 |
Start van het nieuwe werkjaar! |
|
|
Merksem, zaterdag 16 september 2017
Hier zijn we weer! Vandaag zijn we gestart met het nieuwe “werkjaar” voor onze oudergroep te Merksem. Ditmaal waren we met een kleinere groep: 18 personen, waarvan 5 ex-en (Pascal, Lars, Rob, Dennis en Michael).
Het was een blij en hartelijk weerzien na de zomer! Er was heel veel te delen, dus na een welkomstmoment met koffie of thee, zijn we vol enthousiasme begonnen aan onze dag.
Allereerst leerden we een nieuw lied aan: “La liberta del cuore” - “ de vrijheid van het hart”, en aansluitend vierden we de eucharistieviering, die voorgegaan werd door pater Sylvain. De lezingen en het evangelie stonden in het teken van de vergeving (Ben Sira 27,30 – 28,7; Romeinen 14, 7-9; Matteüs; 18, 21-35). De boodschap die we hier meekregen was dat we de allesomvattende en onvoorwaardelijke Liefde van de Heer nodig hebben om de anderen en onszelf te kunnen vergeven.
Na de eucharistieviering volgde een korte video met de getuigenis van Sebastien (zoon van Marie-Christine). Sebastien getuigde over zijn verrijzenis die hij in de Gemeenschap Cenacolo heeft meegemaakt en dat dit niet mogelijk was geweest zonder hulp van de andere jongens in het huis.
Vervolgens werd gedeeld hoe iedereen de zomer had beleefd. Diegenen die in juli naar het Feest van het Leven waren geweest, in Saluzzo - Italië, waren onder de indruk van de perfecte organisatie, de muziek en de bijbelse recitals die er gebracht werden. Velen vonden dit het mooiste feest dat ze al hadden meegemaakt.
Verder deelt Pascal mee dat hij aan de bisschop (van Antwerpen) gevraagd heeft om te mogen beschikken over een leegstaande pastorij op Antwerpen-Dam om er een kleine Gemeenschap met ex-en van het Cenacolo op te richten. Hij heeft nog geen antwoord ontvangen, maar hoopt meer nieuws te hebben op de volgende bijeenkomst.
Er was nog groot nieuws: Pascal stelde ons zijn verloofde, Christine, voor en nodigt ons alvast uit op hun huwelijk op 16 december in Gistel. Diezelfde dag vindt ook het Kerstfeest in Hondeghem plaats, maar de uren van beide evenementen zullen op elkaar worden afgestemd.
En toen was het alweer tijd voor het middagmaal, dat heel gezellig is verlopen terwijl we alle voorzienigheid met elkaar gedeeld hebben.
Na het middagmaal was er dan, al wandelend in het park naast ons “schooltje”, het rozenkransgebed.
We eindigden de dag met een onderricht van Padre Stefano. Het ging over hoe het bidden ons van binnenuit verandert, ons in staat stelt om te veranderen, tot vergeving te komen. Na het beluisteren van de tekst kregen we een moment om ons bezinnen over de volgende vragen: Sta ik er soms bij stil dat de mogelijkheid om te veranderen een geschenk is? En hoe heb ik dit zien gebeuren in het voorbije jaar (t.t.z. hebben de onderrichten van het voorbije jaar mij veranderd)? Waarna we in kleine groepjes hierover konden delen met elkaar.
Ook deze bijeenkomst vloog voorbij, maar allen keerden we bemoedigd en gesteund huiswaarts, klaar om er opnieuw een heel mooi werkjaar van te maken, waarin niet alleen onze vriendschappen zullen groeien, maar waarbij ook wij - zoals Moeder Elvira zo dikwijls herhaald heeft - telkens weer de kans krijgen om verder te groeien op het pad van de levensschool die zij ons, via de Gemeenschap en de oudergroepen, wil meegeven!
We hopen jullie allen weer talrijk te mogen ontmoeten op onze volgende bijeenkomst, op 21 oktober, te Merksem!
onderricht - bidden, veranderen, vergeven
“Tijdens het bidden, vooral tijdens het bidden van de rozenkrans, heb ik terug vrede gevonden.”
“Ik wil mij verontschuldigen, want vóór de rozenkrans, heb ik mijn geduld verloren.”
Ook wij verliezen ons geduld af en toe en dan zeggen we “hij heeft mij mijn geduld doen verliezen”…..dat is het excuus hé…”ik ben iemand tegengekomen die... en hij heeft mij mijn geduld doen verliezen, want wij hebben hem misschien al voor de 30° keer gezegd wat hij moet doen en hij doet het niet.”
Elvira heeft ooit eens in de missies gezegd - wanneer er missionarissen waren die zeiden: “Elvira, dat kind doet mij altijd mijn geduld verliezen!” – “dat kind doet je niet je geduld verliezen…..dat kind laat je zien dat je geen geduld hèbt!”
Ook wij, ook ik, kom nog geduld te kort.
Dus ik vraag vergeving aan de persoon tegen wie ik daarstraks een beetje geroepen heb.
*****
Iets anders dat me te binnen schoot tijdens het bidden:
Die persoon had me gevraagd: “Wat moet ik doén?....voor mijn broer, voor die ene, voor die andere…..”
Ik heb hem gezegd: “Je moet bijeenkomen met je broers, proberen om onderling overeen te komen en proberen om hem te helpen…”
Maar daarna, al biddend, heb ik begrepen, dat het dààr eigenlijk niet om gaat….dat het niet gaat om “wat moet ik doén?”..............................maar... VERANDER ZELF!!!
Dat heeft M.Elvira aan de ouders gezegd, dat zegt zij ook aan jullie: Wanneer jullie je kind naar de Gemeenschap hebben gebracht, is dàt het motief om hier te zijn, om samen op weg te gaan:
En wat moeten jullie doen? BEGINNEN MET VERANDEREN!
E zijn dingen die moeten veranderen bij hen, maar er zijn ook heel wat dingen die moeten veranderen binnenin ons!
Dus moeten we de moed hebben om die weg effectief af te leggen, niet alleen om ons kind wat tevreden te stellen, of als een aanwezigheid, zodat hij… of gewoon zoals een groep: ik ga naar de oudergroep, omdat ik anders niet weet wat te doen op zaterdag en zo vind ik een beetje vrienden…………….
Dat zijn allemaal mooie dingen, maar de reden waarom de oudergroepen ontstaan zijn, is niet alleen om een beetje gezelschap te vinden, een beetje affectie, een beetje vriendschap, een beetje ondersteuning, maar om het leven te kunnen veranderen………..OM HET LEVEN TE KUNNEN VERANDEREN? VANBINNEN! VERANDEREN!!
Wanneer jullie jullie kinderen opnieuw zullen ontmoeten en met elkaar zullen praten, zullen jullie misschien dezelfde dingen zeggen, maar dat zal dan tegen een nieuwe achtergrond zijn, een achtergrond van waarheid en de nieuwigheid van een veranderd leven, dat hopen we toch!!
De woorden zullen een andere kracht hebben, de woorden van een veranderd leven!!
Of ten minste een leven dat aan het strijden is om te veranderen.
De kracht van een waarachtiger leven, een beetje eerlijker, een beetje losser van slechte gewoonten die niet alleen zíj hebben, maar die wij soms ook hebben.
Dus de relatie zal anders zijn, juist omdat er een verandering op gang gekomen zal zijn, in de kinderen doorheen de Gemeenschap, en in jullie…óók doorheen de Gemeenschap, die jullie ontvangt, misschien niet ín de Gemeenschap zelf, maar in de oudergroepen.
Trouwens, ook als jullie een tijdje ín de Gemeenschap willen komen, dat misstaat niet hé.
Af en toe is er een moeder……enkele dagen geleden heb ik een fraterniteit bezocht en tijdens het vieren van de mis, zie ik een niet meer zo jonge vrouw ….ik zie ze nu opnieuw hier vooraan … en ik heb haar gevraagd: “wat doet U hier, wie bent U?” “ik ben een mama! Mijn zoon is in de Gemeenschap en ik ben gekomen om een “ervaring” op te doen”,... maar niet in de fraterniteit van haar zoon, want het is nog niet het moment, maar ze is voor zichzelf gekomen…zie je?
Het is déze weg, dít verlangen om te veranderen,…….. niet alleen om te begrijpen!!
Soms ontmoeten we ouders die zeggen: “maar ik moet begrijpen hoe mijn zoon nu leeft, ik moet BEGRIJPEN!!! Ik doe 2 weken “experienza” om te “BEGRIJPEN”…
Maar wat moet je begrijpen? Jullie moeten veranderen, niet begrijpen…De pompoen zít al te vol!!!
Het is het hart dat stappen moet zetten, zichzelf moet wakkerschudden, soms in zichzelf moet kijken…….
Je weet niet wat te zeggen aan je zoon, je broer, je neef……….waarom niet? Omdat je zèlf nog niet in de waarheid staat, jij hebt zèlf geen stappen gezet!!
Dus wat kan je dan tegen hem zeggen, als je ziek bent in hetzelfde bedje, als je zelf niet zuiver op de graat bent?
Dus dàt is de gelegenheid die we hebben, de gelegenheid om te veranderen, OM TE VERANDEREN!!
Maar echt……da’s zo mooi, de mogelijkheid dat ons leven verandert, dat jullie leven verandert. Wat mooi toch, dat jullie ouders zijn, wiens zoon of nog een stukje weg te gaan heeft in de Gemeenschap... of misschien nog heel een hele weg af te leggen heeft... of er misschien nog helemaal niks van wil weten... of er misschien al na korte tijd weer vertrokken is……en dat jullie toch komen! Er zijn er hier zelfs van wie de zoon uit de Gemeenschap vertrokken is na een heel korte periode en jullie, ouders, jullie blijven komen…..waarom?
Omdat de genade van die zoon niet geweest is dat híj verandert, maar dat jullie veranderen dankzij hem. Dat jullie zullen kunnen verànderen!
En dat is al een groot wonder, ja, DAT IS AL EEN GROOT WONDER!!!
Soms kom ik ouders tegen waarvan de zoon 3 maanden in de Gemeenschap is geweest en dan vertrokken is. Goed, zij zijn soms blijven komen naar de ouderbijeenkomsten, ze zijn verder op weg blijven gaan, ze blijven volhouden…..zij hebben begrepen dat ze verder moesten kijken dan de zoon die misschien niet is willen blijven. Omdat ze er zèlf nood aan hebben, niet alléén opdat de zoon zou terugkomen, maar omdat ZIJ moeten veranderen.
En àls ze veranderen, leert de zoon misschien datgene wat hij in de Gemeenschap had moeten leren, ….. in het leven daarbuiten, …..en begint hij het te begrijpen.
(uit een catechese van Moeder Elvria - bewerkt door Padre Stefano voor de oudergroepen)
REFLECTIE
- Sta ik er soms bij stil dat de mogelijkheid om te veranderen een geschenk is?
- En hoe heb ik dit zien gebeuren in het voorbije jaar (t.t.z. hebben de onderrichten van het voorbije jaar mij veranderd)?