Hallo, we zijn Virna en Claudio. We zijn tweeëndertig jaar getrouwd en ik ben heel eerlijk als ik zeg dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is geweest. We leefden heel oppervlakkig tijdens onze eerste huwelijksjaren. Ons geloof ging niet verder dan het bijwonen van de zondagsmis. De geboorte van onze dochter Marialisa, na twee jongens, schonk ons heel veel vreugde en we voelden ons de gelukkigste ouders van de wereld.
Helaas, enkele jaren later deed een ernstige ziekte haar intrede in ons gezin en in diezelfde periode kregen we ook het kruis te dragen van onze aan alcohol en drugs verslaafde zoon. Het zijn moeilijke jaren geweest, zowel door het fysieke lijden als door de zorgen om onze zoon. Zoveel ruzies en onbegrip tussen ons beiden en hoe vaak hebben we elkaar niet beschuldigd van alles wat ons overkwam. We wisten niet meer wat te doen. Niemand leek ons nog te kunnen helpen en we voelden ons innerlijk doodgaan.
Nadat we vele jaren in het duister hadden geleefd, zagen we plots een sprankeltje licht aan het eind van de tunnel: op een pelgrimstocht in Medjugorje hebben we "onze" Gemeenschap ontmoet. We voelden er ons onmiddellijk thuis, op onze plek! Dit was het begin van onze verrijzenis! We woonden de bijeenkomsten die de Gemeenschap ons voorstelde al bij voordat onze zoon Luca zijn weg in het Cenacolo begon. We volgden het parcours dat aan de ouders werd voorgesteld (nota: de Oudergroepen) en gingen ook enkele keren naar de bezinningsdagen van "De Bruidegom is met jullie" - "Lo Sposo è con voi". Beide zaken hebben ons geholpen om elkaar terug te vinden als echtpaar. We begonnen elke dag de Rozenkrans te bidden, namen deel aan de pelgrimstochten die de Gemeenschap aanbiedt, en het samen bidden voor het Heilig Sacrament heeft ons ook enorm geholpen!!!
We realiseerden ons dat we erg oppervlakkig waren geworden, maar kwamen ook tot het besef dat we nog heel veel van elkaar hielden en dat onze bereidheid om elkaar vergiffenis te schenken heel groot was.
Als we terugdenken aan alle moeilijkheden die in het verleden op onze weg gekomen zijn, dan zien we dit vandaag als de momenten die ons de kans hebben gegeven om te groeien. Nu proberen we getuigenis te geven van Gods Liefde terwijl we ons verheugen over al het mooie dat we reeds ontvangen hebben.
Onze zoon Luca heeft al een hele weg afgelegd van "de duisternis naar het Licht" en onze dochter Marialisa is in september (2015) naar Peru vertrokken als missionaris. Terugdenkend aan alle voorbije jaren, kunnen we slechts dit met zekerheid zeggen: de weg die we afgelegd hebben in gebed, in geduld, nederigheid, moed en vertrouwen… draagt nu zijn vruchten in ons leven!
mama Virna en papa Claudio (vertaling van hun getuigenis uit het tijdschrift Risurrezione - maart 2016)
Hieronder is de getuigenis van mama Virna te lezen: zij verbleef half mei - begin juni 2016 drie weken op de missiepost Villa el Salvador in Peru en vol enthousiasme vertelt ze over deze bijzondere missie-ervaring!
GETUIGENIS MAMA VIRNA
Hallo iedereen, ik ben Virna, gehuwd met Claudio en mama van drie kinderen: Marco, Luca en Marialisa. Mijn zoon Luca is nu 4 jaar in de Gemeenschap en op het moment dat hij naar het Cenacolo vertrok, besloot Marialisa, die enorm gehecht is aan haar broer, naar de maandelijkse bijeenkomsten de voor tieners te gaan(*). We denken dat ze dit deed om dichter bij haar broer te zijn!
In de fraterniteit van Spinetta voelde ze zich onmiddellijk thuis en hartelijk verwelkomd... en al vrij snel groeide in haar het verlangen om naar de Missies te vertrekken. Don Eugenio had hier meermaals over gesproken tijdens de bijeenkomsten. En zo geschiede: vorig jaar, juist na het afronden van haar middelbare studies (ze moest nog 19 worden) maakte ze haar koffers klaar met de gedachte haar verdere studies gedurende een half jaartje “uit te stellen”...
Op 1 september is ze in het gezelschap van haar vader naar de Missiepost “Villa Salvador” in Peru vertrokken. Eenmaal per maand had ik contact met haar via “Skype”. Telkens weer voelde en zag ik hoe gelukkig en enthousiast ze was en zo verstreken er algauw 4 à 5 maanden. Maar plots werden de berichten schaarser en minder enthousiast... Ik wachtte nog wat af, maar besloot uiteindelijk, mama zijnde, mijn verantwoordelijkheid op te nemen, niet langer van op de zijlijn toe te kijken. Ik besloot zelf ook wat tijd te geven aan de missies en het verlangen om een bezoek te brengen aan de Missiepost... en met mijn eigen ogen te zien hoe het met mijn dochter ging, werd alsmaar groter.
Aangekomen in Lima maakte ik een cultuurshock mee! Alles om me heen was grijs, overal zag ik zand en wat een vreemde geuren... maar dat vergat ik toen ik mijn dochter in de armen sloot... en na negen maand een hartverwarmende knuffel kreeg van haar! Wat had ik dit gemist!!!
Terwijl we de stad doorkruisten zag ik overal chaos en hoe dichter we Villa Salvador naderden, hoe extremer de armoede werd... je kon er niet omheen kijken... ik moest ervan huilen... hoe was het toch mogelijk? Hoe kon men zo leven? Overleven?
Maar toen zag ik het huis van de Gemeenschap, de Missiepost, en het leek of we aangekomen waren in het paradijs: een kleine engel opende de deur en liet ons binnen! Alle meisjes en de zusters verwelkomden me met vrolijke liederen en de gigantische vermoeidheid van de lange reis viel van mijn schouders.
In het huis worden zo’n 30 kindjes opgevangen. Sommigen zijn weesjes, anderen hebben een fysieke of mentale beperking, maar de grootste “groep” bestaat uit kindjes die achtergelaten werden. Zoveel lieve kleintjes met slechts één wens: een liefdevolle en veilige “thuis” vinden!
In de daaropvolgende dagen ontdekte ik dat het werkritme hier heel hoog ligt... en het leek alsof de dag nooit “begon” want hij “eindigde” nooit... Je bent altijd bezig met de kindjes, ook ’s nachts... en al ben je moe en zou je willen slapen, toch zet je hun behoeften boven die van jezelf. Je zou ervan versteld staan hoeveel er te doen is in de Gemeenschap voor mama’s van mijn leeftijd. Zodra de kleintjes jou een beetje beginnen te kennen, willen ze constant met je spelen, op de arm genomen worden, om knuffels en aandacht te krijgen. Daarna geef je hen hun flesje, ververs je de luiers, enz.
Als zij slapen, dan kijk je in de kleerkast en kom je tot de vaststelling dat er niets meer is... dus begin je met het wassen en drogen van de kleertjes, met de strijk, en dan is er ook nog het verstelwerk, alle naaiwerk... Niet te geloven hoeveel SLABBETJES ze daar hebben...
En als dat allemaal klaar is, “vlieg” je naar de keuken... fruit en groenten wassen, papjes klaarmaken... en dan... dan is het tijd om het eten voor de grote “kinderen” te bereiden. En ja, hoor, daar voelde ik me helemaal in mijn element: ik mocht het eten bereiden voor de meisjes en de zusters. Voor hen was het eens iets anders dan de Peruaanse maaltijden, want daar ik een typische Italiaanse mama ben, ontbrak het hen niet aan schotels vol lasagna, aan pasta met ragout, lekkere zoete dessertjes en was er natuurlijk... heerlijke Italiaanse koffie! Die kon en mocht niet ontbreken!
In de vroege ochtend, direct na het ontwaken, kwamen we samen in de kapel. Om 06.00 was het tijd voor de Lauden en om 06.30 baden we het Rozenkransgebed, dit met uitzondering voor de meisjes die de beurtrol bij de kleintjes overnamen.
Er heerst heel veel sereniteit in het huis, en op het moment dat de voeten onder tafel “kunnen” geschoven worden, voor het middag- of avondmaal, dan wordt er onmiddellijk gedeeld over de behaalde “successen” van de dag. Er wordt heel wat afgelachen want ook al zijn de kindjes nog klein, het zijn sluwe deugnieten, echte “(b)engeltjes”. Ook discussies zijn aan de orde van de dag wanneer er problemen zijn en dan komt zuster Marika, de verantwoordelijke van het huis, met goede raad of alternatieve oplossingen... Telkens weer mocht ik ervaren hoeveel liefde en aandacht ze allemaal geven aan deze kindjes die, al zijn ze nog zo klein, al zoveel meegemaakt hebben en dikwijls diepe kwetsuren met zich meedragen.
Ook wanneer er weinig voorzienigheid is, dan nog komen de kindjes niets tekort. Er is altijd melk met honing voor hen, vitaminen, fruit en... Pampers... Sjonge toch... zoveel Pampers...
Helaas, de tijd vloog voorbij en het uur van vertrek kwam dichterbij. Tijdens mijn laatste dagen daar heb ik dikwijls gehuild. Ik wou mijn dochter Marialisa niet achterlaten, maar ook de kindjes niet... en ik vroeg me af welke toekomst ze zouden hebben? Vinden ze goeie ouders die hen welkom heten, die voor hen zullen zorgen en hen onvoorwaardelijk zullen liefhebben? Wat zal het leven hen brengen?
Ook Marialisa voelde de spanning in me, maar met tranen in de ogen vroeg ze of ik kon begrijpen waarom het voor haar nog niet mogelijk was om al huiswaarts te keren. O ja, ik had dat goed aangevoeld, kon het ook begrijpen, want ook al waren er slechts enkele maanden voorbij sinds zij naar Peru vertrok, ik had mijn dochter teruggevonden als een jongvolwassen vrouw die haar verantwoordelijkheid opneemt.
Je denkt dat je naar de Missies gaat om anderen te helpen, om hen te dienen, maar uiteindelijk ben jij diegene die veel rijker wordt, menselijker en gevoeliger wordt voor hen die niet het “geluk” hadden om een familie te hebben. En je beseft al heel gauw dat jezelf wegcijferen en tijd nemen voor hen die minder bedeeld zijn dan jij, dat dit de juiste keuze was en is!
En zie, vanuit het diepste van mijn hart steeg een groot dankgebed op aan Jezus, want door het ja-woord van Moeder Elvira heeft Hij niet alleen ons leven veranderd, maar ook gered! Ik weet het wel, we hebben nog een hele weg af te leggen... maar ik heb er vertrouwen in... ik ben hoopvol…
Veel groetjes en een dikke knuffel voor jullie allemaal,
Mama Virna
(*) nota: deze bijeenkomsten gaan door in de fraterniteit Spinetta. Oorspronkelijk werd deze “cursus”, deze “weg” aangeboden aan de zusjes van de jongeren in de Gemeenschap, zo konden zij beter begrijpen wat hun broer allemaal meemaakt terwijl hij op weg is met de Gemeenschap. Er zijn al enkele artikels over verschenen in de rubriek Nieuws. Indien je er iets meer wilt over weten, klik hier... "blader" maar even in de pagina's, op zoek naar één van de artikels over de tienerbijeenkomsten; voor het laatst verschenen artikel: klik hier