Ik ben Angela, ik ben tweeëndertig jaar en ik ben in de Gemeenschap dankzij mijn verloofde Alessandro. Mijn leven was altijd heel gewoon; Ik studeerde Rechten, had een job, gaf catechese en was leidster … alles leek "perfect". De wereld en mijn familie hadden niets aan te merken op me, maar God wist vermoedelijk al dat ik op zoek was naar dat andere. Ik ontmoette Alessandro in mijn parochie: hij was een drugsverslaafde en ik, een "braaf" meisje, dacht dat ik hem als een goede "verpleegster" kon redden. Ik leefde met de illusie dat mijn liefde het kon winnen van de heroïne, mijn grote rivaal en vijand. Ik heb gevochten tot het uiterste, meermaals mijn hoofd stotend, tot ik besefte dat ik moest "verliezen". Op dat moment heb ik alles in Gods handen gelegd en Alessandro en ikzelf kwamen tot het besef dat "naar de Gemeenschap gaan" het enige alternatief was voor hem. We leerden de Gemeenschap kennen in Medjugorje tijdens een pelgrimstocht. Het raakte ons destijds enorm dat men er geen bepaalde medicijnen gebruikte, maar dat alles berustte op een weg van geloof, werk en offers brengen.
Mijn leven werd "door elkaar geschud" toen Alessandro naar de Gemeenschap vertrok. Ik startte met de bijeenkomsten "Vrouw, wie ben jij?". Dankzij deze bijeenkomsten heb ik me nooit alleen gevoeld op het ogenblik dat ik de eerste moeilijkheden aanpakte. En zodoende begon ook ik aan mijn weg van wedergeboorte. De eerste "confrontatie" met de Gemeenschap was niet gemakkelijk, want voor de allereerste keer had iemand de moed om me te vertellen dat ik niet zo perfect was en dat ik niet zo'n groot geloof had zoals ik altijd had gedacht. Ik was "onthutst" want de muren die ik om me heen had gebouwd, mijn imago, dat alles begon in elkaar te storten. Ondanks het lijden voelde ik de drang om uit te vinden wie ik werkelijk was en wat er moest veranderen in mezelf.
Ik maakte tweemaal een korte tijd door in de Gemeenschap, deed er "ervaring" op, en toen besloot ik om er echt helemaal naartoe te gaan want het leven in de buitenwereld voldeed me niet meer. Ik had ontdekt dat ik veel "armoede" had, egoïsme, onverschilligheid, angsten, kwetsuren en maskers. Terwijl ik dit alles ontdekte, mede dankzij de hulp van mijn zusjes in de gemeenschap, kwam ik alsmaar dichter bij Jezus: ik plaatste alles voor Hem, gewoon zoals ik was. Daar, voor het Heilig Sacrament van Jezus, werd alles veel helderder, minder zwaar en voor de eerste keer mocht ik de grote Barmhartigheid van God ervaren. God, die je absoluut vergeeft, die je troost, je omarmt en van je houdt zoals je bent. Ik heb ook veel barmhartigheid mogen ervaren van mijn zusjes en van de verantwoordelijken, want ik was zelf ook een stuk verantwoordelijk voor al die "rotzooi"… Maar ik voelde me altijd vergeven, welkom zoals ik was, vernieuwd door hun vertrouwen. Deze barmhartigheid die ik ontving was als een schat voor me: als verloofd meisje was mijn vertrouwen meermaals geschonden; en nu mocht ook ik leren om barmhartig en trouw te zijn. Ik ontdekte een nieuwe wereld binnen en buiten mezelf, en dit schonk me een innerlijke vrijheid die mij een diepgaande en onbeschrijflijke vreugde geeft.
Sinds een paar maanden beleef ik de genade om in Pagno te wonen, in het Vormingshuis, bij Moeder Elvira en de Zusters. Ik ben hier in afwachting dat ik naar Alessandro toega, die al in de Missies is in Peru. Moeder Elvira zien wordt "dagelijkse kost": zij leert me van elke persoon te houden op een exclusieve manier, alsof hij/zij de enige is op de wereld. Zij doet dit met iedereen; wanneer ze je aankijkt, dan kijkt ze enkel naar jou, bemint ze enkel jou, is alles voor jou! Ze leert me om nooit op te geven, om altijd vol vreugde te zijn, om te springen, te dansen, plezier te hebben, te troosten, te knuffelen, te huilen, te bidden. Ze heeft me geleerd om naar Maria te gaan, ook voor de kleinste dingen… en Maria wandelt aan mijn zijde. Het is één van de lieflijkste en rijkste ervaringen die God mij gegeven heeft. Nu beleef ik mijn dagelijks leven op een bijzondere, vrij "excentrieke" manier, zonder alles eerst te plannen. Het is een leuk, dynamisch en vervuld leven. Ik dank de Gemeenschap die me de levende Jezus heeft doen leren kennen; Dankjewel voor de vorming die ik genoten heb en voor jullie vertrouwen in me zodat ik mag vertrekken naar de Missies. Ik dank ook heel oprecht mijn familie die me de vrijheid schenkt om te vertrekken, om Gods wil te volbrengen en om mijn eigen leven te realiseren. Angela
(nota: Angela maakt sinds begin april 2016 deel uit van het team van de missiepost van Rayo de Luz)