Gemeenschap Cenacolo - Officiële Nederlandstalige Site

Mijn naam is Matthijs. Graag wil ik getuigen over wat ik de voorbije tijd heb meegemaakt.

Ik kom terug van Ierland waar ik 1 maand ben gebleven. Het is nu 2 jaar dat ik uit Cenacolo ben; ik bleef er 3,5 jaar in de fraterniteit in Medjugorje.
 
Toen ik voor het eerst naar Cenacolo vertrok, was ik niet gelovig. Ik noemde de Gemeenschap een  « school van het leven ».

Ik werd er gedoopt en heb er zo veel concrete dingen geleerd, maar op een moment ging ik  weg omwille van medische afspraken die noodzakelijk waren.
Zonder dat ik het besefte, verliet ik Cenacolo en kwam ik plots thuis op een moeilijk moment die samenviel met de lockdown.
 
Toch nam ik de beslissing om werk te zoeken en op eigen benen te staan. Ik vond een job in het domein van logistiek en transport maar zag niet hoe veeleisend het bedrijf was. Ik wou “alles” doen voor mijn baas .
 
Zo heb ik zonder het te merken de talrijke waarden van de Gemeenschap laten verwateren en kon ik dingen niet meer doen of verbergen. Ik voelde dat ik dringend hulp nodig had en nam contact op met mijn peetvader.

Ik verloor mijn werk wegens mijn levensstijl en mijn gezondheidsproblemen en lag in bed. Ik voelde zoveel schaamte ten opzichte van wat ik had laten vallen (licht, warmte, waarheid,..) en besefte dat ik nog dingen had moeten leren in de Gemeenschap om sterker te staan tov de maatschappij en de « struggle for live » mentaliteit.
 
Ik ben nu juist terug van 1 maand in Ierland en ik wil getuigen van mijn kracht. Ik besef hoeveel hoop ik heb kunnen geven aan jongere jongens in Cenacolo.

Ik heb het geluk gehad de verjaardag van moeder Elvira bijgewoond te hebben in live stream en besef wat ik allemaal vergeten was :
- liefde geven en krijgen
- voor de anderen iets doen
- hoop geven
Nu wil ik dit terugdoen voor anderen!
 
Ik wil jullie danken voor deze oudergroep. Deze groep is niet enkel belangrijk voor de ouders van jongeren die op weg gaan in de Gemeenschap op dit moment, maar ook zo belangrijk voor de ex-en.

Het is nu bijna vastentijd; de tijd die ons naar Pasen brengt en ik heb mogen inzien dat ook de liturgie enorm belangrijk is voor mij.

Ik wil elke broer danken , ik sta nu echt stevig op mijn 2 benen; ik voel dat ik meer Kracht heb dan mijn eigen kracht; ik heb ook een beschermengel die mij helpt.

Op mijn eigen kracht kon ik deze weg nooit afleggen.

Mijn moeder heeft net voor haar overlijden gevraagd dat ik naar de Gemeenschap Cenacolo zou gaan. Ze zei : «Ga, je hebt niets te verliezen, en ik wil dat jij leeft!»
Ik ben de haar en de Gemeenschap zo dankbaar voor alles wat ik heb meegekregen; en nu op mijn beurt wil doorgeven aan anderen. Dankjewel om naar mijn getuigenis te luisteren.
Matthijs

(Deze getuigenis gaf Matthijs tijdens de ouderbijeenkomst in België op 19 februari 2022)

In de wereld als de apostelen van Christus
Uit het boek “Moeder Elvira blz 36 en 37)

Onze Gemeenschap wil een missionaire gemeenschap zijn; daarom haar voorstel dat men zich afkeert van het egoïsme om zich aan te sluiten bij de gave van zichzelf aan de anderen. Het is belangrijk om dat duidelijk te stellen, omdat onze jongens naar Brazilie vertrekken, naar San Domingo, en straks ook naar Mexico. Zij gaan er niet heen voor zichzelf, maar voor de anderen, voor een zending en niet om ondervinding op te doen. Missie is synoniem van het goede, van vrijheid. Je moet alles kunnen achterlaten: vader, moeder, vrienden, broeders, zusters, thuis, en de weg opgaan van de missionering, dat wil zeggen: van de gave van jouzelf aan de anderen.

Onze Gemeenschap is missionair omdat zij ons leert uit onszelf te treden, ons los te maken van de bezetenheid om altijd te grijpen, om alleen maar te krijgen, om ons dik te vreten in onze zekerheden, om comfortabel in onze pleziertjes te blijven hangen; dát is slavernij, dat zijn ketenen, kerkers. De jongeren die de therapie hebben begrepen en de methode van de Gemeenschap, zijn degenen die niet tevreden zijn zolang zij niet tot zichzelf gezegd hebben: "wat ik ontvangen heb, wil ik teruggeven en schenken aan de behoeftigen". Het zijn degenen die de andere jongeren toelaten naar de Gemeenschap te komen om een nieuw leven te herontdekken. Wij weten dat de Heer diegene is die het leven genereert, en laten wij niet zo stom zijn te weigeren de kleine, simpele, arme en fragiele instrumenten te zijn opdat Hij voortgaat om het leven te geven aan andere jongeren. Wij zijn er ons terdege van bewust dat niet ik voortbreng wat in jullie gebeurt, maar dat het het werk is van Hem die jullie heeft geschapen, gedacht, gewild en bemind, God de Vader. Ik heb altijd gedacht dat ook jullie de mogelijkheid konden hebben om die Vader te ontmoeten, te kennen, en te begrijpen, die Vader die het hart van de mens geneest, het hart van zijn eigen kind. Daarom zullen wij doorgaan met ja te zeggen aan het leven daar waar Hij wil.

Het eerste wat de Heer vraagt is dat wij ons vrijmaken van de schrik, omdat blijven staan uit schrik betekent om onszelf een gevangenis optrekken. Dit is waarlijk het ogenblik dat wij de moed moeten hebben om de deur open te zetten en om die missiereis te ondernemen om ons te interesseren voor het leven van de anderen, erom te lijden, ons te laten aanspreken door hun problemen, hun armoede, hun crises

Een jongere die onbekwaam is om zijn grenzen, zijn schrik, zijn aanmatigingen, zijn egoïsme buiten te gooien, zal altijd vervolgd blijven door het verleden, dat alleen maar verdriet is, hij zal nooit de schoonheid van de vrijheid en van het leven proeven of smaken. De Gemeenschap roept ons op om uit onszelf te treden om de anderen tegemoet te gaan in een concreet handelen, bekwaam om heel het leven in te zetten. Maar om die keuze te maken moet men vastbesloten zijn, het elke dag willen, standvastig zijn en de moed hebben om hulp te vragen bij Hem, die dat kan geven door het gebed, waarzonder je niet goed en zuiver kan zijn, niet bekwaam tot beminnen. Indien er geen dialoog ontstaat met God, geen vriendschap met Hem, zal niemand geloven dat hij bemint, maar denken dat het een liefde is die alleen eigenbelang dient, een zucht naar beloning en egoïsme.

De broeder ontvangt dan niets, omdat God alleen de bron is van de liefde, het leven, de waarheid, van het goede en van de trouw. De ware liefde zoekt het geluk van de andere, dat is leven in licht en waarheid. De jongens die terugkeren van de missies zijn op alle fronten versterkt, op deze van het geduld, van de goedheid, van de barmhartigheid, maar zij hebben vooral méér ontvangen dan zij aan de anderen gegeven hadden, omdat wanneer je met vreugde geeft, je het honderdvoudige terugkrijgt voor het weinige dat je gaf.

Dans le monde comme les apôtres du Christ
(Traduction du livre « Moeder Elvira » pages 36 et 37)

Notre Communauté veut être une communauté missionnaire; d'où sa proposition de se détourner de l'égoïsme pour devenir don de soi aux autres. C’est important de bien le faire comprendre, car nos garçons vont au Brésil, à Saint-Domingue et bientôt au Mexique. Ils n'y vont pas pour eux-mêmes, mais pour les autres, pour une mission et non pour acquérir de l'expérience. Mission est synonyme de bien, de liberté. Il faut être capable de tout laisser derrière soi : père, mère, amis, frères, sœurs, maison, et aller sur le chemin de la mission, c'est-à-dire du don de soi aux autres.

Notre Communauté est missionnaire parce qu'elle nous apprend à sortir de nous-mêmes, à nous libérer de l'obsession de toujours posséder plus, de ne faire qu'obtenir, de se gaver de nos certitudes, de s'attarder confortablement dans nos plaisirs ; ceci est de l'esclavage, ce sont des chaînes, des cachots. Les jeunes qui ont compris la thérapie et la méthode de la Communauté sont ceux qui ne sont pas satisfaits tant qu'ils ne se sont pas dit : "Ce que j'ai reçu, je le rendrai et je le donnerai aux nécessiteux". Ce sont eux qui permettent aux autres jeunes de venir à la Communauté pour redécouvrir une nouvelle vie. Nous savons que le Seigneur est celui qui engendre la vie, et ne soyons pas assez stupides pour refuser d'être les petits, simples, pauvres et fragiles instruments pour qu'Il continue à donner la vie à d'autres jeunes. Nous savons bien que je ne produis pas ce qui se passe en vous, mais c'est l'œuvre de Celui qui vous a créé, pensé, voulu et aimé, Dieu le Père. J'ai toujours pensé que toi aussi tu pouvais avoir l'opportunité de rencontrer, connaître et comprendre ce Père qui guérit le cœur de l'homme, le cœur de son propre enfant. Par conséquent, nous continuerons à dire oui à la vie où Il veut.

La première chose que le Seigneur demande, c'est que nous nous libérions de la peur, car rester dans la peur, c'est se mettre en prison. C'est vraiment le moment où nous devons avoir le courage d'ouvrir la porte et d'entreprendre ce cheminement missionnaire pour nous intéresser à la vie des autres, souffrir avec eux, être touchés par leurs problèmes, leur pauvreté, leur crises.

Un jeune incapable de dépasser ses limites, sa terreur, ses présomptions, son égoïsme, sera toujours persécuté par le passé qui n'est que chagrin, il ne goûtera jamais la beauté de la liberté et de la vie. La Communauté appelle à sortir de soi pour rencontrer les autres dans un acte concret, capable d’engager toute la vie. Mais pour faire ce choix, il faut être déterminé, le vouloir chaque jour, être ferme et avoir le courage de demander l'aide de Celui qui peut la donner par la prière, sans laquelle on ne peut être ni bon ni pur, ni capable d'aimer. . S'il n'y a pas de dialogue avec Dieu, d'amitié avec Lui, on croira qu'on aime, mais c'est un amour qui n'est qu'intérêt personnel, soif de récompense et égoïsme.

Le frère n’en recevra rien, car Dieu seul est la source de l'amour, de la vie, de la vérité, du bien et de la fidélité. Le véritable amour cherche le bonheur de l'autre, c'est-à-dire vivre dans la lumière et la vérité. Les garçons qui reviennent des missions sont renforcés sur tous les fronts, ceux de la patience, de la bonté, de la miséricorde, mais surtout ils ont reçu plus qu'ils n'avaient donné aux autres, car quand on donne avec joie, on reçoit au centuple le peu qu’on a donné.