haalde, een taal met de kracht van een aardbeving, die alles platwalste waar ze voorbijkwam - wanneer dit kruis van haar gezondheid voor haar begonnen is, heeft ze heel wat gevochten vooraleer het te aanvaarden hé,………. dat is voor iedereen zo, dat is voor iedereen! …………… het is niet zo dat je onmiddellijk staat te dansen met je kruis!
In het begin, voor je je kruis aanvaardt, sleur je het een beetje met je mee als een last, soms zou je willen dat je het kunt dumpen, soms zou je willen dat jouw kruis niet dát kruis zou zijn… Maar uiteindelijk heeft ze het aanvaard en omhelsd.
Er moet een moment komen dat je van het kruis houdt, dat je het aanvaardt, dat je het omhelst. Je neemt het op in de liefde en de liefde neemt jou op.
Het omhelzen van het kruis is een héél belangrijke passage… het omhelzen…… want als we het niet omhelzen, houden we er niet van.
Ik moet vaak denken aan de jongeren die als missionaris vertrekken en op het moment van vertrek altijd een rozenkrans en een kruisje krijgen; Elvira liet het kruisje altijd kussen als het werd omgehangen en ze zei altijd: “Hou het goed vast, dat kruisje, en grijp je eraan vast in de moeilijke momenten, omhels het, houd het heel dicht bij je, je moet het kruis liefhebben, je moet het kruis liefhebben, je moet het aanvaarden en liefhebben!”
Mijn kruis… dat van mijn zoon… mijn dochter… mijn man... hoeveel kruisen hebben we te aanvaarden!
We zouden de hele dag door kruisen moeten aanvaarden!... Het mijne, het jouwe, het zijne, dat van de anderen… in feite is dat het leven hé, het is een kruising van kruisen, die we ofwel weggooien, wegslingeren of ontvluchten, ofwel uiteindelijk aanvaarden en omhelzen.
Zo ís het echt en het is ook echt belangrijk dat het kruis ook van ons vraagt om elkaar te omhelzen.
In het kruis is het zó dat het ons of verdeelt of nog dichter bij elkaar brengt…
En als jullie vandaag hier zijn en jullie zoon/dochter op een weg van bekering en Redding is, worden jullie meer verbonden… door het kruis worden we verbonden in een meer waarachtige, authentieke liefde; als je in het kruis Jezus ontmoet hebt, de Heer ontmoet hebt, verenigt het kruis de liefde.
DUS ….een vraag voor jullie: “Heb ik mijn kruis aanvaard?”
Iedereen heeft zijn eigen kruis, vanbinnen dragen we allemaal een kruis….
Brood en lijden, 2 dingen die we alle dagen eten…..er zit een klein stukje kruis in de schotel van elke dag, en eigenlijk wille we het niet, soms wensen we dat we het naar onze buurman kunnen schuiven … soms is het stuk wat groter, soms wat kleiner, de ene dag ben jij het die met het verkeerde been uit bed is gestapt, de volgende dag is het je vrouw, die met het verkeerde been uit bed is gestapt, de volgende dag wil het werk niet lukken en de dag erna is er een meisje van de gemeenschap dat het wil afbollen…… er is altijd een stuk kruis om op te eten, het maakt deel uit van de schotel van het leven.
Dit is héél belangrijk om te begrijpen!!!
Het liefst van al willen we er allemaal van wegvluchten, we willen die grote brok niet eten, we willen die beker niet drinken, net zoals Jezus die op het moment van het kruis de verleiding heeft gekend om te vluchten, ertoe kwam om te zeggen: “Als ik deze beker echt moet drinken, drink ik hem, maar als Je hem aan mij voorbij kan laten gaan………”
Een zwaar moment voor het leven is het moment van het kruis… en toch, als we het kruis aanvaarden, wordt de bittere smaak stilaan zoet... wat ons eerst een wonde leek die ons hart deed bloeden, wordt een hart dat zich opent, een hart dat openbreekt!
DUS : Heb ik mijn kruis, mijn pijn, aanvaard of wijs ik het nog af?
Wil ik het kruis aanvaarden dat de anderen voor mij zijn?
En wanneer je vrouw, je man, je kinderen hun lijden laten zien, hun lijdend gelaat tonen, aanvaard ik dat, omhels ik dat of wijs ik het af?
Soms, oog in oog met het lijden, geraken we geïrriteerd; ook het kruis van de anderen kan ons irriteren, aanvaarden we het niet.
Maar Moeder Elvira leert ons in deze fase van haar leven, dat het kruis dat aanvaard, omhelsd en dus bemind wordt, vruchtbaar wordt. Dat is echt een ongelooflijk wonder: het kruis verandert je het meeste, verandert het meeste de harten. Jezus leert ons dat!
DUS: Wanneer de liefde pijn betekent, hoe reageer ik?
De mensen van wie ik houd, de familie, de zoon/dochter, de situaties die zich voordoen……wanneer de liefde pijn met zich meebrengt, hoe reageer ik, hoe beleef ik dat?
Aanvaard ik dat moment? Omhels ik het? Of word ik boos en wijs ik het af?
Met andere woorden: in het leven komt het erop aan het lijden tegemoet te gaan… de aanvaarding van het kruis ontpopt zich dan tot liefde… ik aanvaard het kruis… ik omhels het kruis.
Vragen:
1. Is het kruis de gelegenheid geworden om elkaar te omhelzen, om de verbondenheid in de familie te versterken? Of is het de oorzaak van verdeeldheid?
2. Het beminde kruis wordt vruchtbaar, maar hoe reageer ik wanneer de liefde pijnlijk wordt?
Extra vragen van de vertaler ter verdieping:
3. Het omhelzen van het kruis is een heel belangrijke passage, zegt Don Stefano… het maakt immers onvermijdelijk deel uit van ons dagelijks leven en als we het niet omhelzen, zaait het verdeeldheid in onze relaties…
Heb ik het kruis al kunnen omhelzen?
Zo ja, wat heeft me hierbij geholpen? Kan ik hierbij raad geven aan anderen die hier nog mee worstelen?
Zo nee, wat houdt me tegen om dit te doen, kan ik dat bij naam noemen? Misschien boosheid, angst, schuldgevoel, onwetendheid, onervarenheid, vroegere ervaringen?
Wat zou me hierbij kunnen helpen? Kunnen anderen mij hierbij helpen, zo ja, hoe? Durf ik hulp vragen?
4. Kan ik het lijden van de anderen aanvaarden en verwelkomen of irriteert het me? Wat zegt dit over mijn houding ten opzichte van mijn eigen lijden?
Wil je ook de voorgaande onderrichten (her)lezen, klik hier...
|
|
|
|
