Ik ben Manuela, ik ben zesendertig jaar en kom uit een christelijk gezin waar ik een goede opvoeding heb genoten en een evenwichtige kindertijd heb gekend. Op achttienjarige leeftijd ontstond er een grote breuk in de vertrouwensrelatie met mijn ouders waardoor ik het huis verliet. Ik dacht dat dit de juiste beslissing voor mijn leven was, ik was ervan overtuigd dat het een keuze voor vrijheid was en dat ik niemand meer verantwoording moest afleggen over mijn leven. Mijn impulsieve en te directe karakter heeft ertoe geleid dat ik enkel kon geloven in mezelf, geld en mijn carrière.
De jaren gingen voorbij en mijn angst om alleen te zijn nam toe, maar mijn verlangen naar onafhankelijkheid was sterker. Mijn leven werd totaal in beslag genomen door mijn werk en toen ik eindelijk een zaak had geopend, dacht ik dat ik mijn doel en de achting van de mensen om me heen had bereikt. Maar daar ben ik tot het besef gekomen dat dit alles niet belangrijk is: er stierf iemand die me heel erg dierbaar was, en mijn wereld stortte in elkaar. Ik had noch de moed noch de nederigheid om om hulp te vragen en ik zocht mijn toevlucht in cocaïne en verkeerd gezelschap. Ik werd omhuld door een wervelwind van kwaad tot ik uiteindelijk in een totale verslaving verviel en ernstige problemen kreeg met het gerecht.
De Heer heeft me willen redden door me de kracht te geven om, in de ware zin van het woord, te ontsnappen aan de verschrikkelijke realiteit waarin ik was gevallen. Ik had het geluk dat mijn ouders altijd aan mijn zijde hebben gestaan, ze zijn nooit opgehouden met van me te houden of in mij te geloven. Ze hebben me de Gemeenschap getoond als de enige mogelijke weg.
De eerste maanden waren niet gemakkelijk en ik dacht dat ik het niet zou volhouden, maar ik bleef voor mijn ouders en mijn waardigheid. Ik had daarna een transfers naar Lourdes en daar "ontmoette" ik ... Onze Lieve Vrouw, die me omhelsde terwijl Ze me hielp mijn levensgeschiedenis te omarmen.
Een van de belangrijkste stappen tijdens mijn weg van wedergeboorte was het besef van de te sterke binding met mijn vader en de waarde die ik hechtte aan wat hij van me vond, en hoezeer dit voor mij een beperking was geworden om mezelf te zijn met anderen en vooral met hem. Ik leefde volgens zijn gedachten. Vandaag zie ik dat er een groot licht is binnengekomen in deze relatie en nu is er veel meer wederzijdse vrijheid.
Dankzij enkele dagen ervaring met mijn moeder in de Gemeenschap kon ik, tussen een lach en een traan en onderling delen, de vertrouwensrelatie en het respect tussen moeder en dochter herstellen, waardoor er licht kwam op vele situaties uit het verleden. Tegenwoordig geeft dit me de sereniteit om het heden onder ogen te zien en te beleven en het helpt me om zonder schaamte en in volledige vrijheid naar de toekomst te kijken. Langsheen het parcours dat niet altijd gemakkelijk is en in tijden van lijden, zijn we dichter bij de Heer gekomen en is Hij in ons leven gekomen en aan het werk gegaan in onze harten.
Ik heb opnieuw de vreugde ontdekt in eenvoudige en alledaagse dingen, de schoonheid van oprechte vriendschap en de wens om elke dag te beginnen met hoop vanuit Gods barmhartigheid. Dankzij het persoonlijk en gemeenschappelijk gebed kan ik mijn wonden helen en vrede vinden om moeilijke dingen die gebeuren aan te pakken. Ik ervaar de meest intense momenten van gebed wanneer ik voor de grot van Lourdes sta, waar ik mezelf helemaal aan Maria overgeef, en me een geliefde dochter voel.
Ik dank mijn familie voor hun steun en hun bereidheid om met mij mee op pad te gaan met een totaal vertrouwen in de Heer die ons gered heeft, en de Gemeenschap die ons heeft verwelkomd. Ik zeg dank voor het vertrouwen en de liefde die ik elke dag mag voelen van “mijn” zusjes die met mij op weg gaan, omdat ze me helpen groeien in waarheid: ik wil een nederige vrouw worden, in staat om haar gaven ten dienste van anderen te stellen. Manuela