 |
Bas |
|
|
Hallo allemaal,
Ik ben Bas, ik ben 26 jaar en kom uit Nederland. Ik ben opgegroeid in een lieve familie waar ze altijd goed voor me gezorgd hebben.
Als kind was ik behoorlijk rustig en verlegen. Ik vond het altijd moeilijk om te zeggen wat ik voelde of om te delen wat er in me leefde, dus als iemand me vroeg om over mijn gevoelens te praten, dan werd ik boos of probeerde ik op de een of andere manier aan dit gesprek te ontsnappen.
Toen ik 13 was, raakte ik hierdoor erg in de knoop met mezelf en ging ik op zoek naar wie ik nu eigenlijk was. Ik veranderde regelmatig van school en kon nooit lang bij dezelfde vrienden blijven. Ik herinner me nog dat mijn moeder me weleens vroeg of alles goed met me ging. Dan zei ik altijd JA, want ik wilde niet dat ze zich zorgen maakte. Maar binnen in me voelde ik me erg alleen en eenzaam en het is in die periode dat ik in contact kwam met de eerste drugs, maar echt helpen deden ze niet.
Ik was 15 toen mijn ouders gingen scheiden en dat maakte de situatie er niet beter op. Ik besef nu dat ik destijds misbruik van de situatie maakte: als ik ruzie had met mijn vader, dan ging ik naar mijn moeder of visa versa. En zo bleef ik maar weglopen voor de realiteit.
Naarmate ik ouder werd raakte ik meer en meer in contact met de verkeerde mensen en ook het drugsgebruik ging de hoogte in. De problemen die ik had werden alsmaar groter maar toch bleef ik beschuldigend met de vinger wijzen naar de anderen: het lag nooit aan mezelf dat ik schulden had, dat ik niet lekker in mijn vel zat, ... Ik ben dan een tijdje op mezelf gaan wonen, maar ook dat hielp me niet en meer en meer kwam ik in een neerwaartse spiraal terecht. Op mijn tweeëntwintigste ben ik dan teruggekeerd naar huis, naar mijn moeder, omdat ik zoveel schulden had opgebouwd dat ik er niet meer uitkwam.
Dit was het punt waarop mijn ouders me voorgesteld hebben om hulp te gaan zoeken en naar een afkickkliniek te gaan. Daar ben ik 2 maand gebleven maar het heeft me niet veel geholpen, want 2 dagen na mijn “ontslag” was ik al hervallen. Intussen had mijn vader de Gemeenschap Cenacolo “gevonden” op het internet en toen vroegen ze me om daar naartoe te gaan. Ik reageerde blijkbaar niet erg positief, want ze hebben me uiteindelijk voor de keus gezet: of ik ging naar de Gemeenschap of ik werd het huis uitgezet. Wat was ik toch eigenwijs: nog steeds dacht ik dat ik mijn problemen zelf kon oplossen... en dus scheidden onze wegen zich. In het begin was ik heel erg boos, ik kon maar niet begrijpen dat ze mij uit huis gezet hadden. Nu ben ik hen ongelooflijk dankbaar, want in de 6 maanden dat ik “thuisloos” was, had ik heel vaak honger en geen plek waar ik heen kon. Ik heb dit nodig gehad om te begrijpen dat ik in mijn eentje niet kon veranderen en dat ik hulp nodig had. Uiteindelijk heb ik op een dag mijn moeder gebeld en godzijdank, ze heeft me naar de Gemeenschap gebracht!
In het begin was het zeker niet eenvoudig, niet gemakkelijk, want ik moest regels volgens, luisteren, ... maar wat me het meest geraakt heeft in die beginperiode is het feit dat ik om me heen allemaal mensen zag die lachten, die vrolijk waren. Jongens die dezelfde problemen hadden gehad als ikzelf, of misschien nog erger, maar die gelukkig waren en in vrede met zichzelf. Ik heb hier een andere soort vriendschap leren kennen: er waren mensen die zeiden wat ik verkeerd deed, wat ik moest veranderen aan mezelf. Dit was zeker niet makkelijk in het begin, ik zag er het nut niet van in, vond dit een vreemde vorm van vriendschap. Maar nu zie ik in dat “de waarheid zeggen tegen elkaar”, ook al is dat soms heel moeilijk om te zeggen of te horen, dat het juist hierdoor is dat ware vriendschappen kunnen groeien.
Ook het gebed is hier een deel van mijn leven geworden. Voor ik mijn weg in deze Gemeenschap begon, wist ik niet wie God was, hoe men bidt, maar ik kan jullie vertellen dat het me ongelooflijk geholpen heeft om een beter mens te worden. De onzekerheid die vaak in me leefde, verdween hier langzaam; als ik met de jongens in situaties terechtkwam die niet makkelijk waren, dan heeft het gebed me vaak de innerlijke vrede teruggegeven; het zette me op de juiste weg; het gaf me de kracht om mijn trots te overwinnen en vergeving te vragen, sorry te zeggen. Het is niet dat het gebed mijn problemen deed wegsmelten als sneeuw voor de zon, neen, zo werkt het niet, maar het gaf en geeft me telkens weer de kracht en de hoop om ze onder ogen te zien in plaats van ervan weg te lopen zoals ik vroeger altijd deed. Ik leerde ook dat ik geen angst hoef te hebben om te zeggen wat ik denk, voel of doormaak. Aan de hand van het gebed en de gesprekken met de broeders heb ik geleerd eerlijk te zijn met mezelf en de anderen, me te geven aan mijn broeders en hen te helpen...
We zijn nu een aantal jaren verder en ik kan zeggen dat ik echt een ander mens ben geworden: ik hou nu van het leven en ik vind het fijn om anderen te helpen, en niet altijd aan mezelf te denken. Iedere keer als er een nieuwe jongen toekomt, dan is het prachtig om te zien hoe nadien “verandert”, hoe er beetje bij beetje weer een lach op zijn gelaat komt, hoe hij opnieuw zin krijgt om te leven! Het doet me telkens terugdenken aan hoe ik was toen ik hier aankwam en kijk hoe ik nu ben! Ik ben zo blij dat ik leef en ik mag nu, op mijn beurt, mijn leven in dienst stellen van de anderen.
Ik ben Moeder Elvira heel erg dankbaar: zij heeft alles gedaan voor ons. Ze was niet bang om haar leven te geven voor mensen zoals ik, mensen die het spoor kwijt waren. Dankzij haar liefde voor ieder van ons, dankzij haar “ja” aan de oproep van de Heer, heb ook ik mijn leven teruggevonden. Ik heb hier geleerd om verdriet om te zetten in vreugde, boosheid in liefde, depressie in de wil om te leven. Ik dank mijn familie want ook al zijn ze fysiek verder van me weg op dit moment, toch voel ik dat ze heel dicht bij me zijn; ik voel en weet dat ik door hen allemaal gesteund wordt. Dankjewel daarvoor!
Veel groetjes vanuit Italië, Bas