 |
Samen in Merksem! |
|
|
Merksem, 17 november 2018
Hallo, dag iedereen, we zijn alweer een maandje verder in het jaar en opnieuw samengekomen in Merksem met de ouders en ex-jongeren van Cenacolo. Onze groep leek “klein” maar we waren toch met 21 en de verwelkoming was zoals gewoonlijk enorm hartelijk! Voor sommigen was het een weerzien na langere afwezigheid. We voelen hier telkens hoe iedereen “iedereen” in zijn hart draagt! Zo fijn!
Victor, die we op de vorige vergadering ontmoet hebben, is sinds een week ingetreden in Hondeghem. Laten we hem en zijn familie meedragen in ons gebed.
We zijn het programma van de dag gestart met het lied “Ponte per l’umanita”. Een prachtig lied, niet het meest gemakkelijke om aan te leren, maar na wat oefenen lukte het aardig, al zat het zingen in canon er nog niet meteen in. Het lied gaat over hoe wij allen “een brug” kunnen zijn in het overbrengen van Gods Liefde. In de eerste plaats is het de priester die dit, tijdens de Eucharistie, in de vorm van brood en wijn naar ons allen brengt... Maar Pascal vertelt ook hoe Moeder Elvira een brug was, in de wijze hoe zij altijd voor de jongeren heeft gezorgd, hoe zij de Liefde van God uitstraalde in elk facet van haar leven. We hopen dit lied nog dikwijls te mogen zingen, want het gaat zo diep, het ontroert telkens weer.
Vervolgens is het tijd voor de eucharistieviering, voorgegaan door Pater Sylvain. De liturgie is die van de zondag (Daniel 12, 1-3; Hebreeën 10, 11-14. 18; Marcus 13, 24-32). In de homilie legt pater Sylvain uit dat de lezingen van deze zondag niet over aangename dingen gaan - ‘verschrikkingen’ - maar je moet hieraan voorbij kunnen gaan en vertrouwen hebben in de Mensenzoon die komt. Wanneer de Mensenzoon binnenkomt, verandert alles. En het is de bedoeling dat wij de Liefde die we ontvangen van God laten binnenstromen, om ze daarna door te geven aan de mensen die we ontmoeten op ons pad.
Na de eucharistie getuigen Laurence, Antoinette en Philippe over het bezinningsweekend dat ze in Lisieux hebben bijgewoond. Het weekend was georganiseerd door de Franse oudergroepen van Cenacolo en werd geleid door een priester van de Carmel van Lisieux, pater Yannick. Don Andrea en drie zusters van het Cenacolo, waaronder ook zr. Anna – dochter van Els, en sinds enkele weken terug in Italië na iets meer dan 3 jaar werkzaam geweest te zijn in Villa el Salvador, Peru - waren ook aanwezig (zie foto). De bezinning stond in het teken van de heilige Thérèse van Lisieux. De boodschap die is meegegeven is dat we allen geboren of geroepen zijn om heilig te worden. We moeten wel die liefde van God in ons laten binnenstromen. De liefde van God ontvangen en daarna doorgeven. De boodschap van de retraite sluit helemaal aan bij de lezingen van de dag.
En dan is het alweer tijd voor de lunch waarbij we, zoals gebruikelijk, delen met de anderen wat we meegebracht hebben, en genieten van de heerlijke soep door Sabine bereid. Er heerst een heel familiale sfeer, tot bij de afwas toe.
Het namiddagprogramma start in de kapel voor het rozenkransgebed. We eindigen de rozenkrans met een moment van Aanbidding voor het Heilig Sacrament.
Nadien volgt een onderricht van Moeder Elvira, ‘Jezus volgen’. De tekst van het onderricht sluit mooi aan bij het evangelie en bij de boodschap van de bezinning in Lisieux. De gehele tekst is onderaan dit verslag te vinden, alsook in de rubriek “onderrichten” waar je ook alle eerder gegeven onderrichten kan terugvinden.
- we kunnen ons leven geven: in de kleine dingen zoals de Heilige Theresia van Lisieux, maar ook in de grote dingen, zoals het lijden, het kruis dat we dragen...
- het geloof brengt mij in beweging...
- het zijn niet mijn gedachten, mijn klachten... als ouders van jongeren in de Gemeenschap is het heel belangrijk om het leven van Christus door te geven aan onze kinderen, in ons gezin...
Wat deze tekst losmaakte bij de aanwezigen werd nadien gedeeld in twee groepen: deze van de ouders en die van de ex-jongeren.
In de groep van de ouders werd ook diep gedeeld rond de vraag: “hoe kan ik echt bidden? Hoe doe ik dat?”
Bidden betekent ook “in gesprek gaan met Jezus”, zoals je met een goede vriend zou doen. Daar denk je ook niet bij na of je het goed doet of niet; je deelt met de ander wat in je leeft, je vreugden en verdriet, je angst, je boodsheid.... het kan je ook helpen door bepaalde korte gebeden te herhalen. Bijvoorbeeld: “Jezus, ik vertrouw op U”...
Tijdens de retraite in Lisieux hebben de ouders ook een “oefening” mogen doen. Er werd hen gevraagd om hun hand(en) op hun hart te leggen terwijl ze 10 x het Onze Vader baden. Nadien werd hen gevraagd of dit “anders” aanvoelde. De ouders van onze oudergroep dit ginds aanwezig waren getuigden dat dit veel intenser was.
Één van de jongeren vroeg, toen hij al een poosje onderweg was in de Gemeenschap, aan zijn moeder: “Mam, waarom heb je me nooit verteld dat God altijd al in me woonde?”. Zijn moeder getuigde nu dat dit voor haar zo evident was dat ze er nooit aan had gedacht dit ook daadwerkelijk te zeggen tegen haar zoon... en hij had het “geleerd” tijdens het op weg gaan in de Gemeenschap.
Als we willen groeien in ons gebed, is het ook belangrijk om voor onszelf een “werkpuntje” te maken; dit te noteren en er bijvoorbeeld op de volgende oudervergadering over te delen; hoe heb ik dit werkpuntje beleefd, kon ik er trouw aan zijn, ben ik gegroeid in mijn gebed...
Onderaan ons verslag geven we nog enkele zinnen mee vanuit de getuigenissen van Laurence, Philippe en Antoinette over wat hen bijgebleven is van de retraite.
En dan nog één mededeling: “Kerstmis in Hondeghem” zal gevierd worden op zaterdag 15 december. Het programma zal starten omstreeks 14u met het bidden van de Rozenkrans; er zullen ook enkele getuigenissen zijn van de jongens van het huis. Het verdere verloop van het programma staat nog niet compleet op punt, maar zodra we hiervan op de hoogte gesteld worden, zal het te zien zijn in de “agenda van bijeenkomsten”, rechts op de homepage. Maar we nodigen jullie reeds allemaal van harte uit voor deze bijzondere bijeenkomst!
We hopen er taltijk aanwezig te zijn. In grote verbondenheid met onze kinderen die op weg zijn in de Gemeenschap. De Kerstbijeenkomst in Hondeghem “vervangt” onze maandelijkse bijeenkomst in Merksem.
Nota: in het artikel: "Lisieux - retraite voor de ouders", is er ook de getuigenis te lezen van Anne-Élise, één van de Franse moeders; daarin verhaalt ze helemaal wat onze aanwezige ouders, Laurence, Emmanuel, Antoinette en Philippe met ons gedeeld hebben tijdens onze ouderbijeenkomst vandaag. Een prachtig overzicht van deze bijzondere retraite! klik hier om ze te lezen! Het gehele artikel is een aanrader, echt!
enkele kerngedachten uit de retraite van Lisieux
Dit mogen we boven onze spiegel hangen, op heel zichtbare plekken, zodat we er telkens aan herinnerd worden!
- ik ben geboren voor de Glorie!
- we zijn geboren om lief te hebben!!
Verdere gedachten die gedeeld werden:
- de enige echte vreugde komt door de wijze waarop we ons geven..
- als je altijd op de eerste plaats wilt staan, dan blijf je “leeg” vanbinnen...
- in het doen van kleine dingen word je heilig!
- we moeten niet bang zijn voor onze kwetsbaarheid, want hoe kleiner we zijn, hoe groter Gods’ genade in ons kan binnenstromen!
- VREUGDE is WIE je bent en niet WAT je hebt!
- bedenk wat je kan doen met je ogen... LIEFDE GEVEN maar ook iemand DOODBLIKSEMEN!
Als we ons voor het Heilig Sacrament van Jezus bevinden mogen we volgend gebed bidden:
- ik vraag vergiffenis omdat ik niet trouw was aan mijn eerste roeping: de liefde!
- ik vraag vergiffenis omdat ik mijn kleinheid niet kon omarmen.
- ik vraag vergiffenis omdat ik vergat om trouw te zijn, niet zie/zag waar mijn roeping ligt.
Getuigenis Laurence en Emmanuel DABIN
Wat me van deze bijzondere retraite bijgebleven is, is in de eerste plaats de “ontdekking” van dit kleine vrouwtje, haar teksten, haar moed en haar totale vertrouwen en verlating op God! Haar prachtige gedichten en liedjes werden “gebeiteld” zoals alleen de Heilige Geest ze kan inspireren en het hart rechtstreeks kan aanraken!
Voor mezelf persoonlijk blijft de eenvoud van deze heilige bij en haar overtuiging dat het onze kwetsbaarheid is van waaruit we kunnen leren om Gods Liefde te verwelkomen in onszelf…
Indrukwekkend en uitdagend was de vraag die Père Yannick van de Karmel ons voorlegde: “Hoe verplicht de beproeving van ons kind ons om het in zijn kwetsbaarheid te verwelkomen en onthult ze, als wij in de spiegel kijken, onze eigen broosheid, om dan op onze beurt te groeien?”
Emmanuel
Dag iedereen, met wat ik hier deel, wil ik jullie graag enkele kerngedachten van de retraite meegeven die mezelf heel veel bijgebracht hebben en waarnaar ik in de komende periode wil teruggrijpen, om niet alleen te groeien op mijn weg als moeder van een jongere in Cenacolo, maar ook als vrouw, dochter, echtgenote...
- In de retraite voor de ouders werden we allen opgeroepen tot heiligheid.
- Heiligheid is niet alles wat ik doe of al mijn inspanningen of wat ik verdien, maar het is de manier waarop ik me overgeef aan de Liefde van God om me dan vervolgens te geven aan de anderen. De heiligheid van de ouders van Thérèse bevindt zich in de kwaliteit van hun antwoord aan God.
- De kleine Thérèse, Moeder Elvira en alle “heiligen” zijn personen die heel fragiel zijn en/of karaktertrekken hebben die heel moeilijk te accepteren zijn (woede, droefenis, agressiviteit, …) Wat kunnen we hieraan doen? Hen verwerpen? Ze ver van ons af duwen of ze “omarmen”, wetend dat het juist dààr is dat God ons opwacht. Het volstaat om het parcours te bekijken dat onze kinderen afleggen in de Gemeenschap: zij durven hun kleinheid te tonen!
- Elke keer als ik zeg dat ik een “nul” ben, verzaak ik aan mijn incarnatie, verwerp ik het Leven dat God me gegeven heeft en weiger ik binnen te treden in het spirituele Leven.
Jezus zegt me het volgende: “Laat je kleinheid los, kijk naar Mij, Laat je redden door Mij, Je bent geboren om bemind te worden, voor het Leven, voor de Glorie, voor het Feest!”
- Don Andrea heeft tijdens het weekend klaar en duidelijk de link aangetoond tussen Thérèse en Elvira:
“De schat, dat ben Jij, dat is Je leven
Dat is wat je bent, en niet wat je hebt”
- Als Moeder Elvira de jongeren van Cenacolo grenzen oplegt, dan doet ze dat niet om hen “te pesten”, maar om hen te leren begrijpen dat ZIJZELF het enige geschenk zijn! Mijn leven is de enige rijkdom!! Het is niet wat ik vraag maar wie ik ben. Het opleggen van deze grenzen helpt hen om opnieuw de eenvoudige dingen te vinden, en om zich echt levend te voelen.
- De Oudergroep: bron van grote vreugde, van onderling delen met elkaar. Eenvoudig en mooi: we hechten ons aan elkaar! Het is een oproep tot heiligheid: samen omhelzen we onze kleinheid. Gezegende tranen, fouten en kwetsbaarheid, want het is daar dat God naar ons kijkt en ons geneest.
- Samen met de Heilige Theresia vraag ik vergiffenis aan de Heer want
... soms heb ik deze roeping tot liefde verworpen, waardoor ik wat zwaar en verdrietig in mij was, geprovoceerd heb
... soms heb ik gefaald om mezelf lief te hebben in mijn armoede, verried ik mijn kleinheid en veroordeelde ik mijn fouten en het kwaad in mijzelf
... soms heb ik de vreugdevolle trouw aan mijn roeping gemist; mijn ogen zochten iets anders; God wil mij voor Hem en Hij heeft een oproep voor ieder van ons. Ofwel blijf ik gewond, gekwetst, of geef ik mezelf te drinken bij de Bron.
Laurence
Onderricht: Jezus volgen
Dit onderricht is te vinden op de CD SEGUIMI – een onderricht voor de Toegewijden van de Gemeenschap in 2005
JEZUS VOLGEN
Wij willen Jezus’ voorbeeld volgen, zijn leven op aarde verlengen. Ons doel is Hem, de Heer te volgen... en wat doet Hij op dit moment? Hij geeft zijn leven! Zo kunnen wij echt leven door onszelf te geven, zoals Hij heeft gedaan. Onszelf geven in de kleine dingen... en ook in de grote: “Gelukkig zijn jullie wanneer ze je uitschelden, Gelukkig wie vanwege de gerechtigheid vervolgd worden, Gelukkig wie hongeren en dorsten naar gerechtigheid”. Zie, de Heer doet alles ondersteboven: gelukkig degenen die lijden.
Het betekent dat Hij ons niet bedrogen heeft, Hij heeft ons de waarheid gezegd. Dus mogen wij geen andere plaatsvervanger gaan zoeken. We moeten ons doel volgen dat we vrij gekozen hebben. Maar er wordt niet één keer voorgoed gekozen, er wordt iedere dag opnieuw gekozen, meer nog : vele keren per dag. En dat is alleen mogelijk als wij verbonden zijn met de Waarheid van ons leven, (van ons JA woord), met Jezus die zijn leven geeft voor ons en die ons leven voedt opdat wij bekwaam worden om het te geven.
Je moet je leven geven: door de schoenen van je broer te poetsen, maar zonder het te gaan vertellen. Je moet je leven geven door het middagmaal voor te bereiden, maar dan zonder te zuchten. Niets is onmogelijk, niets is te moeilijk als we iets hebben gekozen en ervoor willen gaan. We volgen een Herder die ons de energie, de kracht, de vreugde en de innerlijke vrede gegeven heeft om dit te doen.
Dan zeg ik u: laten we consequent zijn zoals Jezus. Hij heeft gezegd: “Ik ben met jullie tot het einde van de tijden.” Tot het einde van mijn tijd is Hij mij trouw, en dan doet Hij verder, voor jou..., voor jou..., voor jou..., tot in de eeuwigheid.
We hebben Jezus als voorbeeld, en we zouden ons meer in de Aanbidding van de H. Eucharistie moeten onderdompelen. Daar kunnen en willen we leren... niemand kan voor jou keuzes maken, maar JIJ kan het! Als je het niet wilt, gebeurt er ook niets. Als je niet kiest om ten volle deze momenten te beleven: het gebed, het eerlijke werk, de waarheid, de vreugde om herboren te zijn, dan gebeurt er niets.
Ons leven is te waardevol, te belangrijk om er niets van te maken. We moeten ons leven kunnen smaken met een levenslust die je hart met vreugde vervult. We moeten de essentie van ons leven bereiken, anders zullen we nooit tevreden zijn. We zullen maskers blijven dragen en we zullen blijven doen alsof, totdat wij op een zekere dag beseffen dat we niets hebben, dat we alleen wind hebben gezaaid.
We moeten beleven wat Jezus voor ons doet, en dat moeten we op onze beurt voor de anderen doen, want het geloof brengt ons leven in beweging. Het kan niet louter geloof blijven, wel een geloof dat zich in daden omvormt, een geloof dat liefde wordt, zelfgave, jouw leven geven, jouw leven verliezen voor de anderen.
We kunnen allemaal een geloof hebben in onze hersenen, maar het geloof wordt concreet via jouw handen, jouw voeten, ogen, hart, vlees, bloed…
Het leven geven is iets zo moois! Je eigen leven geven, het leven dat niet meer van JOU is; neen, het is het leven van Christus dat je geeft, en dat is wat wij moeten geven, niet het onze, niet onze gedachten, niet onze klachten, niet ons leven, maar het leven van Christus in ons, dat moeten wij doorgeven aan de anderen.
|
|
|
|
