 |
Tweede Ouderbijeenkomst te Merksem! |
|
|
Merksem 15 oktober 2016
Een maand is zo voorbij en zie, de derde zaterdag van de maand kondigde zich alweer aan: tijd voor onze tweede Ouderbijeenkomst van het jaar in Merksem. Pascal en pater Sylvain konden er helaas niet bij zijn, maar ze hadden alles goed voorbereid: Pater Sylvain had er voor gezorgd dat zijn broer Jos, die ook priester is, ons deze keer kon begeleiden.
We begonnen de dag met het inoefenen van de liederen voor de Eucharistieviering. Nadien hebben we de Rozenkrans gebeden en hem speciaal opgedragen aan de stiefvader van Pascal die deze week overleden is en op de dag van de bijeenkomst begraven werd.
Na de Rozenkrans hebben Maya en Lars het onderricht, ooit gegeven door Moeder Elvira aan onze kinderen en vertaald door Pascal, voorgelezen. Het thema was: "Het kruis dat zending en missie wordt". Moeder Elvira heeft nooit het gevoel gehad dat ze was "aangekomen”, ze is altijd op weg blijven gaan en heeft ook ons altijd op weg doén gaan… dàt is missie!
Onze eerste missie is onze eigen verandering, onze bekering. Die komt tot stand als we toelaten dat God in ons werkt, als we de deur van ons hart openzetten, en aan onszelf bekennen dat we het niet alleen kunnen, dat we hulp nodig hebben en willen veranderen. Door de getuigenis van Moeder Elvira mochten wij "leren" dat het kruis, het lijden dat we meemaken, ons de kans heeft om in contact te komen met de Gekruisigde, die ons draagt en ons verandert! De verandering die we in ons leven zien gebeuren, daar mogen we over getuigen naar anderen toe. En zo wordt ons eigen kruis een geschenk voor anderen… op het eerste moment gebeurt dit als we engelbewaarder worden voor een jongere die pas toegekomen is, of voor ons, ouders, als we andere ouders, die pas op weg gaan met de Gemeenschap, helpen. Het gehele onderricht kan je onderaan dit artikel lezen.
Vervolgens heeft Yvonne gedeeld over de ervaring die ze opgedaan heeft tijdens de week die ze doorbracht met haar zoon Rob in de fraterniteit van Medjugorje. Het was een intense en vermoeiende belevenis, vertelde ze, maar ze was heel blij dat ze dit heeft mogen meemaken en ook mocht ervaren dat het goed gaat met Rob en dat hij gemotiveerd is om de weg in het Cenacolo verder te zetten. (zie haar getuigenis iets verderop in dit artikel!)
Naar goede gewoonte hebben we genoten van de lekkere soep van Sabine en het samenzijn tijdens de maaltijd, terwijl we het meegebrachte voedsel broederlijk deelden met elkaar.
Na de maaltijd hebben we een moment van bezinning gehouden omtrent de tekst van Moeder Elvira en mochten we hierover delen met elkaar aan de hand van enkele vragen die Pascal had voorbereid. Iedereen was getroffen door de woorden van Moeder Elvira en kon dat relateren met zijn eigen ervaringen wanneer zoon of dochter in een verslaving geraakte en de ommekeer die er gekomen is nadat ze in aanraking gekomen zijn met de Gemeenschap Cenacolo.
De Eucharistieviering werd door Pater Jos voorgeleid. De eerste lezing (Exodus 17, 8-13) en het Evangelie (Lucas 18,1-8) stonden allebei in het teken van de volharding en het gebed. Blijven bidden, zelfs al verandert er niet onmiddellijk iets. Pater Jos was onder de indruk van wat we allemaal al meegemaakt hebben met onze kinderen en vergeleek onze oudergroep met de stenen die de armen van Mozes tijdens het gebed op de berg ondersteunden. Als oudergroep steunen we mekaar en bidden we voor mekaar.
Op het einde van onze bijeenkomst arriveerde pater Sylvain, juist teruggekeerd uit Medjugorje. Het werd een vreugdevol weerzien!
Bij één van onze ouders werd tijdens de homilie van de zondagochtend in de parochie een mooi citaat voorgelezen van Albert Einstein dat erg bemoedigend is. Hij stuurde het ons door en we delen het graag met jullie, want het is echt de moeite waard: "Bidden verandert de wereld niet. Maar bidden verandert mensen. En mensen kunnen de wereld veranderen …".
Een mooie gedachte om met ons mee te dragen de komende maand, terwijl we voor elkaar en onze kinderen bidden.
We hopen jullie allen in grote getale te mogen verwelkomen op onze volgende bijeenkomst die doorgaat op 19 november 2016!
GETUIGENIS YVONNE
Ik ben Yvonne, echtgenote van Riny en moeder van Rob die sinds 2 jaar en 4 maanden in de Gemeenschap Cenacolo verblijft: het eerste jaar in Oostenrijk en nu al weer bijna anderhalf jaar in Medjugorje in Bosnië-Herzegovina.
Ikzelf ben als kind gedoopt, maar verder werd er bij ons thuis niet veel gedaan aan het geloof. We gingen nooit naar de kerk en later met ons eigen gezin deden we dit ook niet.
Rob had al meerdere pogingen gedaan om van zijn drugsverslaving af te komen: eerst 1 maand in een kliniek in Afrika en 1 jaar later in een kliniek in Schotland, waar men vooral door gesprekken met psychiaters en groepsgesprekken iets aan de problemen probeerde te doen. Helaas bleek dit voor Rob niet te werken en na vele periodes van hoop maar vooral van wanhoop zijn wij ontzettend dankbaar dat wij via een pastoor, René Wilmink, de weg naar het Cenacolo hebben gevonden. Dat was op het dieptepunt van Rob zijn verslaving:
Op de dag dat Rob 30 jaar werd, was hij 3 dagen dakloos en wij hadden geen enkel idee waar hij was of hoe het met hem ging. Ik stuurde hem ‘s morgens een sms voor zijn verjaardag om hem te laten weten dat we aan hem dachten en of hij alsjeblief iets van zich wilde laten horen. Meteen kwam er een sms terug met de vraag of hij die dag mocht komen eten, wat natuurlijk mocht. Dat eten werd eerst slapen want hij was er verschrikkelijk aan toe. Hij mocht bij ons blijven tot er weer ergens plaats was voor een opname voor hem.
Het was toen maart en we konden pas in oktober terecht voor een intakegesprek wat natuurlijk veel te laat was omdat Rob dan waarschijnlijk niet meer in leven zou zijn. Op dat moment hoorden we via via over René Wilmink die, ondanks dat hij het ontzettend druk had, nog diezelfde avond, om half 11, tijd voor ons vrijmaakte en zo hadden wij ons eerste gesprek.
Uiteindelijk hebben we samen met René gedurende nog 2 maanden geprobeerd om de problemen de baas te worden; Rob heeft nog 3 keer een overdosis drugs genomen eer hij naar Oostenrijk kon vertrekken. In eerste instantie zou hij voor 1 jaar naar het Cenacolo gaan. Gelukkig is hij nog steeds in de Gemeenschap en kan ik weer trots zijn op onze zoon. In die moeilijke jaren ben ik altijd van hem blijven houden en heb ik nooit gevoelens van boosheid gehad... wel van machteloosheid en pijn en verdriet, maar dat geldt voor alle ouders in deze situatie.
Ik ben bij onze zoon in Medjugorje geweest van 1 t/m 8 oktober voor een ervaring en ben nog steeds onder de indruk van wat ik daar zag en meemaakte. Ik had aangegeven geen voorkeursbehandeling te willen en alles te willen doen wat Rob en de jongens doen om echt te weten hoe het voelt en te weten waar ze doorheen moeten. Ik had al respect voor de moeilijke en dappere keuze van Rob en dat respect is alleen maar groter geworden en dat geldt voor al de jongens daar.
Elke ochtend stond ik op om half vijf, om samen met Rob het ontbijt te verzorgen voor alle jongens van het huis; dan de rozenkrans bidden in de kapel; dan ontbijten en vervolgens werken in de wasserij. Dan het middageten en weer aan het werk en soms ook ‘s middags naar de kapel voor de Aanbidding. Daarna weer aan het werk en ’s avonds, aan het einde van de dag, de kapel dweilen en soms om 2u in de nacht weer naar de kapel voor Aanbidding, om vervolgens de volgende ochtend weer om half 5 op te staan om het ontbijt klaar te zetten. Het ontbijt en de kapel dweilen waren extra taken voor Rob die de jongens om beurten te doen hebben en ik dus ook. Rob en ik hebben ook een keer gekookt met nog 2 andere jongens; dat was ook een hele ervaring: koken voor 65 personen.
Ik wilde het allemaal meemaken en had het voor geen goud willen missen. Het heeft vooral Rob maar ook mij en de rest van ons gezin veel goed gedaan. Het is geweldig om te zien hoe Rob is veranderd: hij beseft dat hij zijn leven te danken heeft aan de Gemeenschap Cenacolo en wil, voordat hij huiswaarts keert, graag zelf iets terug doen voor alles wat hij hier ontvangen heeft!
En dat is denk ik de KRACHT van het Cenacolo: de vriendschap en de onvoorwaardelijke hulp op momenten dat het echt nodig is, zonder medicijnen en psychiaters en dat allemaal gratis. Dat heeft ons, maar ook Rob doen nadenken en beseffen dat dit quasi onmogelijk is zonder Gods hulp; en dat was voor ons een grote hobbel in het begin.
Ook heb ik kunnen leren van de manier waarop ze met moeilijke situaties omgaan: de een zegt tegen de ander wat hij fout heeft gedaan en die persoon moet er dan, zonder iets terug te zeggen, 2 dagen over nadenken en pas daarna mag hij er op terugkomen. Daar kan ik nog wat van leren en met mij nog vele anderen, denk ik. Niet oordelen maar nadenken en dan in gesprek gaan.
Mijn ervaring in Medjugorje voelde als een warm bad en het was geweldig om zoveel tijd met Rob en de anderen te mogen doorbrengen. Ik kan alleen maar tegen al de ouders en jongeren die nog twijfelen, zeggen: Heb vertrouwen! Als het ergens goed kan komen met ons of ons kind, dan is het in de Gemeenschap Cenacolo. Daar ben ik nu helemaal van overtuigd.
Vooral de woorden van Rob toen ik weer afscheid nam: "Mam, je was een voorbeeld voor ons allemaal hier en jou komst heeft me heel veel goed gedaan"... Die woorden zal ik nooit meer vergeten.
Wie had dat kunnen denken: er is weer hoop voor de toekomst!!
Lieve groeten van een dankbare moeder.
ONDERRICHT - Een kruis dat zending, dat missie wordt
Vandaag beluisteren we een stuk catechese welke volgende titel kreeg: “Een kruis dat zending, dat missie wordt.”
We volgen daarbij dezelfde lijn als de lijn van de kerk en paus Franciscus, nl. de lijn van de zending, van de missie. De paus heeft bewust voor dit thema gekozen en de taak op zich genomen om de Kerk “naar buiten” te leiden, “op missie” te zenden. Hij wil niet dat de Kerk teruggeplooid is op zichzelf, aan zichzelf genoeg heeft, hij wil dat ze een Kerk wordt die op weg gaat.
Ook wij zijn deel van een ‘missionaire’ Gemeenschap. Moeder Elvira heeft nooit het gevoel gehad dat ze was "aangekomen”, ze is altijd op weg blijven gaan en heeft ook ons altijd op weg doén gaan… dàt is missie!
In de Gemeenschap zeggen ze: “Als je denkt dat je bent aangekomen, dan begint de weg pas.” Het leven zelf leert het ons……. wanneer je denkt dat alles rustig is, dat alles ‘in orde’ is……… ttrac……. dan gebeurt er iets dat de rust verstoort. Dat zit in de dynamiek van het leven…. deze dynamiek, bekeken door de bril van het geloof, ís de feitelijke weg, de weg van de missie, de weg die we samen aan het bewandelen zijn.
In de vorige bijeenkomsten hebben we gezien dat de eerste missie onze eigen verandering is, onze bekering… : toelaten dat God in ons werkt, ons verandert. Daarbij is de waarheid heel belangrijk: voor er een weg van verandering kan starten, dient er waarheid te zijn. De deur openen waardoor God in ons kan werken, is het moment dat we onszelf de waarheid zeggen.
De eerste waarheid die we onszelf moeten bekennen is……..“ik red het niet alleen”...
Zolang je denkt het alleen te kunnen, blíjf je alleen.
Dan: ........ ”ik heb hulp nodig”...
Dan: ........ "ik wil veranderen"...
Dit is heel belangrijk, het is niet genoeg om naar de Gemeenschap te gaan, er te verblijven en er weer uit te gaan, je hebt de wil nodig om te veranderen.
Verandering is echt wanneer deze zichtbaar wordt in je concrete leven……… als je vrede hebt gesloten met jezelf en de mensen rondom jou, als je in relatie bent met God, als je meer onthecht bent van de dingen...
In de bijeenkomsten van dit jaar, gaan we door met het thema: “Een kruis dat zending, dat missie wordt”
We luisteren eerst naar een tekst van Madre Elvira.
“Doordat ik veel omgang heb gehad met jongeren die vaak gekwetst waren door een verslaving, heb ik geleerd dat ze graag maskers opzetten om te laten zien dat ze iemand zijn, om méér te lijken dan ze zijn... omdat ze zich schamen voor de waarheid, voor hun kwetsbaarheid, voor hun gebrek aan vrijheid…. en zo houden ze hun lijden “binnenskamers”.
Ik zeg tegen hen en tegen jullie: We hoeven ons niet meer te schamen over onze geschiedenis en over wat we meegemaakt hebben. Tot aan mijn 20° schaamde ik me ook over mijn familie, want we waren arm, met z’n negenen in huis en we hadden veel miserie. De grootste vernedering is de alcoholverslaving van mijn vader geweest. Ik herinner me dat ik op de lagere school zat, papa kwam mij ophalen met de fiets en alle andere kinderen lachten mij uit omdat ze zagen dat hij gedronken had. Ze zeiden me de waarheid, maar ik schaamde me. Ik was natuurlijk ook nog maar een kind. Nu ben ik niet meer bang om te zeggen dat mijn vader een alcoholieker was, uiteindelijk heb ik hem naar waarde kunnen schatten, ik heb begrepen dat de periode waarin ik in armoede heb geleefd mijn levensschool is geweest, mijn universiteit. Mijn vader is het instrument in Gods handen geweest om mij op te voeden tot opoffering en doortastendheid, gehoorzaamheid en moed.
Dit alles heb ik begrepen omdat ik de grootste ontmoeting heb ervaren die de mens kàn ervaren: de ontmoeting met de Liefde van God. Deze ontmoeting heeft het mij mogelijk gemaakt om mijn levensverhaal te omhelzen, mijn verleden, mijn heden en ook mijn toekomst… omdat ik weet dat mijn verhaal niet meer alleen het mijne is, maar ook dat van God, Hij ís er in aanwezig. Als ik mijn verhaal opnieuw bekijk en opnieuw ontvang uit de handen van God, met een nieuwe blik, is dit verhaal een gave en een voorzienigheid geworden voor iedereen. Daarom stel ik het gebed voor aan de jongens en meisjes van onze Gemeenschap. Ik was en ben ervan overtuigd dat het kruis dat ze hebben meegemaakt in hun leven het écht nodig had om God te ontmoeten om Redding te kunnen worden, om voorzienigheid te worden, een gave voor andere jongeren. De jongeren komen naar ons als hun moeders uitgeput zijn en hun vaders hen wegsturen van huis. Als ze niet meer kunnen liegen tegen vader of moeder: als ze alleen komen te vallen... dan vragen ze hulp…
Ze waren allemaal gekruisigd, ouders en kinderen; maar dat kruis heeft hen beetje bij beetje bij de redding gebracht, omdat er iemand gebeden heeft. Als we in onze pijn naar God roepen, geven we Hem toestemming om ons bij de hand te nemen en ons bij te staan. Zo is het kruis van de wanhoop de weg geworden om bij God te komen. Als ons kruis De Gekruisigde ontmoet, is Hij het die ons draagt. En wij kunnen nu “dank u” zeggen aan dat Kruis, waarop onze Koning gekruisigd is, onze Redder, Hij die ons het leven gegeven heeft en blìjft geven, want dat Kruis is de weg van de Redding. Het kruis is niet zwaar wanneer men in waarheid leeft; het is voorzienigheid.
Tijdens onze jaren in de Gemeenschap hebben we geleerd dat dat kruis, samen met de Gekruisigde, niet door ons moet gedragen worden, maar dat het het Kruis is dat óns draagt of beter gezegd, dat Híj het is die ons draagt en ons verandert. Daarom kunnen we vandaag alle lijden dat we in de familie dienden aan te pakken omhelzen en beminnen, want langsheen die kruisen hebben we de Gekruisigde ontmoet.”
M.Elvira
Dít is wat het betekent als een kruis missie wordt! Het geldt voor Moeder Elvira, maar ook voor ieder van ons.
Het lijden, de pijn, die jullie allemaal ten diepste ervaren hebben, wat heeft dat teweeggebracht? Het heeft jullie op weg gezet, doen opstaan en jullie naar hier gebracht, anders waren jullie hier niet. Dus dat kruis heeft een ontmoeting gecreëerd … een ontmoeting met ons, met de Gemeenschap, met Moeder Elvira.
De ontmoeting met de Gemeenschap heeft een duw in de rug gegeven aan de verandering, aan de bekering. Het heeft het voor God mogelijk gemaakt om een verandering in ons leven, in ons hart, te beginnen. Die verandering heet bekering en wat is die bekering aan het voortbrengen?
Het leven wordt nieuw, we worden nieuwe mensen, we zijn veranderd, we zijn aan het veranderen. Als we in ons binnenste kijken, denk ik, dat we het herkennen. Dat nieuwe leven, dat in ons aan het gebeuren is, dat in ons aan het komen is, dient om erover te getuigen aan anderen, om weg te schenken, om te leven en te delen. Er zijn jongens/meisjes die een periode op weg gaan met de Gemeenschap en dan terug naar huis, naar de maatschappij keren en godzijdank niet in de drugs hervallen of geen kwaad meer doen, maar dat is nog niet genoeg om gelukkig te zijn.
Als onze bekering geen missie wordt, ontbreekt er een stuk aan het leven, aan de vreugde.
God heeft precies dít gewild in de Gemeenschap………dat de bekering van de jongens/meisjes, dat de eerste veranderingen in hen, onmiddellijk een geschenk voor iemand anders worden, nl. in de rol van de beschermengel.
Ook bij jullie, ouders is dat zo: wie al een stuk weg afgelegd heeft in de Gemeenschap, wordt een geschenk voor hen die aan het begin van de weg staan.Als de bekering geen missie wordt, hebben we de gave van God verspild. God heeft ons zijn gaven niet gegeven om ze op te potten, onze God is geen bankier. Hij geeft geen cadeaus opdat wij er ons binnenshuis aan zouden vastklampen………. de gaven die God ons geeft, zijn gaven om door te geven. Dus als God ons de gave heeft gegeven van een opgestaan, verrezen leven, is het omdat dat verrezen leven een gave moet worden voor de anderen.
Als er in de Gemeenschap geen nieuwe jongeren meer zouden instromen, zou de missie van diegenen die aan hen moeten geven, uitblussen en dan zou ook hun bekering uitblussen.
Het naar de anderen uitreiken, doet óns op weg gaan, doet óns groeien. Jullie kinderen doen júllie op weg gaan……… naar hen uitreiken, hen proberen te helpen, zet jùllie op weg!
De andere is een grote gave voor ons leven, want het zorgt ervoor dat we niet gaan zitten, niet “stilvallen”………..het doet ons opstaan en op weg gaan.
Eigenlijk is de missie altijd de bron van de bekering……… hoe meer je de missie beleeft, hoe meer je de vreugde van het veranderen kan smaken.
De missie, missionaris zijn, is niet zozeer een geschenk dat we aan de anderen doen, het is een geschenk dat God aan óns doet, doorhéén de anderen. Het houdt ons “op de been”. Het houdt ons waakzaam. Het helpt om ons niet te verliezen in menig slechte gewoonte van het leven. Als de tijd van ons leven niet geschonken wordt, wordt hij gevuld met talloze onnozelheden of ego-trips die het leven zwaar en triestig maken.
***
Opdat het lijden dat jullie gekend hebben, missie zou kunnen worden, is het nodig om verschillende stappen te zetten:
1. Ondanks alles wordt het kruis aanvaard met geloof
2. Het kruis wordt omhelsd met liefde
3. Het kruis wordt getuigenis met vreugde
In de volgende bijeenkomsten zal telkens 1 stap belicht worden.
Reflectiepunten:
1. Wat heb ik vooral ervaren tijdens het luisteren naar de catechese, bv. herkenning, onbegrip, angst, enthousiasme, boosheid, verwarring, hoop, angst … en waarom?
2. Welk onderdeel (woord, zin, idee) heeft me het meest geraakt en waarom?
3. Kan ik me openstellen voor de kijk op het lijden, op het kruis dat hier wordt voorgesteld of is dat moeilijk? Heb ik er zelf al ervaring mee, ervaring die misschien anderen kan helpen?
SAMEN OP WEG IN MERKSEM! |
|
|
