 |
Ebbo |
|
|
Hallo, ik ben Ebbo, ik ben vijfendertig jaar en een "kind" van de Gemeenschap Cenacolo. Twee jaar geleden ben ik priester gewijd in het bisdom Münster in Duitsland. Mijn familie was een gewonde familie door de alcoholverslaving van mijn vader. Hierdoor waren er veel schermutselingen en een benauwende atmosfeer. Zelfs op het gebied van geloof was mijn familie niet verenigd omdat mijn vader niet naar de kerk ging. Mijn moeder daarentegen was trouw aan het gebed en probeerde haar geloof door te geven aan mijn vier zussen en mijzelf.
Tijdens mijn opgroeien, was ik erg gesloten en introvert, zo dikwijls voelde ik me eenzaam en alleen, ik had niemand om mijn moeilijkheden mee te delen. Ik zocht naar acceptatie door anderen, naar het vinden van geluk, door te ontsnappen aan de realiteit. Maar uiteindelijk werd ik “overdonderd” door illusie en verdriet. Het christelijke leven leek meer en meer een last en dus nam ik afstand van het geloof. Hoewel ik bad en naar de Mis ging, voelde ik me in mijn hart alsmaar verder weg van God.
Toen ik twaalf was, kreeg mijn vader kanker. Tijdens zijn ziekte begon hij te veranderen: hij stopte met drinken, verzoende zich met zijn familie en op het einde van zijn leven ook met Jezus en de Kerk. Vlak voor zijn dood zei hij tegen mijn moeder dat zijn laatste levensjaar, ondanks de ziekte, het mooiste jaar van zijn leven was geweest. Hoewel ik zag hoe hij veranderd was, bleef ik diep vanbinnen gesloten, veranderde ik niet.
Op mijn zestiende ontmoette ik de christelijke gemeenschap "Totus Tuus", en voor de eerste keer zag ik jongeren die hun geloof beleefden met vreugde. Dankzij het feit dat ik hen leerde kennen en door het gebed, begon ik beetje bij beetje mijn hart te openen voor Jezus en zijn Stem. Tijdens een bedevaart naar Medjugorje ontmoette ik voor de eerste keer de Gemeenschap Cenacolo en hoorde ik enkele getuigenissen.
Ik vroeg me af wat ik wilde doen met mijn leven, en ook al was ik geïnteresseerd in iets artistieks, zoals een opleiding tot fotograaf of acteur, ik wist dat mijn hart enkel gevuld kon worden als ik totaal voor God zou leven. Dus begon ik samen met twee vrienden theologie te studeren. De studie beviel me enorm, maar toch voelde ik me nog niet klaar om concrete stappen te zetten in de richting van het priesterschap. Nog altijd waren er veel angsten die me blokkeerden en beletten om me vrij te voelen in mijn relatie met anderen.
Een kennis van mij was een paar maanden eerder zijn weg begonnen in de Gemeenschap en de veranderingen die ik in hem zag, bevestigden me dat ik hulp moest zoeken. Na het afronden van mijn studies ben ik begonnen in de Fraterniteit van Oostenrijk. Door mijn “parcours” te beginnen en samen te leven met mijn “broers” in het huis, voelde ik me echt op de juiste plaats. Ik ontmoette een “manier van leven” die me onderrichte om het leven te leven. Het dagelijks leven maakte dat ik beter kon zien wie ik was. Mijn broeders hebben me geholpen om met mijn grenzen om te gaan, wat ik al een hele poos niet meer kon op de goeie manier.
Een heel krachtig moment was een gesprek met Moeder Elvira voor wie ik mijn hart geopend had. Ze sprak me toe met zoveel moederlijke tederheid, bemoedigde me enorm! Ik zag en voelde haar liefde, maar ik voelde dat op dat moment Jezus van mij hield door haar heen. Dit moment gaf me een grote kracht voor mijn weg in de Gemeenschap. Het gemeenschapsleven heeft me zo verrijkt: vriendschap, onderling delen, het werk, de revisie van het leven en een gezond levensritme enerzijds, maar ook de ontmoetingen met de jongens van andere huizen, de feesten en retraites waren een schat van waarachtig leven.
Terugdenkend aan de tijd die ik doorbracht in de Gemeenschap, besef ik welk een fantastisch geschenk en een “levensschool” dit geweest is voor me. Heel wat situaties die ik meegemaakt heb tijdens mijn parcours in de Gemeenschap helpen me vandaag om mijn priesterschap goed te beleven! Ik weet nu hoe belangrijk mijn persoonlijk gebed, vroeg in de ochtend, is; ik zie dat ik het nodig heb om mijn moeilijkheden te delen met vrienden en ik weet dat het geluk niet te vinden is in dingen, maar in het mezelf geven en in het goed doen van mijn werk.
De jaren in de Gemeenschap zijn voorbijgevlogen en ik ben enorm dankbaar voor de ervaringen die ik heb opgedaan in de huizen waar ik gewoond heb. Dit alles heeft me voorbereid op het missionaire leven dat ik nu heb hier in Duitsland. Ik hoop dat Onze-Lieve-Vrouw ons op een dag een huis van het Cenacolo zal geven in Duitsland opdat er heel veel jonge mensen de schoonheid van het leven mogen herontdekken.
Ik ben blij dat ik deel mag zijn van deze grote familie die me altijd met zoveel vreugde ontvangt, die voor me bidt en van me houdt. Dankjewel, Moeder Elvira, voor uw "ja" aan de liefde! Dankjewel broeders en zusters van de Gemeenschap voor jullie goedheid! Ebbo