 |
Jean |
|
|
Hallo, mijn naam is Jean en ik ben 21. Ik kom uit Zwitserland. Ik ben mijn weg in de Gemeenschap begonnen in Lourdes toen ik 17 was. Ik kom uit een familie die mij een fundamentele basis van het geloof heeft meegegeven, maar reeds op achtjarige leeftijd zocht ik al bijzondere aandacht op school. Ik vond het helemaal niet leuk dat mijn zussen thuis zoveel aandacht kregen en daarom haalde ik allerlei streken uit om zelf meer aandacht te krijgen; het lukte me alleszins bij mijn ouders, want zij namen de tijd om mij de dingen te leren begrijpen. Ik voelde dat de aandacht van de anderen iets "opvulde" in me en ik dacht dat dààr de echte vreugde lag.
Ik was pas 10 jaar toen mijn ouders in een vechtscheiding terechtkwamen en sinds die dag gingen er heel veel vragen door me heen, in het bijzonder: "Wat heeft het voor zin om goed te leven??" Ik realiseerde me dat het leven echt waardeloos was indien er niet iets "groter" bestond dat die enorme leegte kon vullen. Vanaf dat moment begon ik die leegte te vullen met alles wat ik maar tegen kwam: en zo doofde ik langzaam uit… Ik was 17 jaar en binnen in mij was het één grote ellende, en had ik totaal geen hoop meer ... Het woord en het beeld van de liefde herinnerde me enkel aan lijden. Het was de bedoeling dat ik naar een andere Gemeenschap zou gaan, maar op het laatste moment had een vriend van mijn vader hem over Moeder Elvira gesproken en gezegd: "Zij kan je zoon redden". En ja, op dat moment is dit grote avontuur begonnen!
Ik was er zeker van dat ik zou ontsnappen, ik had dat al eens gedaan en ik was ervan overtuigd dat ik er meer van begreep dan de anderen… Ik had nooit gedacht dat ik hier de liefde zou ontmoeten. Maar het is juist die liefde die ervoor gezorgd heeft dat ik hier gebleven ben, en tot op de dag van vandaag geeft zij mij de kracht om telkens weer JA te zeggen, ondanks de dagelijkse moeilijkheden: iemand die zich klein maakt tegenover mij om te dienen; iemand die er in slaagt om te zwijgen, ondanks al die keren dat ik "liefdeloos" antwoord; iemand die geduldig is, die luistert, die zijn eigen angsten overwint om mij opmerkzaam te maken op mijn fouten, door samen met mij te lijden… want dit is wat ik vroeger gemist heb: mijn vader en moeder die bij me bleven als ik mijn huiswerk maakte; of die me straften als ik fouten maakte. Ik had deze onvoorwaardelijke liefde nodig die zich niets toe-eigent, en dat heb ik hier in overvloed gekregen in de Gemeenschap. In het begin kon ik dat niet accepteren, want ik was gekwetst door de liefde en ik kon dit woord niet "linken" met vreugde, maar eerder aan scheiding. Maar binnen in mij was de Heer aan het werk, opdat ik op een dag mijn ogen zou kunnen openen… en dat is ook gebeurd…
Ik begon in kleine dingen te zien dat er slecht één manier was om die leegte te vullen: belangeloos iets delen met de anderen, ook tijdens het werk, vergeving vragen, samen lachen! Ik zette de deur open om Jezus binnen te laten in mijn leven. En als ik mijn kracht niet haalde in de kapel, terwijl ik geknield zat voor Jezus in het Heilig Sacrament, en daardoor niet meer vast zat in mezelf… dan zou dit niet mogelijk geweest zijn, want op eigen krachten kwam ik nergens… Ik had God nodig!
Het overkomt me nog, die momenten dat ik mijn gebed op een laag pitje zet, dat ik me opnieuw op mijn eigen krachten beroep… en slechts een paar dagen later heb ik het alweer moeilijker met de anderen, en voel ik me leeg… Dat is altijd mijn waarschuwingssignaal dat me uitnodigt om terug naar het essentiële te gaan, terug te keren naar die Ene die me totaal vervult!
Toen ik klein was, stelde ik mezelf de vraag: "Waartoe dient God in mijn leven??? Welke meerwaarde geeft Hij aan mijn dagelijks leven?"… en door deze vragen waarop ik geen antwoord had, was het onmogelijk om te geloven. Vandaag kan ik echter zeggen dat ik me vrij en blij voel want het woord "LIEFDE" jaagt me geen angst meer aan. Meer nog, het is de enige manier geworden om dichter bij Jezus te komen, bij God, bij Hem die tot me spreekt doorheen de anderen… Ik kan zeggen dat ik eindelijk de zin van mijn leven heb gevonden. Jean