 |
Ivan |
|
|
Mijn naam is Ivan, ik ben zesenveertig jaar oud en met grote vreugde kan ik zeggen dat Jezus vandaag mijn hart en mijn leven is binnengekomen. Ik ben geboren in een klein stadje in de provincie Milaan, als jongste van vier kinderen.
Hoewel mijn moeder weduwe bleef toen ik nog maar vijf jaar was, hebben wij, ondanks zoveel moeilijkheden, nooit gebrek aan genegenheid en liefde gehad. Van jongs af aan ging ik naar de kerk en het oratorium, waar ik hele dagen met de andere kinderen speelde. Ik beken: ik speelde liever dan naar school te gaan.
Op mijn veertiende begon ik te werken en ging ik uit met vrienden. Ik zag dat ze brommers en merkkleding hadden, en ik ervoer zoveel minderwaardigheid. Dit bracht me ertoe om thuis wat "streken" uit te halen.
Ik leidde een rustig leven en ben altijd een heel opgewekte jongen geweest zonder echt "streken" uit te halen. Ik heb altijd gevoetbald en op mijn achtentwintigste ging ik naar de sportschool, waar ik na verloop van tijd dopingmiddelen begon te gebruiken.
Toen ik mijn spieren zag groeien, kreeg ik meer vertrouwen in wat ik aan het doen was; maar mijn gedrag werd meer en meer vals en aanmatigend, zowel bij mijn vrienden als op het werk, terwijl ik thuis gesloten was en me verschool achter een masker, en deed alsof alles in orde was.
Op mijn vierendertigste probeerde ik cocaïne. In het begin was het gewoon om iets nieuws te proberen, maar na verloop van tijd begon ik het steeds vaker te gebruiken totdat ik het elke dag gebruikte. Dit zorgde voor een zware verslaving en sterke stemmingswisselingen.
In 2013 werd ik gearresteerd in het bedrijf waar ik werkte. Van daaruit ontstonden mijn grootste problemen in de familie omdat ik thuis begon te stelen en leugens te vertellen. Doordat zij zoveel van me hielden, probeerden ze me altijd te helpen, maar ook al deed ik alsof ik hulp wilde, in werkelijkheid dacht ik dat ik er wel alleen uit zou komen.
Tot ik op een zondag een telefoontje kreeg van Don Massimo, een priester van Cenacolo, die mij voorstelde naar de Gemeenschap te komen. Ik, koppig, antwoordde dat ik er nooit naartoe zou gaan en dat ik liever het huis had verlaten dan de Gemeenschap binnen te gaan.
Een maand later, op een ochtend, voelde ik in mij het verlangen om te proberen toegang te krijgen tot de Gemeenschap; en vanuit dit verlangen begon ik aan de intakegesprekken. Kort daarna ging ik naar de fraterniteit van Lille, Frankrijk, mijn broers hebben me toen vergezeld.
Vanaf het begin zag en voelde ik dat er iets bijzonders was, een andere sfeer. Ik zag de blije gezichten van de jongens die me verwelkomden en hun klare ogen.
In eerste instantie werd ik toevertrouwd aan Angelo, de jongen die mijn "beschermengel" was. Hij was veel jonger dan ik, we waren altijd samen en soms begreep ik niet waarom en dacht ik dat veel dingen nutteloos waren, maar beetje bij beetje realiseerde ik me hoe belangrijk het is om nooit alleen te zijn.
Tijdens deze periode hadden we een enkele moeilijke momenten, maar er groeide zoveel vriendschap tussen ons dat ik me alles nog steeds met vreugde en dankbaarheid herinner.
Soms vielen er tijdens het Rozenkransgebed in de kapel voor het Heilig Sacrament tranen en ik begreep niet waarom. Ik schaamde me om te huilen, maar ik voelde mijn hart lichter worden. Een groot verlangen om te leven groeide in mij, wat me vreugde en “frisheid” gaf, en het verlangen om mijn leven te veranderen nam toe.
De eerste keer dat ik mijn familie terugzag, na zeven maanden op weg in de Gemeenschap, omhelsden we elkaar heel lang, en ieder van ons was aan het huilen. Het waren tranen van vreugde en bevrijding van al het verleden, om samen opnieuw te beginnen.
Terwijl ik volhardde op mijn weg in de Gemeenschap, voelde ik de wens om iets moois voor anderen te doen in mijn hart groeien en ik stelde me beschikbaar om te vertrekken met de groep die de missie opende in de Filippijnen, waar ik nu ben.
Hier ontdek ik echte vriendschap, de vreugde om mezelf op te offeren voor anderen en mensen in nood te helpen en vele andere dingen waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze zou meemaken. Dankzij de broeders en de Gemeenschap heb ik het geloof en de wens om mijn leven in het goede te leven herontdekt.
Dankjewel.