Ik ben Michael en ik kom uit Calabrië. Ik ben geboren in een eenvoudig christelijk gezin, en op heel jonge leeftijd begon ik al te rebelleren. Reeds als kleine jongen moest ik mijn ouders meehelpen in de zaak en daardoor had ik geen tijd om te ravotten zoals mijn leeftijdgenootjes. Dit had in eerste instantie tot gevolg dat ik me begon te ergeren aan mijn ouders, tot ik op het punt kwam dat ik hen begon te haten, terwijl ik hen beschuldigde als waren zij de énige verantwoordelijken voor al mijn problemen. Om te kunnen ontsnappen aan dit alles, ging ik alsmaar meer om met oudere jongens, en samen met hen ging ik het pad van de verslaving op. Dan nam ik het besluit om naar mijn grootouders te verhuizen, in de overtuiging dat ik bij hen de aandacht zou krijgen die ik thuis miste.
Op zestienjarige leeftijd kreeg ik de kans om te gaan werken in Noord-Italië. Ik dacht dat deze verandering een keerpunt in mijn leven zou brengen. Maar ik had mezelf iets wijsgemaakt: ik bleef doorgaan met drinken en roken want dan alleen voelde ik me sterk. Ik verborg alsmaar meer de moeilijkheden die ik doormaakte en ik slaagde er niet in om er met iemand over te praten. Ik heb op verschillende manieren geprobeerd om af te kicken, hierbij telkens heel liefdevol bijgestaan door mijn moeder. Ze hield onvoorwaardelijk van me, en toch ben ik haar en mijn familie altijd blijven beschuldigen van al mijn problemen.
Ik geloof dat God me in dat fragiele moment van mijn leven geholpen heeft. Ik ontmoette een lief meisje dat nog steeds mijn vriendin is: een eenvoudig meisje, met diepe waarden. Zij heeft mijn leven volledig veranderd. In eerste instantie leek het allemaal leuk, maar toen wij samenwoonden slaagde ik er, ondanks al haar liefde, geduld, trouw en vertrouwen in mij, niet in om de werkelijkheid van mijn leven ten volle te beleven. Al het lijden dat ik diep in mijn hart droeg onderdrukte ik door mijn verslaving. Ik wilde voor haar verbergen wie ik echt was door mezelf voor te houden dat ik een degelijk iemand was die aan haar zijde kon staan; ik wilde dat zij trots op me was. Ik had voor mezelf een valse persoonlijkheid gecreëerd, maar dat kon ik niet blijven volhouden: mijn voortdurend veranderen van baan, mijn constante stemmingswisselingen en mijn alcoholverslaving maakte mijn leven en dat van haar helemaal stuk. We kwamen op het punt dat mijn vriendin me teleurgesteld en radeloos meedeelde dat ze zich niet langer in staat voelde om me te helpen. Ik moest bij iemand anders hulp zoeken.
Maar God liet me niet in de steek: mijn moeder, een vrouw met een groot geloof die er nooit aan getwijfeld heeft dat ik gered zou worden, nam me mee naar mijn tante, die ook een sterke, diepgelovige vrouw is, in de hoop dat zij me op de goede weg zou kunnen helpen. Gods plan begon vorm aan te nemen: de ontmoeting met haar was echt voorzienigheid omdat haar concrete liefde en haar innerlijke kracht in mij het verlangen deed ontstaan om te herbeginnen en een nieuwe betekenis te geven aan mijn leven. Op een dag zei ze tegen mij: "Michael, kom op, laten we naar de kerk gaan, laten we wat voor je bidden, voor je leven en voor datgene wat jij doormaakt!" Ik kon me niet eens meer herinneren hoe je het kruisteken maakt. En mijn tante had daar enkele meisjes van de Gemeenschap leren kennen en ze zei me: "Vooruit! Ga erheen! Probeer het twee of drie dagen. Probeer het eens! " In die periode was ik ook erg depressief, ik werkte niet meer en alles was zo leeg in me: verdriet en vreugde, alles was hetzelfde, ik voelde geen emoties meer, ik was innerlijk dood.
Toen ik aankwam in de Gemeenschap hebben ze me een "beschermengel" gegeven, een Poolse jongen, die mijn leven totaal heeft veranderd. In het begin was ik keihard voor hem, ik kon niet geloven dat hij me zou kunnen helpen; en daarbij was hij ook nog eens jonger dan ikzelf. Maar op een dag vertelde hij me zijn verhaal: en voor het eerst huilde ik en vond ik de moed om mijn eigen verhaal te vertellen. Dat had ik nog nooit gedaan, zelfs niet aan mijn vader of moeder, noch aan mijn vriendin, mijn meisje.
Door de "blik" van een vriend die van me hield, die in me geloofde en dezelfde dingen had meegemaakt als ik, heb ik mijn hart geopend en leerde ik mezelf kennen zoals ik werkelijk ben. De eerste keer dat ik neerknielde in de kapel begon ik na een paar minuten te huilen: het was alsof ik mijn leven zag in een dagboek; en in de pagina's die ik doorbladerde "las" ik geen enkele schuld van mijn ouders. Er was een nieuw Licht over mijn geschiedenis gekomen, een Licht dat me geleerd heeft om mijn eigen verantwoordelijkheid te nemen. Ik dank de Gemeenschap, want vandaag ben ik een nieuwe man, levend en gezond. Door het gebed heb ik geleerd om vergiffenis te schenken aan Michele als kleine jongen, als tiener… en beetje bij beetje word ik een man, hopend dat ik op een dag ook een echtgenoot en vader zal kunnen zijn. Ik voel me een rijk en gelukkig man die God elke dag dankt voor zijn grote Barmhartigheid.
Het plan dat Hij altijd al voor me had krijgt nu helemaal vorm: het heeft me niet ontbroken aan tegenslagen of beproevingen, maar vandaag lijkt alles me geweldig omdat Hij niets of niemand aan zijn lot heeft overgelaten. Allen die samen met mij geleden hebben staan vandaag aan mijn zijde: mijn familie, mijn tante, mijn vriendin en in het bijzonder de Gemeenschap die nu deel uitmaakt van mijn leven. Ik ben deze grote familie eindeloos dankbaar, want zij heeft mijn leven gered en ze schenkt mij en mijn vriendin de kans om te groeien in liefde, door middel van het gebed en de constante hulp van God. Michele