Gemeenschap Cenacolo - Officiële Nederlandstalige Site

Peru, Villa el Salvador - 7 oktober 2019
"Alleen God is onze zekerheid! Leven vanuit voorzienigheid betekent geloven in Gods trouw die geopenbaard wordt doorheen de harten van zoveel mensen”. Moeder Elvira

Dag iedereen! Hier zijn we weer om vanuit Villa el Salvador alle mooie dingen die we hier in de missie beleven met jullie te delen.
Deze maand ontvingen we van de Heer het geschenk om vol vreugde 4 kindjes te mogen verwelkomen.
De eerste die bij ons toekwam was Yarelí, 7 maanden oud, daarna arriveerde er op 8 september een klein meisje van 3 à 4 dagen oud, we hebben haar de naam Maria gegeven, ter ere van het feest van de geboorte van Maria dat die dag gevierd werd. Toen kwam Christina van 8 maanden, een prachtige "gordita" (mollige baby) en ten slotte Iván, een prachtige baby van twee maanden, ”morenito" (een “zwartje”) van Cubaanse afkomst. Ze zijn onze vier zonnestraaltjes die daarmee het aantal kindjes in ons huis op 20 brengen! De “grootste”, bij manier van spreken, is Cesar die nu bijna drie jaar oud is en binnenkort naar Rayo de Luz gaat (nota: dit is het andere missiehuis in Peru waar zo’n 60 kinderen van 3-18 jaar verblijven) en Maria, onze jongste, die ondertussen ook al 1 maand is geworden.

Zoals elk jaar, op de eerste zaterdag van oktober, vieren we de verjaardag van ons huis dat dit jaar 14 is geworden. Dankzij onze vrienden die hebben geholpen bij de voorbereidingen en zoveel goede mensen die voorzienigheid worden voor ons, hebben we een leuk cenacolina-feest kunnen houden.

Het grootste geschenk was de aanwezigheid van onze bisschop Mgr. Carlos die naar ons is gekomen zodat wij het feest konden beginnen met de viering van de Heilige Mis. Zodra hij was aangekomen, hebben we alle aanwezigen verwelkomd met een welkomstlied. Aan het begin van de mis gaf Mgr. Carlos de microfoon aan Zr. Mari en vroeg haar te vertellen hoe de missie in Peru was ontstaan.
Zr. Marica vertelde de reden voor onze missie, met name verlaten kinderen te helpen, maar dat zij het eigenlijk zijn die ons helpen groeien op onze weg. Zij sprak ook over de geschenk van de Voorzienigheid, zoals bijvoorbeeld deze van de ontmoeting met een gezin voor Abigail, het piepkleine prematuurtje dat we twee jaar geleden mochten verwelkomen in ons huis.

Ongeveer een maand geleden klopte een gezin uit Villa el Salvador aan onze deur aan en vertelden ze ons dat ze het verlangen hadden om, al twee zoontjes hebbend, een meisje, een “prinsesje”, te kunnen adopteren. Zr. Marica sprak hen onmiddellijk over Abigail, waarbij ze het niet naliet om ook alle fysieke problemen en de mentale achterstand van het kleine meisje te vermelden. Ze antwoordden dat als het adopteren van Abigail Gods wil was, ze dit met vreugde zouden doen. En dus begonnen ze haar regelmatig te bezoeken om haar te leren kennen en bevriend te raken met haar, een vriendschap die de kleine Abigail onmiddellijk accepteerde. Ook dit was een teken van Gods wil, want Abigail huilt en schreeuwt normaal heel veel als ze mensen ziet die ze niet kent.

Toen de bisschop opnieuw het woord nam, zei hij dat hij er in de voorbije jaren niet meer in geslaagd was hierheen te komen en hij onmiddellijk gezien had hoeveel het huis veranderd is en hoe we inmiddels enorm gegroeid zijn en dat het huis van "karton", zoals hij het aan het begin van de missie noemde, nu een mooi, gastvrij, schoon huis is, helemaal op orde, en hij erg blij en verbaasd was het zo terug te vinden. Bij zijn aankomst, aan de deur, zei hij: "Wat een mooi huis, ik wou dat alle huizen in Villa el Salvador zo waren, want dit geeft waardigheid aan een plek!"

Vóór de mis ontmoette de bisschop enkele jongens die samen met Hugo uit Supe waren gekomen (nota: Supe is het jongenshuis dat middenin de woestijn is gelegen). Eén van hen was heel ernstig en, zoals M. Elvira, vroeg hij hem: "En waarom lach je niet? Wat mis je? Als je niet hebt wat je denkt te missen, is dat omdat je het niet nodig hebt en je het niet nodig hebt. Dus glimlach en wees dankbaar dat je het leven en alles om je heen hebt”.
In zijn homilie sprak hij over de gave van de vreugde, dat elke christen altijd een glimlach en hoop op zijn gelaat moet hebben, hij sprak ook over het belang van dialoog en het elkaar liefhebben, het elkaar vergeven, het aanvaarden van de armoede van de ander. De bisschop was erg begeesterd en innemend tijdens zijn Homilie en deed iedereen glimlachen; in zijn duidelijkheid en wijsheid is hij zoals Moeder Elvira, hij weet voor alles het juiste moment te kiezen.
Toen bracht hij ons Moeder Elvira in onze herinnering, een kleine vrouw met een immens groot vertrouwen, die zich altijd liet leiden door de Heer, en hoe, dankzij haar ja en het aandringen van pater Adrian, de Gemeenschap ook hier in Peru was gekomen!

 Na de homilie brachten we de gaven naar het altaar: brood en wijn, een kader met de foto van Moeder Elvira, twee missionaire kruisen die tante Christina en tante Rocío aan het einde van de mis vervolgens ontvangen hebben uit de handen van de bisschop, en tenslotte presenteerden we een mand vol spulletjes die we gebruiken voor de kinderen: papflessen, luiers, melkpoeder, enz.

Mgr. Carlos ontmoeten is altijd een fantastisch geschenk voor ons omdat hij zo'n echte vaderlijke figuur is die zich interesseert in ons leven, en zijn manier van spreken en hoe hij ons aankijkt, doet ons zo denken aan de manier van zijn van Moeder Elvira.

Na de Heilige Mis zijn we beginnen dansen. Onze tantes brachten eerst een dynamische dans en vervolgden dansten zij op een typisch Peruaans lied: "Danza a mi país", dat gezongen werd door Christina, onze Amerikaanse tante, die al enige tijd had laten weten dat zij zich ter beschikking stelde om het huis in Argentinië te openen, en die nadien verteld heeft over het project van dat huis. Vervolgens dansten vier van onze kinderen een typische Cusco-dans, en ten slotte dansten een jongen en een meisje "la marinera". (nota: “de dans van de zeeman”)
We sloten ons feest vervolgens af met een "compartir". (nota: een maaltijd waarbij alles wat meegebracht werd, gedeeld wordt met elkaar)

We danken de Heer voor het geschenk van de missie hier in Peru, voor het jawoord van Moeder Elvira en haar geloof, en we zijn blij dat we vandaag mogen ervaren dat er meer vreugde is in geven dan in ontvangen.
Bedankt omdat jullie er zijn en voor alles wat jullie doen voor onze Moeder en ook voor ons.

We houden heel veel van jullie!

Een gebed en een knuffel voor iedereen van “il lugar mejor del mundo” - “de mooiste plek van de wereld”

Tantes, kinderen en Hermanas de Villa

 

VILLA EL SALVADOR