"Jezus ontmoeten heeft mij vreugde gegeven, betekenis aan mijn leven, vrijheid om te spreken over God en de wil om iets moois te doen, voor en met de anderen.
Ik ben Sabina en ik kom uit Slovenië. Ik ben geboren in een christelijk gezin en ik heb altijd de gave van het geloof gehad. Alle jaren van het middelbaar onderwijs ging ik naar de Zondagsmis, maar toch ontbrak het me aan iets, ik wilde meer. Op de leeftijd waarop men zich begint af te vragen: "Wie ben ik, waar ga ik naartoe, wat wil ik doen met mijn leven?", voelde ik me verloren en de school en het werk gaven me niet genoeg voldoening. In mijn parochie was er geen jongerengroep en met mijn vrienden kon ik niet over God spreken. Elke keer als ik met hen wegging naar een of ander feestje voelde ik me nadien nog leger, hoewel ik niets verkeerd had gedaan.
Toen ik eenentwintig was, ging ik met een groep studenten op grot-excursie en daar gebeurde er een ongeluk waarbij een meisje het leven verloor. In dat moment van gevaar, terwijl ik geconfronteerd werd met het mysterie van de dood, ging er slechts één gedachte door mijn hoofd: "Heer, ik mag niet sterven vandaag want ik heb nog niets goeds gedaan in mijn leven." Dit was het begin van mijn serieuze zoektocht naar God, het begin van mijn diepere bekering. Vanaf dat moment besloot ik op zo'n manier te leven dat ik in vrede kon sterven, in de wetenschap dat ik het kostbare geschenk van mijn leven goed gebruikt had.
Later kwam ik voor het eerst jongeren tegen die baden en die er echt alles aan deden om hun christelijk leven serieus te beleven. Vervolgens ontmoette ik een heilige priester die op al mijn vragen antwoord gaf en maakte ik voor de eerste keer in mijn leven een stille retraite mee. Daar heb ik Jezus echt van nabij ontmoet en voelde ik zijn grote Liefde voor mij. Ik realiseerde me dat Hij van me houdt zoals ik ben, het was niet nodig dat ik een ander probeerde te zijn, ik had geen maskers nodig. Die ontmoeting met Jezus heeft mij vreugde gegeven, betekenis aan mijn leven, vrijheid om te spreken over God en de wil om iets moois te doen, voor en met de anderen.
Mijn leven werd anders: het verlegen en gesloten meisje werd een heel actief iemand die veel tijd besteedde aan de scouts en een christelijke groep. Ik wijdde alsmaar minder tijd aan mijn studies en thuis leefde ik een beetje als "op hotel". Ik dacht dat er belangrijkere dingen te doen waren en schoonmaken en andere huishoudelijke taken, dat beschouwde ik als tijdverlies. Ik dacht: "Daar is mijn moeder voor en zij doet dat heel graag."
De jaren gingen voorbij en ik leefde een vrij gevuld en gelukkig leven tussen al mijn verschillende activiteiten door: werkte als lerares op school, had vrienden met wie ik kon bidden en delen ... en toch bleef in mijn hart dat knagende gevoel dat er iets meer moest zijn. Ik ging op zoek naar de juiste plek voor mij waar ik alles kon geven en ten volle kon leven. Ik voelde de behoefte om nog méér te leren liefhebben. Ik beleefde enkele mooie dagen, zowel met de leiding van de scouts als met mijn vrienden van de christelijke groep, maar toen die afgelopen waren, zat ik nog altijd met dezelfde vraag: "Waarom is het niet mogelijk om altijd op die manier samen te leven?".
Mijn eerste ontmoeting met de Cenacolo Gemeenschap vond plaats tijdens een bedevaart naar Medjugorje. De getuigenissen van de jongens en meisjes en de "sterke" catecheses van Moeder Elvira die over de vrouw sprak, raakten me heel diep. Twee jaar later vroeg ik of ik een periode van ervaring mocht meemaken tijdens de zomervakantie. Hier vond ik alles waarvan ik "gedroomd" had, zelfs nog meer dan ik me had kunnen voorstellen: zoveel broers en zussen, een huis dat openstond voor iedereen en waar men allemaal samen leeft, werkt, bid en het leven viert. En dus keerde ik één maand later terug naar huis om mijn werk op te zeggen en aan mijn familie en vrienden te vertellen dat ik eindelijk "mijn" plek had gevonden.
Door te leven in de fraterniteit ontdekte ik de schoonheid van het leven tussen de armen…. arm en eenvoudig "aan de binnenkant", vrij om fouten toe te geven, om vergeving te vragen en opnieuw te beginnen. Vandaag voel ik zoveel vreugde in mijn hart die ontstaan is vanuit de zekerheid dat ik de tijd in mijn leven goed gebruik. En dit is nu net het "volle leven". Ik heb geleerd dat je alles met liefde kan doen; ja, zelfs kamers netjes maken en al het huishoudelijk werk.
Nadat ik twee jaar onderweg was, kreeg ik de goedkeuring om naar de missies te vertrekken. Op die manier werd ook één van mijn "oude" dromen gerealiseerd: iets doen voor de kinderen die niemand wil. Altijd raakte dit grote onrecht me diep en soms dacht ik: "Als ik zo lijd omwille van die kinderen, misschien moet ik wel bij hen gaan wonen." En zo geschiede: ik heb ik zeven jaar in Peru gewoond ... en vandaag bevind ik me op onze missiepost in Afrika, in Liberia.
Elke dag probeer ik in het nu te leven, een beetje meer lief te hebben dan gisteren, mijn kleinheid en die van de anderen te accepteren, probeer ik om wel duizend keer mijn eigen gelijk aan de kant te zetten… het is niet altijd gemakkelijk, de weg van de bekering gaat altijd door, maar het is heel boeiend! Met kinderen en adolescenten is het leven altijd vol: het is een grote vreugde hen te zien opgroeien en hun capaciteiten te ontdekken. Verbazing overweldigt mij wanneer ik zie hoe zij onmiddellijk het hoofd kunnen bieden aan situaties en gemakkelijk kunnen vergeven.
Ik ben aan het leren, zoals Moeder Elvira het ons geleerd heeft, om halt te houden en me te ontfermen over de allerkleinsten, om hen hun eerste "grote" stappen te zien maken en me samen met hen te verheugen. Soms zijn er ook tranen, boosheid en problemen, maar daarna is er altijd de vergeving, de vrede en de kracht van het gebed en van de waarheid ... en beginnen we opnieuw! Ook vandaag, als ik aan het bidden ben voor het Heilig Sacrament, voel ik zoveel dankbaarheid, want toen ik op zoek was naar mijn plaats in de wereld heeft Hij tegen me gezegd: "Kom en zie".
Ik zou God willen danken omdat Hij me in contact heeft gebracht met deze levensschool. Ik dank de Gemeenschap omdat ze mij verwelkomd heeft zonder iets te vragen, zonder voorwaarden. Ik dank mijn familie en mijn vrienden die mijn keuzes gerespecteerd hebben en die me ook vandaag heel dierbaar zijn. Sabina