 |
Zuster Sumi |
|
|
Ik ben Sumi. Ik ben 33 jaar en ik heb het geluk dat ik sinds een aantal jaar deel uitmaak van de Gemeenschap Cenacolo. Het “geluk”, ja, maar toen ik mijn weg begon in de Gemeenschap, was het niet wat ik ervan verwacht had...
Ik was een wanhopig, jong meisje van 24 en ik had alle levensvreugde verloren. Het door de wereld voorgestelde recept voor geluk kon ik niet aanvaarden: succes tegen wil en dank, rijkdom tot elke prijs, schoonheid en uiterlijke schijn, oppervlakkig plezier, aanzien, enzovoort ... Ik dacht: “Als dat het leven is, dan doe ik niet meer mee!”.
Toen ik nog erg klein was, dacht ik er al aan om iets moois te ondernemen, iets goed te doen voor de anderen. Ik droomde ervan om met heel veel mensen samen te wonen, in één grote familie, en om in liefde te delen, zonder enige beperking. Als kind was ik altijd gul en ging ik graag naar de kerk. In mijn dorp, in België, ging ik naar een gebedsgroep en ik was er gelukkig. Wat me in de Kerk altijd aangesproken heeft, is dat ik daar altijd mezelf kon zijn. Ik was wel een vrolijk kind, maar ik was tegelijk ook kwetsbaar door het feit dat mijn biologische moeder me na mijn geboorte heeft achtergelaten. Daardoor was ik altijd op zoek naar liefde en voelde ik een enorme behoefte om aanvaard en geliefd te worden zoals ik was. Bij mijn gebedsgroep vond ik dat en voelde ik me vrij.
Toen ik 14 jaar oud was, zijn we naar Frankrijk verhuisd. Dat was erg moeilijk voor mij. Het wankele evenwicht dat ik gevonden had, leek ik weer verloren te hebben. Maar de Heer is goed en heeft me nooit in de steek gelaten. Zo ging ik enkele jaren heel regelmatig naar de "Gemeenschap van de Béatitudes". In die Gemeenschap heb ik voor het eerst blije en menselijke Zusters ontmoet met wie ik in vertrouwen kon spreken. Een van hen, Zuster Marie Espérance, is belangrijk geweest voor de weg die ik zou afleggen, want het is op dat ogenblik dat de Heer voor het eerst op de deur van mijn hart kwam kloppen. Als het aan mij had gelegen, was ik onmiddellijk ingetreden, want ik verlangde naar het kloosterleven. Maar ik was nog maar 16 jaar en moest eerst mijn studies afmaken. Geduld oefenen was niet mijn grootste gave en langzamerhand ben ik bezweken voor de wereldse verleidingen, vergetende dat de Heer op me wachtte.
Ik ben 5 jaar lang door een hel gegaan, een periode waarin ik alle kanten van het kwaad gekend heb. Op het einde van die periode had ik geen zin meer in het leven, geen kracht meer om te vechten, ik geloofde in niets meer en had in niemand nog vertrouwen. De enige oplossing leek me de dood en ik heb meermaals getracht “er een einde aan te maken”.
Dankzij mijn ouders heb ik toen de Gemeenschap Cenacolo leren kennen. Het was helemaal niet wat ik voor mijn leven verwacht had, maar het was de laatste kans, mijn laatste toevlucht. En dus heb ik het geaccepteerd om erheen te gaan, in de hoop dat deze Gemeenschap me de mogelijkheid zou bieden opnieuw een iets normaler leven te leiden en wat evenwicht te vinden.
Vandaag kan ik u tot mijn grote vreugde meedelen dat ik véél meer dan een “iets normaler leven” en “wat evenwicht” heb gevonden. Na 9 maanden begon ik in mijn hart opnieuw vreugde te voelen, échte vreugde. Kleine dagelijkse gebeurtenissen maakten me blij, zoals bijvoorbeeld een glimlach, een vriendschappelijk gesprek, een spelletje, maar ook momenten van gebed, waarheid en verzoening. Voor mij was dat totaal nieuw, ik was vergeten dat men zulke vreugdevolle en eenvoudige momenten kon beleven. Dankzij die ogenblikken en de vriendschap van de meisjes die me omringden, heb ik de Heer ontmoet.
Zo heb ik op een vrijdag in de vastentijd de aanwezigheid van God sterk aangevoeld en voelde ik in mijn hart het verlangen om mijn hele leven bij Hem te zijn. Nu begrijp ik dat dit de tweede keer was dat de Heer op de deur van mijn hart klopte. Ik voelde me tot het kloosterleven geroepen. Dat kan onmogelijk of vreemd lijken, maar – hoewel ik nog een lang genezingsproces voor de boeg had – heb ik de oproep van de Heer toch onmiddellijk met een “JA” beantwoord. Hoe zou ik trouwens “nee” hebben kunnen zeggen? Ik was me er volkomen van bewust dat ik enkel dankzij Hem nog in leven was. Ik was Hem alles verschuldigd.
Zoals ik al zei, had ik nog een lange weg voor de boeg. Ik moest me laten bekeren, me laten veranderen, me laten raken door de barmhartigheid van God. Onze Moeder Elvira zegt het zo: “De liefde geneest”. De liefdevolle blik die God op mijn leven werpt, geneest me iedere dag en helpt me om van mijn leven te houden, helpt me om het leven lief te hebben. Nu aanvaard ik het leven zoals het is omdat ik vertrouwen heb in de Heer die me alle kracht geeft die ik nodig heb. Ik ben niet langer bang voor moeilijkheden omdat ik weet dat ik er niet alleen voor sta. Ik ben nog altijd kwetsbaar, maar ik aanvaard mijn kwetsbaarheid en ik leer ermee te leven. Ik wil niet perfect zijn, want juist door mijn zwakheden heb ik Hem nodig. Mijn zwakheden doen me neerknielen en bidden, mijn zwakheden beletten me te denken dat ik alles alleen aankan. “Want wanneer ik zwak ben, dan ben ik sterk”, zegt de Heilige Paulus. En dat is waar.
Mijn weg was moeilijk, met vallen en opstaan, met ups en downs, maar ik heb me altijd opgetrokken aan Zijn liefde voor mij en aan het verlangen ooit Zijn bruid te zijn. De roeping die ik voelde heeft me altijd kracht gegeven bij het afleggen van mijn weg in de Gemeenschap en ik dank de Heer dat Hij mij vanaf het begin geroepen heeft.
Sinds twee jaar verblijf ik in Pagno, in het Vormingshuis van de Missiezusters van de Verrijzenis, de congregatie van zusters die door Moeder Elvira opgericht werd. Op dit moment bereid ik me voor op het afleggen van mijn Geloften, om bruid van Jezus te worden. De twee jaren van het noviciaat waren voor mij een kostbare tijd om op ieder ogenblijk van de dag voor Hem, in Hem en met Hem te leren leven (of op zijn minst er al mee te beginnen). Dat is wat ik diep in mijn hart wens. Ik wil niet meer banaal en oppervlakkig zijn. Op pinksterzondag zeg ik “JA” aan het religieuze leven, want ik wil met Jezus huwen, met andere woorden huwen met de mensheid. Ik wil mijn hart wijd openen om voor ieder van jullie plaats te maken. Er bestaat geen mooier leven dan het leven dat uit liefde aan iedereen gegeven wordt. Mijn ganse leven gratis werken in de wijngaard van de Heer ... dat is voor mij het mooiste beroep van de wereld!!! Zuster Sumi
(Getuigenis geschreven eind april 2016 - op 15 mei 2016 legde Sumi haar Eerste Geloften af)