 |
Andrea |
|
|
Ik ben Andrea en ik ben ontroerd maar ook erg blij dat ik mag getuigen over mijn herboren leven. Elke dag zie ik de strijd en de wanhoop van veel jongeren en families, maar ook de vreugde van de wedergeboorte! Ik herinner me nog heel goed wie was… ik was één van die harde jongens … een "keikop"… en ik ben tweemaal mijn weg begonnen in de Gemeenschap: de eerste keer deed ik het op een oppervlakkige manier, denkend dat het voldoende was om afstand te nemen van de drugs om "gezond" te blijven, dat de drugs het probleem waren. Nadat ik een tijdje op weg was gegaan in de Gemeenschap voelde ik me sterk want ik dacht dat ik het geloof had, ik zocht de Heer en ik dacht dat ik Hem ontmoet had, maar dat was niet zo… en dat heb ik pas beseft toen ik een terugval had.
De eerste keer leek het dat ik een goeie weg had afgelegd en ook de mensen om me heen leken blij te zijn voor me, maar toen ik de Gemeenschap had verlaten, kwam ik beetje bij beetje tot het besef dat ik iets miste, dat ik er niet voor had gekozen om de belangrijke dingen in mijn leven te veranderen: ik realiseerde me dat ik drugs had gebruikt omdat ik het leuk vond, het was niemands schuld. Ik had een familie die mij altijd graag gezien en geholpen heeft, en toch ben ik op dat "pad" geraakt (het is makkelijk om daar terecht te komen, vooral voor iemand zoals ik, die zich makkelijk laat meeslepen). Ik herinner me nog goed de mislukking en de wanhoop die ik mijn familie die eerste keer heb laten doorstaan, maar toen ik mijn terugval had, toen leek het of er geen enkele oplossing meer was.
Ik herinner me het moment dat ik aan mijn vader en moeder vertelde dat ik wilde terugkeren naar de Gemeenschap en dat ik deze keer echt de Heer wilde ontmoeten en gelukkig wou zijn. Ik had alles opnieuw opgebouwd: ik had een baan en uiterlijk leek ik een gelukkig man, maar inwendig ontbrak er altijd iets en daarom heb ik me heel klein en nederig gemaakt en heb ik opnieuw hulp gevraagd en dat heeft me goed gedaan.
Het was heel moeilijk en het was in dat moment dat ik tegen de Heer heb gezegd: "Alsjeblief, help me, want alleen kan ik het niet… ik heb U nodig!" Toen ik aankwam in de Gemeenschap dacht ik, doordat ik daar al eens gestaan had, dat ik wel privileges zou krijgen, maar neen, integendeel ze hebben me opnieuw van nul laten beginnen. Dat was niet gemakkelijk maar juist dit heeft me geholpen om me helemaal toe te vertrouwen aan de Heer en Hem te vragen: "Heer, U weet wat ik wil, U weet dat ik iets moois nodig heb in mijn leven. Ik wil me niet opnieuw in de situatie bevinden dat ik geen toekomst heb, of dat ik enkel aan materiële dingen denk of aan werk om te denken dat ik gelukkig zal zijn." Ik heb ervaren dat deze dingen me geen geluk brachten. In feite voelde ik me alsmaar armer, en op het moment dat ik het aan de Heer heb gevraagd, begon ik me aan Hem toe te vertrouwen.
Er zijn moeilijke momenten geweest: in het begin heeft de Gemeenschap me naar Kroatië gezonden. Ik begreep deze keuze niet, maar ook dan heb ik hen vertrouwd; en ook toen in mijn hart de wens ontstond om een huis te openen in het buitenland en zij me als antwoord gaven dat ik in Saluzzo moest blijven. Vanaf toen begon mijn wedergeboorte, terwijl ik me bij die jongens bevond die zichzelf overtreffen, die elke dag offers brengen, terwijl ik hen zag neerknielen om te bidden. Ze gaven en geven me elke dag de kracht om te blijven in de Gemeenschap, een veeleisende Gemeenschap, zoals Moeder Elvira ons dikwijls zegt, die ons geen snoepjes geeft, maar die ons wakker schudt, ons leert werken en bidden… en dit alles schenkt me vreugde!
Naarmate de tijd verstreek groeide in mij het verlangen om een gezin te stichten, om iets moois op te bouwen dat mij telkens weer de vreugde zou schenken om op te staan in de ochtend, om te bidden, om te werken, om door te gaan. En tijdens mijn zoektocht om een meer volwassen man te worden, ontstond in mij de wens om te worden wie ik nog niet was en te doen wat ik nog nooit gedaan had in mijn leven. Anderhalf jaar geleden heb ik iemand leren kennen en dankzij de Gemeenschap ben ik aan een parcours begonnen om haar beter te leren kennen. Dankzij God leer ik haar nu beminnen en respecteren, en ik beken dat dit een wonder is: ik ben ook gelukkig en blij dat de Gemeenschap het me leert om de juiste stappen te zetten op het juiste moment.
Vandaag dank ik God en alle mensen die ik aan mijn zijde heb: zij maken het mogelijk dat al het goede dat ik beleef, mijn leven een nieuwe betekenis geeft. Ik was niet alleen in de Gemeenschap om er te zijn, ik bad tot de Heer opdat ik iemand zou mogen leren kennen, en Hij heeft daarvoor gezorgd. Ik heb gebeden om een familie te hebben en te mogen leren hoe ik met het lijden kan omgaan. Vandaag weet niemand nog te lijden want iedereen "moet" veel sterker zijn dan de anderen. Maar ik daarentegen, ik ben gelukkig want ik heb geleerd om het lijden onder ogen te zien en er niet meer van weg te vluchten. Dankjewel. Andrea