 |
Elisa |
|
|
Na deze jaren op weg, ben ik blij dat ik mijn verrijzenisverhaal kan delen.
Mijn naam is Elisa, ik ben geboren in een normaal gezin zoals vele andere. Mijn ouders werkten de hele dag in het familiebedrijf. Mijn vader werkte hard en zorgde ervoor veel geld te verdienen, ervan overtuigd dat de grootsheid van een persoon en een gezin werd gemeten aan de hand van de bezittingen die ze hadden. Mijn moeder was een sterke vrouw die al haar liefde over mij uitstortte en me probeerde te behoeden voor alle lijden.
Ik ben opgegroeid in een omgeving zonder dialoog of eenheid. Op de basisschool werd ik aangevallen omdat ik heel kalm en naïef was. Ik hield alles voor mezelf en toen ik opgroeide, leed ik veel omdat ik niet kon uitdrukken wat ik diep vanbinnen beleefde.
Dit innerlijke lijden, dat ik niet kon accepteren of delen, bracht me ertoe 'harde en sterke' mensen te benaderen, waarvan ik dacht dat ze zich lieten respecteren. Ik accepteerde mijn zwakheden niet en bouwde een personage op. Ik begon al heel jong….te roken. Het duurde niet lang of ik leerde ook cocaïne en heroïne kennen.
Meer dan 15 jaar leefde ik twee parallelle levens ... de drugs waren mijn trouwe levensgezellen. Ik was ervan overtuigd dat ik superieur was aan iedereen, hoewel alles wat ik aanraakte, stuk ging. Ik kon niets afmaken, noch aan de universiteit, noch in een baan, noch in mijn persoonlijke leven, noch in de relatie met anderen ... alles viel uit elkaar, maar het was altijd de schuld van de anderen.
Op een avond voelde een vriendin, met wie ik “aan het feesten” was, zich plots slecht en ik besefte niet dat ze bijna stervende was, het liet me onverschillig. Toen ik zag dat zelfs de mogelijkheid van de dood mij niet van streek maakte, was ik bang voor wie ik geworden was, ik walgde ervan. Ik ging mijn ouders om hulp vragen en toen ik zag dat ze, om mijn leven te redden, met elkaar spraken en opnieuw samenwerkten, na vele jaren van stilte en scheiding, gaf me dat de kracht om deze weg te beginnen.
Bij aankomst in de Gemeenschap begon mijn superkasteel van leugens en maskers in elkaar te storten: ik wist niet meer wie ik was, ik zat vol angsten en onzekerheid. Ik bedank de meisjes die mij hebben verwelkomd en ook mijn beschermengel die me in het begin vergezelde als een oudere zus, omdat ze vanaf het begin van me hield, met vastberadenheid en karakter, me de waarheid vertelde en me hielp om het goede te kiezen in het leven. Ik ademde een nieuwe lucht in rondom mij en voelde dat er zich iets begon te openen in mijn hart.
Na anderhalf jaar kwam de verleiding om uit de Gemeenschap te gaan, het was een moeilijke tijd omdat ik wist dat ik zou hervallen. Het was een enorme strijd tussen het goede dat ik leefde en het kwaad van het verleden dat terugkeerde. Ik probeerde te vertrouwen en knielde met een open hart voor het Heilig Sacrament.
Vanaf dat moment veranderde er iets, ik voelde dat ik niet alleen was en dat ik een innerlijke kracht bezat die niet alleen van mij was. Ik erkende dat God bestond en dat Hij altijd in mijn leven was geweest. Ik voelde in mijn hart het oprechte verlangen om het goede te kiezen en ervoor te vechten. Ik wilde niet meer zijn zoals voorheen. Ik leerde om niet meer te vluchten van “het kruis”, maar om het waardig en zonder angst onder ogen te zien.
Op een keer, nadat ik al mijn leugens had gedeeld in de groep, kwam een “zusje” van de fraterniteit me vertellen dat ze nu nog meer van me hield en dat ze trots op me was omdat ik die stap van oprechtheid had gezet; ik was altijd bang geweest om de waarheid te vertellen en daar ervoer ik de betekenis van het Woord: "De waarheid zal je vrijmaken."
Voordat ik in de Gemeenschap was, had ik nog nooit gebeden, maar elke dag geknield te zijn voor Jezus, een zuiver leven leidend, bestaande uit kleine gebaren van liefde en consequentheid, dat helpt me om in geloof te wandelen.
Ik voel me niet meer alleen, ik weet dat Jezus bij me is en me onderweg begeleidt. Het maakt me blij om elke dag mijn leven aan de meisjes te schenken. In mijn hart voel ik een enorm zin om te leven, iets wat geen enkele drug me ooit eerder heeft gegeven. Ik wil deze liefde en dit leven dat mij belangeloos is gegeven, doorgeven aan anderen.
Ik dank God dat Hij mij heeft gered, en de Gemeenschap omdat ze me heeft verwelkomd in deze geweldige familie die ik altijd heb gezocht.
Bedankt moeder Elvira omdat je bestaat! Gracias, Elisa